Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Υπάρχει μαγεία


Τι το χρειάζεσαι εκείνο το φιλί;
Όταν μπορείς να γράψεις για όλα τα φιλιά του κόσμου
Τι τη χρειάζεσαι αυτήν την αγκαλιά;
Όταν μπορείς να τραγουδήσεις για όλες τις αγκαλιές του δρόμου
Τι τη χρειάζεσαι αυτήν την ιστορία;
Όταν μπορείς να τη ζήσεις με 1000 και έναν τρόπους…



Υπάρχει μαγεία.
Και αν τη βρεις,
θα σηκωθείς από το κρεβάτι σου,
θα ανακαθίσεις
καταμεσίς
στο κατασκόταδο,
και θα χαμογελάσεις.






Κι αν μια μέρα τα χέρια μου
ξεσηκωθούν,
κι έρθουν προς τα εκεί,
κι αναζητήσουν τα δικά σου,
κράτησέ τα εκεί για λίγο.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

;Ζωή;

Σήμερα ξύπνησα στις 6.30 το πρωί για να πάω να εκπληρώσω την υποχρέωσή μου ως επιτηρήτρια στην εξεταστική του Πα.Μακ. Όταν τράβηξα τις κουρτίνες, έξω έπεφτε χιόνι. Και την ώρα που ετοιμαζόμουν για να βγω έξω στο τσουχτερό κρύο πριν ακόμα ξημερώσει, σκεφτόμουν ότι είμαι τυχερή που δε χρειάζεται να το κάνω κάθε μέρα και γιατί πηγαίνω σε έναν χώρο εργασίας ελεύθερο από αρκετές απόψεις (αν και το να επιτηρείς φοιτητές/ριες εν ώρα εξετάσεων είναι από τις πιο βαρετές και ‘άσχημες’ ασχολίες που μπορεί να σου τύχουν).

Ταυτόχρονα σκεφτόμουν πώς μπορεί να ονομάζεται η ζωή που πρέπει να ξυπνάς στις 6.00 κάθε μέρα και να βγαίνεις στο κρύο για να πας να δουλέψεις σε μια επισφαλή εργασία, που συνοψίζεται στη προσπάθεια αύξησης του κέρδους ενός ή μερικών, άλλων ανθρώπων. Σκεφτόμουν τους άστεγους και όσους/ες κοιμούνται σε πλατείες και σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Τους τέσσερις μετανάστες και το ένα παιδί που έφυγαν χθες από το Ορφανοτροφείο για να διασχίσουν τα αφιλόξενα σύνορα.

Πώς μπορεί αυτό να ονομάζεται ζωή, όταν ζωή είναι:

ο έρωτας,
το χιόνι πάνω στο γρασίδι,
οι αγκαλιές κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα μέχρι το πρωί,
τα φιλιά,
οι πολιτικές συζητήσεις,
οι συνελεύσεις γειτονιάς,
οι ατελείωτες βόλτες,                        
το γράψιμο στη μέση της νύχτας,
το διάβασμα χωρίς εξετάσεις,
η ελευθερία να τρέφεις την ψυχή σου μέχρι να γίνει φλόγα, ενάντια σε ό,τι επιμένει να την κρατάει σβηστή.


Πώς μπορεί να λέγεται ζωή κάτι που φτιάχτηκε χωρίς, και όχι για, εσένα...

A little bird told me...
by Pascal Campion

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

But the fine lines on your face

What do you mostly love in me,
my eyelashes or my smile?

It is not your eyelashes nor your smile
that I mostly love in you
But the fine lines on your face
And the white colour of your hair,
what I most deeply like

For your eyelashes faced the world
And your smile its wonders described.
But among these lines a million stories have walked
And between these hairs a thousand tears dried.


In their depths humanity lies.

Photo by photographer Dorothea Lange
Family of migrant agricultural workers in California during the Great Depression, in the 30s

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Κομματάκια παζλ

Σήμερα το πρωί, λίγο μετά από επίσκεψή μου στον ΟΑΕΔ. Μπήκα σε ένα κατάστημα για να πάρω κάτι να φάω, και άκουσα δύο κοπέλες να μιλάνε για κάποιον, αναφέροντας ποικίλα περιστατικά εκπάγλου κάλλους με το χειρότερο να περιέχει φυσική βία προς τη μία από τις δυο, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό και σχετικά αποδεκτό. Μετά από μερικά λεπτά συνομιλίας, αναρωτιόμουν σε ποια χώρα και σε ποια δεκαετία βρίσκομαι. Λίγο αργότερα, στον δρόμο, άκουσα μια κυρία να μιλάει σε μια φίλη της για την κόρη της που σταμάτησε τα ηρεμιστικά χωρίς τις οδηγίες του γιατρού και τώρα, έχει γίνει κουρέλι εξαιτίας αυτού (δικές της λέξεις). Αφού την ενημέρωσα για την αυτό-οργανωμένη συλλογικότητα «Ελεύθερη Πτώση: Ομάδα αυτοβοήθειας για τη λύπη και τη θλίψη» που ίσως θα μπορούσε να τη βοηθήσει, ανέβηκα στο ποδήλατό μου για να φύγω. Στον δρόμο σκεφτόμουν πόση δυστυχία και ταλαιπωρία περικλείει αυτός ο κόσμος.

