Η άνοιξη στους δρόμους

Αν με κλείσεις σε ένα σπίτι κουκλίστικο
γεμάτο με όλα τα πράγματα που αγαπώ
και πάλι θα θέλω να είμαι έξω,
στους δρόμους.

Πάρε μου μόνο μια αιώρα,
να ξεκουράζομαι
όταν δεν παλεύω να αλλάξω,
τον κόσμο.

Photo by ChristinSa

Φωτιά από σύννεφα

Μια φωτιά από σύννεφα. Στον ουρανό της Θεσσαλονίκης, 15/4/15.

Photo by ChristinSa

Μεταν-αστ (ευτ) ικός έρωτας

Πολύ μου αρέσει όταν συναντώ ερωτευμένους ανθρώπους στο λεωφορείο ή στο δρόμο. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν αυτοί οι άνθρωποι τυχαίνει να είναι μετανάστες σε μια ξένη χώρα. Έχει κάτι διαφορετικό ο έρωτας σε αυτήν την περίπτωση, κάτι μυστικό, συνωμοτικό, που τον προικίζει με ιδιότητες σχεδόν ημίθεες, ιδιότητες να σε σώζει, γίνεται σούπερ ήρωας τότε ο έρωτας. Σήμερα στο λεωφορείο στεκόντουσαν απέναντί μου δυο παιδιά που μιλούσαν μεταξύ τους στη γλώσσα τους. Δεν καταλάβαινα γρι από όσα λέγανε ούτε υπήρχε κάτι άλλο που να φανερώνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι ή ζευγάρι. Όμως όταν μιλούσαν κοιταζόντουσαν και γελούσε ολόκληρο το πρόσωπό τους με τρόπο που έδειχνε ότι είναι πολύ ερωτευμένοι. Και οι δύο. Δε μιλούσαν ασταμάτητα, αλλά γελούσαν κάθε φορά που κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Και το απολάμβαναν. Και για όλους τους υπόλοιπους ήταν μια υπέροχη εικόνα για να χαζεύεις. Αν και είμαι σίγουρη ότι αυτές τις στιγμές εκείνοι δε δίναν δεκάρα για το τι συνέβαινε γύρω τους. Πόσο να διαρκούν άραγε τέτοιες στιγμές; Αυτό για μένα είναι έρωτας. Να μπορείς να επικοινωνείς και να το διασκεδάζεις. Και όσο διαρκεί αυτό, κρατάει και ο έρωτας.

Photo by ChristinSa

Διαβάζω κάτι φράσεις

Διαβάζω κάτι φράσεις από αυτές που κυκλοφορούν στο internet και λένε ότι το γυμνό κορμί σου πρέπει να ανήκει μόνο σε όσους ερωτεύονται τη γυμνή ψυχή σου… και άλλες που υπονοούν ότι δεν θα έπρεπε να σπαταλάμε το κορμί μας χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Διαφωνώ! Το κορμί μας ας το μοιραζόμαστε άφοβα και με πάθος (φυσικά με αλληλοσεβασμό, κοινή συγκατάθεση και την απαραίτητη προσοχή για την υγεία μας).

Τα αισθήματά μας είναι αυτά που δεν πρέπει να σπαταλάμε!

Διαβάζω και κάτι άλλες φράσεις από αυτές που λένε ότι η αληθινή αγάπη μόνο δίνει και ποτέ δεν παίρνει… αλλά πώς αλλιώς να υπάρξει αληθινή αγάπη αν όχι με ισοτιμία συναισθημάτων. Όχι μια ισοτιμία που παίρνεις τη μεζούρα και την μετράς για να δεις πόσα έδωσες και πόσα πήρες, ώστε να κόψεις και να ράψεις την αγάπη στα μέτρα μιας στυγνής ανταλλαγής, αλλά μια ισοτιμία γενναιόδωρη και μεγαλοπρεπή που σε μετατρέπει στον άνθρωπο που ονειρεύεσαι να γίνεις, στον άνθρωπο που θαυμάζεις, που σε κάνει να αγαπήσεις περισσότερο τον εαυτό σου και μαζί και όλο τον κόσμο. Που σε κάνει να ξυπνάς το πρωί με ενέργεια που ούτε φανταζόσουν ότι θα μπορούσες να έχεις, που κάνει το μυαλό σου κοφτερό σαν ξυράφι, που σε κάνει να χαμογελάς όλη μέρα, που σε κάνει να είσαι ευγενικός με όλους τους ανθρώπους γύρω σου.

