Χαμένοι στη μετάβαση (των πολιτικών εξελίξεων)

Γύρισα σπίτι χθες το βράδυ αλλά και ξύπνησα σήμερα το πρωί, εν μέσω καταιγιστικών εξελίξεων για την απόφαση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να διενεργήσει δημοψήφισμα. Τα social media έχουν πάρει φωτιά, τα tweets διαδέχονται βομβαρδιστικά το ένα το άλλο, ο καθένας και η καθεμιά λέει την άποψή του/της: κάποιοι ειρωνεύονται, άλλοι χαίρονται και γιορτάζουν, άλλοι προβληματίζονται και φοβούνται. Φωτογραφίες, βίντεο, σχόλια, κείμενα, απόψεις, σκίτσα. Τηλέφωνα και μηνύματα από φίλους/ες που θέλουν να συζητήσουν τι συμβαίνει και αναρωτιούνται τι θα συμβεί στο μέλλον. Και φυσικά μπόλικη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, συνοδευόμενη και από μια μοναδική ευκαιρία για να ξεδιαλύνεις επιτέλους από ποια θέλεις ή/και αξίζει να ενημερώνεσαι.

Και μέσα σε όλο τον χαμό, αφού διάβασα και αναλογίστηκα άπειρα tweets, ποστς και άρθρα για τις πολιτικές εξελίξεις, έπεσα πάνω σε ένα εξαιρετικό άρθρο που δεν θα μπορούσε να με εκφράσει καλύτερα αυτήν τη στιγμή αλλά και γενικότερα, και έγινε ο καταλύτης για να κάνω μια παύση, να κλείσω την τηλεόραση και το twitter και να γράψω την άποψή μου για όσα συμβαίνουν και για όσους/ες με ρωτούν τι πιστεύω ότι θα γίνει:

Δεν έχω εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, ιδιαίτερα υπό τις συνθήκες μέσα στις οποίες πρέπει να πάρει αποφάσεις. Δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στην Ευρώπη. Δεν έχω φυσικά εμπιστοσύνη στους 'θεσμούς'. Δεν ξέρω τι θα γίνει.

Έχω όμως εμπιστοσύνη στον κόσμο. Και σε ό,τι έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής. Και συνεχίζει να δημιουργεί. Έχω εμπιστοσύνη ότι μπορεί να υπάρξει μια εναλλακτική οικονομία. Όχι γιατί πιστεύω σε αυτήν κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά γιατί την έχω δει να υπάρχει, έχω ζήσει στην πράξη την δημιουργική της δύναμη. Και αυτό με συγκινεί κάθε φορά που το γράφω και το σκέφτομαι.

Από τις κουζίνες αλληλεγγύης μέχρι τα συνεργατικά καφενεία και βιβλιοπωλεία, από τις προσπάθειες αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ και άλλων επιχειρήσεων μέχρι τους αυτοοργανωμένους λαχανόκηπους στο Ελληνικό και στην Περ.Κα., από τις οικοινότητες αυτάρκειας μέχρι τα κοινωνικά ιατρεία αλληλεγγύης που με αυτοθυσία προσφέρουν ιατρική περίθαλψη δωρεάν σε Έλληνες και μετανάστες, από τα κινήματα προστασίας του τοπικού φυσικού πλούτου στις Σκουριές, μέχρι τις συνελεύσεις γειτονιάς , τα κοινωνικά φροντιστήρια και νηπιαγωγεία, ο κόσμος ανασκουμπώνεται, εξελίσσεται, δημιουργεί και βρίσκει τρόπους. Καινούριους, όμορφους, αλληλέγγυους και έξυπνους τρόπους.

Και υπάρχουν και τα παραδείγματα από τις άλλες χώρες. Από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας που ούτε φανταζόμαστε τι θα μπορούσαν να καταφέρουν. Και όμως, δημιουργούν και μάλιστα με μοναδικούς τρόπους. Από τους γυναικείους συνεταιρισμούς που φτιάχνουν αντικείμενα με τις πλαστικές συσκευασίες και τις σαγιονάρες που ρυπαίνουν τις ακτές τους, μέχρι τους συνεταιρισμούς που γεμίζουν τους δρόμους της πόλης τους με λάμπες δρόμου από ηλιακό φως, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ίσως νομίζουμε ή γνωρίζουμε τα παραδείγματα ανθρώπων και προσπαθειών να τα βγάλουν πέρα με αλληλεγγύη, όποιες και αν είναι οι περιστάσεις. Δημιουργώντας ταυτόχρονα έναν πιο βιώσιμο κόσμο.

Την ίδια σχεδόν απάντηση έδωσα πριν λίγο καιρό σε έναν ερευνητή και μια ερευνήτρια από την Αυστρία που με αφορμή το ερευνητικό αντικείμενο της πτυχιακής τους που είναι τα κινήματα στην Ελλάδα και η επίδραση της οικονομικής κρίσης, συζητήσαμε και με ρώτησαν πώς βλέπω τα πράγματα στο μέλλον. Τα μάτια αυτών των ανθρώπων καθώς και πολλών άλλων στην Ευρώπη είναι στραμμένα στην Ελλάδα και έχουμε ακόμα μια ευθύνη απέναντί τους, να μην τους απογοητεύσουμε. Αλλά να τους δείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, αφού πρώτα το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτός ο κόσμος που έχει δείξει τον δρόμο δεν είναι πέρα μακριά, αλλά εδώ δίπλα μας. Μας διδάσκει τη δημιουργία και την αλληλεγγύη καθημερινά. Και γι’ αυτό, γι’ αυτό μόνο, όλα θα πάνε καλά.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο site του enallaktikos.gr:
http://www.enallaktikos.gr/ar16027el-xamenoi-sti-metavasi-t…

To άρθρο στο οποίο αναφέρομαι στο κείμενό μου είναι του Alex Andreou και βρίσκεται εδώ:
https://www.byline.com/column/11/article/124