Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Κομματάκια παζλ

Σήμερα το πρωί, λίγο μετά από επίσκεψή μου στον ΟΑΕΔ. Μπήκα σε ένα κατάστημα για να πάρω κάτι να φάω, και άκουσα δύο κοπέλες να μιλάνε για κάποιον, αναφέροντας ποικίλα περιστατικά εκπάγλου κάλλους με το χειρότερο να περιέχει φυσική βία προς τη μία από τις δυο, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό και σχετικά αποδεκτό. Μετά από μερικά λεπτά συνομιλίας, αναρωτιόμουν σε ποια χώρα και σε ποια δεκαετία βρίσκομαι. Λίγο αργότερα, στον δρόμο, άκουσα μια κυρία να μιλάει σε μια φίλη της για την κόρη της που σταμάτησε τα ηρεμιστικά χωρίς τις οδηγίες του γιατρού και τώρα, έχει γίνει κουρέλι εξαιτίας αυτού (δικές της λέξεις). Αφού την ενημέρωσα για την αυτό-οργανωμένη συλλογικότητα «Ελεύθερη Πτώση: Ομάδα αυτοβοήθειας για τη λύπη και τη θλίψη» που ίσως θα μπορούσε να τη βοηθήσει, ανέβηκα στο ποδήλατό μου για να φύγω. Στον δρόμο σκεφτόμουν πόση δυστυχία και ταλαιπωρία περικλείει αυτός ο κόσμος.

Και είχε έναν τέτοιο ήλιο σήμερα, που καθώς ποδηλατούσα και με ζέσταινε, ένιωθα μια περίεργη, απέραντη χαρά και ευτυχία, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να τα μεταδώσω αυτά παραπέρα, να επιμολύνω το περιβάλλον γύρω μου με ευτυχία. Και εκεί που τα σκεφτόμουν αυτά, καθώς επέστρεφα σπίτι μου έπεσα πάνω σε μία μπάντα δρόμου που είχε στήσει μικρή συναυλία για τον κόσμο στη μέση του πεζοδρομίου, δίπλα σε ένα παρτέρι με πολύχρωμα λουλούδια. Και συμπληρώθηκε έτσι το κομματάκι που έλειπε από το παζλ της ευτυχίας που ένιωθα.

Όμως, ξέρω. Ξέρω πώς είναι να μη νιώθεις την ευτυχία. Ξέρω πώς είναι να νιώθεις τόσο μεγάλη λύπη που να είσαι τυφλός. Να μην βλέπεις, να μην ακούς, και να μην αισθάνεσαι την ευτυχία. Να είναι γύρω σου σε απόσταση αναπνοής, σε κάθε εκατοστό αέρα, σε κάθε κόκκο σκόνης, αλλά να έχεις ένα πέπλο μπροστά στα μάτια σου και να μην μπορείς να τη δεις. Να μην μπορείς να δεις ούτε ένα μέτρο μπροστά από εκεί που είσαι. Ούτε ένα βήμα πιο πέρα, παρά μόνο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου που καταρρέει.

Αλλά, πρέπει. Πρέπει να προσπαθήσεις να ανοίξεις τα μάτια σου, πρέπει να προσπαθήσεις να τη δεις, γιατί είναι εκεί και είναι δίπλα σου, μπορεί να κλείσεις τα μάτια και να τη φυσήξεις, αλλά θα συνεχίσει να είναι εκεί, γύρω σου και να σε τυλίγει, σαν ζεστός ανοιξιάτικος αέρας. Γι’ αυτό σου λέω. Μην χάσεις αυτό το κομμάτι ευτυχίας, γιατί το επόμενο κομμάτι που θα συναντήσεις θα είναι διαφορετικό από αυτό, και δεν πρέπει να χάσεις κανένα. Γιατί βλέπεις, έτσι είναι η ευτυχία. Έχει την ιδιότητα, όταν συσσωρεύονται τα κομμάτια της, η επίδρασή της να γίνεται πολλαπλασιαστική. Με κάθε κομμάτι ευτυχίας που νιώθεις, αυξάνεται και η ικανότητά σου να συναντήσεις περισσότερα κομμάτια στο μέλλον. Σαν να σχηματίζουν όλες οι στιγμές ευτυχίας που έχεις κάποτε νιώσει, μια προστατευτική ασπίδα που σε θωρακίζει από οποιαδήποτε πιθανή μελλοντική δυστυχία.

Γι’ αυτό, να τις κυνηγάς τις στιγμές ευτυχίας. Σαν κομμάτια σε παζλ, που όσο το συμπληρώνεις, αυτό αντί να τελειώνει, εμφανίζονται δια μαγείας στο κουτί του όλο και περισσότερα κομματάκια για να συμπληρώσεις.

Και μπορεί κάποιες φορές να σου φαίνεται πολύπλοκη ή να σου ξεφεύγει η ευτυχία, σαν αυτά τα παζλ με τα χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Αλλά αν τα πιάσεις στα χέρια σου δεν θα θέλεις να σταματήσεις να το συμπληρώνεις, ακόμα και αν δεν υπάρχει τέλος, ή ακόμα και αν δε γνωρίζεις ποια εικόνα θα σχηματιστεί στο τέλος. Ξεκίνα τώρα. Πιάσε ένα κομμάτι και μετά το επόμενο και το επόμενο, και καθώς τα πιάνεις και τα τοποθετείς θα πολλαπλασιάζονται και το παζλ θα μεγαλώνει, αλλά μαζί με αυτό θα μεγαλώνει και η ικανότητά σου να το δημιουργείς. Να δημιουργείς κομμάτια ευτυχίας, που θα γίνονται ρωγμές στη θλίψη των άλλων, σαν χάρτινες σφαίρες από χρώμα που τρυπούν έναν μαύρο ουρανό. Αα..! τι είναι αυτό που πέφτει από ψηλά; Μόλις άρχισε να βρέχει κομματάκια παζλ.

Photo by ChristinSa