Ερωτευτείτε ανθρώπους που δίνουν αξία στα συναισθήματά σας και εμπιστεύονται τον άνθρωπο που μπορείτε να γίνετε, που σας ενθαρρύνουν να οδηγηθείτε προς τα εκεί, που δεν σας επιβάλουν τίποτα, που σας αφήνουν ελεύθερους. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας κάνουν να γελάτε σαν μικρά παιδιά. Ερωτευτείτε ανθρώπους με τους οποίους μπορείτε να αλληλοπειραχθείτε και να χασκογελάσετε με την ίδια άνεση που μπορείτε να συζητήσετε το πιο σοβαρό θέμα του κόσμου. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας κρατούν το χέρι. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας χαϊδεύουν για ώρες ολόκληρες. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας φιλούν. Σε συνηθισμένα και ασυνήθιστα μέρη της γης. Σε συνηθισμένα και ασυνήθιστα μέρη του σώματος. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας κάνουν μικρές εκπλήξεις. Καλύτερα όχι αγοραστές και σίγουρα όχι ακριβές, αλλά αυθόρμητες και από αυτές που θυμίζουν μόνο εκείνους. Ερωτευτείτε ανθρώπους με τους οποίους μπορείτε να σχολιάζετε ταινίες στο σινεμά και να γελάτε σιγανά. Ερωτευτείτε ανθρώπους που δεν θα σας κάνουν ποτέ παρατήρηση ότι πρέπει να μείνετε ήσυχοι, αλλά θαυμάζουν την ομιλητικότητά σας και την ικανότητά σας για φασαρία. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας θαυμάζουν και σας θεωρούν όμορφους ό,τι ρούχα και να φορέσετε ή να μη φορέσετε. Ερωτευτείτε ανθρώπους που σας κάνουν μικρά, γλυκά κοπλιμέντα αντί να σας υπόσχονται μεγάλα λόγια παντοτινής αγάπης.

Ερωτευτείτε ανθρώπους ευαίσθητους, άντρες που κλαίνε, γυναίκες που λένε τρυφερά λόγια, ανθρώπους που γράφουν, διαβάζουν, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, αλλά τρέφουν σεβασμό για τη ματιά όλων των υπολοίπων.  Aνθρώπους ευγενικούς, που δε χρησιμοποιούν φράσεις γεμάτες στόμφο, αλλά λέξεις που ακτινοβολούν σεβασμό, ομορφιά και ευγένεια. Ανθρώπους που στο στόμα τους οι λέξεις, οι φράσεις, ακόμα και τα σημεία στίξης αποχτούν αυθεντικότητα και σημασία και εξυψώνονται για να φτάσουν τις δικές σας λέξεις, φράσεις και σημεία στίξης. Ανθρώπους που σας εμπνέουν να δημιουργήσετε. Οποιαδήποτε μορφή και να παίρνει αυτή η δημιουργία. Ανθρώπους που η δημιουργία σας είναι όχι μόνο ασφαλής μαζί τους αλλά αποχτάει μεγαλοπρέπεια και πολλαπλασιάζεται. Που γίνεται ασυγκράτητη. 

Ερωτευτείτε αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτούς, ερωτευτείτε τους ασυγκράτητα.

Υπάρχει ο έρωτας

Υπάρχει ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο έρωτας με την πρώτη ματιά, ο έρωτας της διπλανής πόρτας, ο έρωτας εξ’ αποστάσεως, ο έρωτας στον χώρο εργασίας, ο έρωτας από κοινά ενδιαφέροντα, ο λάγνος έρωτας, ο kinky έρωτας, ο πλατωνικός έρωτας, ο έρωτας που τα συνδυάζει όλα, ο εγωιστής έρωτας, ο έρωτας που δεν λογαριάζει πόσα θα δώσει, ο παράνομος έρωτας, ο έρωτας που δεν έχει τίποτα να κρύψει και δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ο αποκλειστικός έρωτας, ο ανοιχτός έρωτας, ο έρωτας που είναι πειραχτικός και παιχνιδιάρης, ο σοβαρός έρωτας.

