Θα χαμογελάς

-Ψιτ..

-Τι θέλεις;

-Έλα να σου πω τι πρέπει να κάνεις.

-Τι;

-Να ανοίξεις έναν βαθύ λάκκο μέσα στο χώμα και να κρύψεις εκεί τα συναισθήματά σου.

-Γιατί να το κάνω αυτό;

-Γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή, είναι που πρέπει.

-Μα καλά… εσύ δεν ήσουν που έλεγες τα θέλω να μην υποκύπτουν στα πρέπει και να ακούμε την καρδιά και λιγότερο τη λογική;

-Συγγνώμη, δεν είχα ιδέα τότε..

-Δεν είχες ιδέα τι;

-Δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί.

-Και πώς θα μπορέσω να το κάνω αυτό;

-Δεν είναι τίποτα θα δεις. Θα γίνει αμέσως, θα κλείσεις τα μάτια και θα πάρεις μια βαθιά αναπνοή. Θα κρατήσει μόνο μια στιγμή. Μόνο πρόσεξε να τα κλείσεις πολύ καλά εκεί μέσα, να μην αφήσεις χαραμάδες στο χώμα και βρούνε μονοπάτι ο ήλιος και ο άνεμος και ταξιδέψουν μέχρι να τα βρουν.

-Γιατί;

-Γιατί αν τα χαϊδέψουν οι αχτίνες του ήλιου και τους σιγοτραγουδήσει το σφύριγμα του ανέμου, τότε μπορεί να ξυπνήσουν.

-Και τι θα γίνει τότε;

-Τότε ο ήλιος θα τα ζεστάνει και ο άνεμος θα τα δροσίσει και μπορεί να μεγαλώσουν, να βγάλουν ρίζες στο χώμα και να ανθίσουν σαν λουλούδι.

-Μα ο ήλιος βρίσκει τρόπο και περνάει και ζεσταίνει αυτό που βρίσκεται κάτω από το χώμα, ακόμα και αν δεν υπάρχουν χαραμάδες.

-Ο ήλιος βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ.

-Και πες μου, χωρίς τα συναισθήματά μου τι θα έχω τότε;

-… δεν ξέρω να σου απαντήσω σε αυτό…

-Και τι θα κάνω;

-Θα χαμογελάς, πάντα θα χαμογελάς.

-Μα αυτό δεν θα μπερδεύει τους ανθρώπους;

-Ναι μπορεί να τους μπερδεύει, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να μου υποσχεθείς, υποσχέσου μου ότι θα χαμογελάς.

-Θα χαμογελώ.

-Πότε;

-Πάντα.

Illustration by Christina Tsevis, from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3

Illustration by Christina Tsevis, from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3

Υπάρχουν οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Και να τα πεις όλα. Αν θέλεις. Αν δε θέλεις μπορείς και να μην πεις τίποτα. Και να μετράει το ίδιο. Να αρκεί μόνο ένα εκκωφαντικό γέλιο μαζί τους για να ξεχάσεις όλες σου τις έγνοιες. Ή να πάρεις μια αναζωογονητική ανάσα για να πας να τις αντιμετωπίσεις.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που τους ξέρεις ελάχιστα. Που θα τους γνωρίσεις μόνο για λίγο, ή που τους ξέρεις καιρό αλλά τους συναντάς τυχαία και σπάνια. Που θα σου χαρίσουν ένα αυτοσχέδιο δώρο, όπως ένα φύλλο δένδρου με το κέντρο του κομμένο σε σχήμα καρδιάς. Για να σου δείξουν ότι νοιάζονται χωρίς να περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα.

Που θα σου πουν μια κουβέντα που δεν θα περιμένεις και η ψυχή σου θα αναθαρρέψει σαν μικρό παιδί που χαμογελάει μετά από χτύπημα στο γόνατο. Όπως  ένας παλιός φίλος που συνάντησα σε ένα σκαλοπάτι τυχαία και κοντοστάθηκα με τη σκέψη ότι θα βοηθήσω έναν φίλο που δε νιώθει καλά. Και ανάμεσα σε όλα όσα μου εξιστορούσε για τη ζωή του, μου είπε: «Ίσως να φαίνεσαι φοβισμένη, αλλά βλέπω ότι κρύβεις μέσα σου έναν μικρό πολεμιστή». Κουβέντα που δε σου αφήνει το περιθώριο παρά να φανταστείς τον εαυτό σου ακριβώς έτσι, που σε βοηθάει άθελά της όσο σε προσκαλεί να  βοηθήσεις κι εσύ.

Και πώς αλλιώς μπορεί να είναι παρά να προσελκύουμε τις καταστάσεις, τις συναντήσεις και τα λόγια που θέλουμε να ακούσουμε κάθε στιγμή. Αν κουνήσουμε λίγο το δαχτυλάκι μας και αφήσουμε την ψυχή μας ανοιχτή να αφουγκραστεί.