Και είχε έναν τέτοιο ήλιο σήμερα, που καθώς ποδηλατούσα και με ζέσταινε, ένιωθα μια περίεργη, απέραντη χαρά και ευτυχία, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να τα μεταδώσω αυτά παραπέρα, να επιμολύνω το περιβάλλον γύρω μου με ευτυχία. Και εκεί που τα σκεφτόμουν αυτά, καθώς επέστρεφα σπίτι μου έπεσα πάνω σε μία μπάντα δρόμου που είχε στήσει μικρή συναυλία για τον κόσμο στη μέση του πεζοδρομίου, δίπλα σε ένα παρτέρι με πολύχρωμα λουλούδια. Και συμπληρώθηκε έτσι το κομματάκι που έλειπε από το παζλ της ευτυχίας που ένιωθα.

Όμως, ξέρω. Ξέρω πώς είναι να μη νιώθεις την ευτυχία. Ξέρω πώς είναι να νιώθεις τόσο μεγάλη λύπη που να είσαι τυφλός. Να μην βλέπεις, να μην ακούς, και να μην αισθάνεσαι την ευτυχία. Να είναι γύρω σου σε απόσταση αναπνοής, σε κάθε εκατοστό αέρα, σε κάθε κόκκο σκόνης, αλλά να έχεις ένα πέπλο μπροστά στα μάτια σου και να μην μπορείς να τη δεις. Να μην μπορείς να δεις ούτε ένα μέτρο μπροστά από εκεί που είσαι. Ούτε ένα βήμα πιο πέρα, παρά μόνο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου που καταρρέει.

Αλλά, πρέπει. Πρέπει να προσπαθήσεις να ανοίξεις τα μάτια σου, πρέπει να προσπαθήσεις να τη δεις, γιατί είναι εκεί και είναι δίπλα σου, μπορεί να κλείσεις τα μάτια και να τη φυσήξεις, αλλά θα συνεχίσει να είναι εκεί, γύρω σου και να σε τυλίγει, σαν ζεστός ανοιξιάτικος αέρας. Γι’ αυτό σου λέω. Μην χάσεις αυτό το κομμάτι ευτυχίας, γιατί το επόμενο κομμάτι που θα συναντήσεις θα είναι διαφορετικό από αυτό, και δεν πρέπει να χάσεις κανένα. Γιατί βλέπεις, έτσι είναι η ευτυχία. Έχει την ιδιότητα, όταν συσσωρεύονται τα κομμάτια της, η επίδρασή της να γίνεται πολλαπλασιαστική. Με κάθε κομμάτι ευτυχίας που νιώθεις, αυξάνεται και η ικανότητά σου να συναντήσεις περισσότερα κομμάτια στο μέλλον. Σαν να σχηματίζουν όλες οι στιγμές ευτυχίας που έχεις κάποτε νιώσει, μια προστατευτική ασπίδα που σε θωρακίζει από οποιαδήποτε πιθανή μελλοντική δυστυχία.

Γι’ αυτό, να τις κυνηγάς τις στιγμές ευτυχίας. Σαν κομμάτια σε παζλ, που όσο το συμπληρώνεις, αυτό αντί να τελειώνει, εμφανίζονται δια μαγείας στο κουτί του όλο και περισσότερα κομματάκια για να συμπληρώσεις.

Και μπορεί κάποιες φορές να σου φαίνεται πολύπλοκη ή να σου ξεφεύγει η ευτυχία, σαν αυτά τα παζλ με τα χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Αλλά αν τα πιάσεις στα χέρια σου δεν θα θέλεις να σταματήσεις να το συμπληρώνεις, ακόμα και αν δεν υπάρχει τέλος, ή ακόμα και αν δε γνωρίζεις ποια εικόνα θα σχηματιστεί στο τέλος. Ξεκίνα τώρα. Πιάσε ένα κομμάτι και μετά το επόμενο και το επόμενο, και καθώς τα πιάνεις και τα τοποθετείς θα πολλαπλασιάζονται και το παζλ θα μεγαλώνει, αλλά μαζί με αυτό θα μεγαλώνει και η ικανότητά σου να το δημιουργείς. Να δημιουργείς κομμάτια ευτυχίας, που θα γίνονται ρωγμές στη θλίψη των άλλων, σαν χάρτινες σφαίρες από χρώμα που τρυπούν έναν μαύρο ουρανό. Αα..! τι είναι αυτό που πέφτει από ψηλά; Μόλις άρχισε να βρέχει κομματάκια παζλ.

Photo by ChristinSa


Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016