Θα μπορούσα να δώσω πολλά παραδείγματα από ταινίες, βιβλία, ποιήματα, ιστορίες φίλων, τη δική μου εμπειρία, για μερικά ή όλα από αυτά τα είδη έρωτα (ποιος άλλωστε δεν έχει να δώσει..;) Για παράδειγμα μου αρέσει πολύ ο παιδικός και παιχνιδιάρης έρωτα του Ethan Hawke και της Gwyneth Paltrow στην ταινία "Μεγάλες Προσδοκίες" και τον έζησα δυνατά με έναν παιδικό μου φίλο από το μέρος όπου παραθερίζαμε όταν ήμουν μικρή κάθε καλοκαίρι. Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει τον λάγνο έρωτα στο βιβλίο "Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα" του Pascal Bruckner, καθώς και στην ομώνυμη ταινία του Roman Polanski; Ακόμα ένας αγαπημένος έρωτας αν και μάλλον λιγότερο γνωστός, ο ανεκπλήρωτος έρωτας στην ταινία "Νύφες" του Παντελή Βούλγαρη που κορυφώνεται σε δύο ευρηματικές σκηνές: όταν σκύβει και της δένει το λυμένο κορδόνι του παπουτσιού της στο κατάστρωμα του πλοίου, και όταν της δίνει το αποχαιρετιστήριο φιλί στα μαλλιά της που έχουνε ασπρίσει μέσα σε ένα βράδυ από το δίλημμα του αν θα μείνει μαζί του ή θα πάει στην Αμερική όπως προοριζόταν από την οικογένειά της για να παντρευτεί εκεί έναν άγνωστο άνδρα, Έλληνα μετανάστη.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι έρωτες.. Οι έρωτες που δε χωράνε μέσα σε συγκεκριμένα καλούπια, που υπάρχουν πέρα από περιγραφές, που ξεχειλίζουν αν προσπαθήσεις να τους βάλεις μέσα σε κουτάκια. Που ξεφεύγουν από συγκεκριμένα μέρη και τόπους, που ξεγελούν τον χρόνο, που εκτείνονται πέρα από τον χωροχρόνο και πέρα από τις πέντε αισθήσεις, που δεν μπορείς να προσδιορίσεις αν πρόκειται για έρωτες του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Που παίζουν μαζί σου και σε ξεγελούν, που πότε σοβαρεύουν και πότε γελούν, που δεν τοποθετούνται στη σφαίρα της καρδιάς ή της λογικής, αλλά ακροβατούν πηδώντας στις μύτες, πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός, που κάνουν την καρδιά σου να χτυπά δυνατά τη στιγμή εκείνη που το περιμένεις το λιγότερο απ’ όλες, που είναι παιχνιδιάρηδες και γεμάτοι εκπλήξεις, οι έρωτες που δεν μπορείς παρά να σταθείς προσοχή μπροστά τους και να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους.

Αυτοί είναι οι έρωτες που, αν είσαι φτιαγμένος για εκείνους και έχεις το θάρρος να τους αφήσεις να σου αποκαλύψουν όλα τα μυστικά και ολόκληρες τις διαστάσεις τους, μπορούν πραγματικά να σε σώσουν.  Όχι ψευτο- και συνηθισμένα, αλλά βαθιά και σαρωτικά. Όπως ο Johnny Cash και η June Carter έσωσαν ο ένας τον άλλον στην πραγματική ζωή αλλά και στην ταινία "Walk the line", μέσα από τον θυελλώδη και καθηλωτικό έρωτά τους.

Can we learn to love again?

Θα μπορέσει άραγε να μάθει να αγαπάει ξανά; Σκέφτηκε τη στιγμή που στο ραδιόφωνο ακουγόταν το τραγούδι We can learn to love again. Το άκουγε με ερωτηματικό, Can we learn to love again? Μόλις είχε κατεβεί από το λεωφορείο με τα ακουστικά του κινητού κολλημένα στα αυτιά της. Ποια, εκείνη; Ήταν η σκέψη αμέσως μετά. Που συμβούλευε όλο τον κόσμο, που ακόμα συμβουλεύει όλο τον κόσμο, ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να κάνουν είναι να πιστέψουν ότι δεν θα ξαναερωτευτούν. Εκείνη που έλεγε ότι θα είναι ερωτευμένη ακόμα και στα ογδόντα.. πώς γίνεται; τις σκέψεις της διέκοψε ο παγωμένος αέρας που σφύριζε στα αυτιά της. Ax ξέχασα να πάρω σκούφο, οι ρεαλιστικές σκέψεις διαδεχόταν ρυθμικά τις αμέσως προηγούμενες, σαν μοτεράκι που κάνει έναν επαναλαμβανόμενο θόρυβο και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.

Και όμως, όσο η ψυχή της νέκρωνε άλλο τόσο το σώμα της  ήταν γεμάτο ζωή και ενέργεια. Κάθε φορά που ήθελε να ικανοποιήσει τον εαυτό της είχε όλο και περισσότερους οργασμούς. Κάθε φορά και μερικούς περισσότερους. Ήταν λες και κάθε φορά που ένα μικρό κομμάτι της ψυχής της πέθαινε, αυτό αντισταθμιζόταν με ένα κομμάτι του κορμιού της που ζωντάνευε γεμάτο νέα αποκαλυφθείσα ενέργεια.