Note: Αφιερωμένο σε φίλους και ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να μας βοηθούν χωρίς καν να το καταλάβουν.

Illustration by Christina Tsevis,
from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3.

Κρέμασα στο λαιμό μου ένα κοχύλι

Κρέμασα στο λαιμό μου ένα κοχύλι,

για να βάψω το στήθος μου με τις μυρωδιές και τα χρώματα της θάλασσας

για να δροσίζει με τον αγέρα του τα διψασμένα μου μάγουλα

για να του μιλάω για όσα μέρη επισκέφτηκα πριν το συναντήσω και για όσα μέρη θα επισκεφτώ μετά

για να σκεπάζει με τη γαλήνη του τα ανήσυχα βράδια μου

για να με καλεί η ομορφιά του να δημιουργώ τις πιο δύσκολες μέρες

για να μου μαθαίνει η απλότητά του πόσο όμορφος μπορεί να γίνει ο κόσμος

γιατί κρύβει μέσα του τα μυστικά των ανθρώπων που ξάπλωσαν δίπλα του

γιατί κουβαλάει πάνω του τη σκόνη των ανθρώπων που περπάτησαν ξυπόλητοι

για να μου υπόσχεται τις εκπλήξεις που θα συναντήσω στα επόμενα ταξίδια μου

για να είναι η πυξίδα μου σε όσα μέρη μου είπες ότι θα με πας αλλά δεν πρόλαβες ακόμα

για να γίνει το μοναδικό αντικείμενο που θα με συνοδεύει όταν περπατάω δίπλα στη θάλασσα

για να αντικρίζω την αντανάκλαση των αστεριών που έχουν καθρεφτισθεί πάνω του

για όλα τα πρωινά που ξυπνήσαμε χαϊδεμένοι από την αλμύρα της θάλασσας

για να ρίχνει θαλασσινό νερό πάνω στο ζεσταμένο από τον ήλιο μέτωπό μου,

για να ιχνηλατήσω μαζί του τις γραμμές του προσώπου σου και του σώματος,

για να ψιθυρίζει όλα όσα δεν μπορείς να με ρωτήσεις και όλα αυτά που δεν μπορώ να σου πω

για να με ξυπνάει με ιστορίες από όλα τα μέρη του κόσμου

για να αφυπνίσει με το κύμα του τα πιο τρελά μου όνειρα

για να δαμάσει με την όψη του την αγριάδα του κορμιού μου

για να μου τραγουδάει με τις μουσικές και με τις γλώσσες των ανθρώπων σε άλλα μέρη

για να μυρίζω πάνω του τη μυρωδιά σου και τη γεύση σου

για να γράφω το όνομά σου με τους κόκκους άμμου που έχουν κρυφτεί μέσα του

για να το πάρω μαζί μου στα ταξίδια μου να συναντήσει τα κοχύλια που θα βρω σε άλλες παραλίες

γιατί κλείνει μέσα του ένα κομμάτι από τα μέρη που επισκέφτηκα ως σήμερα και με κάνει να ανυπομονώ για όσα θα επισκεφτώ αύριο

για να με καλεί με το σφύριγμά του σε προορισμούς που δεν έμαθα τίποτα ακόμα

για να συναγωνίζεται με τον ήχο του τον ήχο από τους χτύπους της καρδιάς μου

γιατί μόνο αυτό ξέρει να μου τραγουδάει τα τραγούδια και τις ιστορίες των σειρήνων

γιατί είμαι παιδί της θάλασσας και αδερφή όλων των κοχυλιών του κόσμου

για να πιάνω με αυτό τα μαλλιά μου όταν δεν μου τα χαϊδεύουν τα χέρια σου ή ο αλατισμένος αέρας του πλοίου

για να μου θυμίζει το μήνυμα που μου έστειλες από την παραλία ‘στη μέση του πουθενά’

γιατί έχει ακούσει τα Σ’ αγαπώ σε όλες τις γλώσσες του κόσμου

για να μου μιλάει και να με χαϊδεύει τα βράδια που θέλω να μείνω ξύπνια μέχρι το πρωί

για να μου μεταφέρει τις σοφίες και τους θρύλους της θάλασσας

για να ακούω το γέλιο και το κλάμα των ανθρώπων που ταξιδεύουν χωρίς πατρίδα

για να εξαγνίσει από πάνω μου την αδικία του κόσμου που δεν μπορώ να αλλάξω

για να μου λέει ότι τα ωραιότερα μέρη είναι όσα δεν επισκεφτήκαμε ακόμα, και τα ωραιότερα πράγματα είναι όσα δε ζήσαμε ακόμα.

http://www.iloveshelling.com/blog/