Πώς γίνεται η ψυχή σου να είναι  πεθαμένη και το σώμα σου να παραμένει τόσο ζωντανό; Όπως γίνεται να είσαι δημιουργική κάθε μέρα, να έχεις όλες αυτές τις νέες ιδέες και την έμπνευση για δημιουργία που κάπου πρέπει να διοχετεύσεις, και την ίδια στιγμή να νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ότι πρέπει να τα κάνεις όλα μηχανικά, ότι δεν έχεις στην πραγματικότητα άλλη επιλογή από το να τα κάνεις, ότι δεν πρόκειται για ευτυχία, αλλά για αναγκαιότητα..

Πώς θα μπορέσει άραγε να μάθει να αγαπάει ξανά; θα δανείζεται αγάπη από αυτήν που νιώθουν οι υπόλοιποι γύρω της. Θα τη δανείζεται και μετά θα τη διοχετεύει στους ανθρώπους με τους οποίους θα δημιουργεί. Κάθε διάλογος, κείμενο, φωτογραφία, σκίτσο, ζωγραφιά, αντικείμενο, θα γίνεται κανάλι απορρόφησης και διοχέτευσης αγάπης.

Ενέσεις χαράς από φίλους που έχουν την ικανότητα να αγαπούν, τώρα που δεν την έχει εκείνη. Όπως λίγο καιρό πριν, που την είχε πάρει τηλέφωνο η φίλη της Ιόλη για να της πει ότι βρήκε τον έρωτα, εντελώς αναπάντεχα και ξαφνικά, τις πρώτες ημέρες του καινούριου χρόνου. Ενώ λίγες μέρες πριν από αυτό, είχε μάθει από τη φίλη της Άρτεμη που ζει στο εξωτερικό ότι πέθανε ο φίλος της από καρκίνο περίπου ένα μήνα πριν, και της διηγήθηκε την ιστορία των τριών τελευταίων μηνών που πέρασαν μαζί, πριν την αποχαιρετήσει.

Πώς λοιπόν μπορείς να νιώθεις την ψυχή σου κενή μπροστά σε αυτά τα περιστατικά; Δύο εντελώς άνισα, ακραία αντίθετα περιστατικά, που όμως εσωκλείουν αγάπη, είναι γεμάτα από τα ίχνη της.

Γίνεται να συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο ισόποσες δόσεις χαράς και θλίψης; Ήταν παραμονές Χριστουγέννων και έκανε βόλτες στους δρόμους που ήταν γεμάτοι κόσμο, νιώθοντας μια ξέφρενη ενέργεια που όμως δεν ήταν γεμάτη, που δεν περιείχε ευτυχία όπως άλλες χρονιές, όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ήταν περισσότερο μηχανική, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν ζωντανή, και ήταν εκεί. Κοιτούσε τους ανθρώπους γύρω της, χόρευαν, μιλούσαν, γελούσαν, οι περισσότεροι χαρούμενοι με μια χαρά γεμάτη, διαφορετική από τη δική της.

Κάπου στη στοά Μοδιάνο λίγο πιο αργά, αφού είχαν καταλαγιάσει κάπως ο θόρυβος και η μουσική, ένα ζευγάρι έτρωγε λίγο πιο πέρα στα όρθια, σε ένα ψηλό, ξύλινο σταντ. Έτρωγαν και δε μιλούσαν μεταξύ τους, ούτε κοιτάζονταν, ούτε χαμογελούσαν. Δεν επικοινωνούσαν λεκτικά ή εκφραστικά. Ξαφνικά θυμήθηκε πόσο πολύ λυπάται αυτούς τους ανθρώπους, πόσο απεχθάνεται αυτές τις σχέσεις.

«Την ελευθερία σου, τουλάχιστον έχεις την ελευθερία σου», της ψιθύρισε ο κρύος αέρας που σφύριζε στα αυτιά της. Πάλι είχε ξεχάσει να πάρει σκούφο. «Και με αυτό ως προϋπόθεση, οι δυνατότητες είναι αμέτρητες». Ήταν ένας αέρας που την ξυπνούσε και την έκανε να ξαναθυμηθεί τις άπειρες στιγμές που είχε εκτιμήσει αυτές τις λέξεις. Την ελευθερία σου, σκέφτηκε ξανά, και ξαφνικά τα Χριστούγεννα απέκτησαν μια επίστρωση μαγείας. Σαν άσπρο, απάτητο, στρωμένο χιόνι.