Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Από το ρίσκο μιας χιλιοτραγουδισμένης ζωής

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δε γλίστρησε από πάνω τους ένας κόκκος χώμα
που δε μύρισαν ποτέ ένα λουλούδι
που δεν τραγούδησαν ποτέ μέσα στη σιωπή της νύχτας
                            
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έτρεξαν ποτέ στο χιόνι
που δε χόρεψαν ποτέ με σταγόνες βροχής στο μέτωπό τους
που δεν ταξιδεύουν, δε διαβάζουν, δε γράφουν, δε σφίγγουν το χέρι.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ έναν άλλο κόσμο
που τον ονειρεύτηκαν αλλά δεν τον διεκδίκησαν
που τον διεκδίκησαν αλλά δεν τον δημιούργησαν

Φοβάμαι τους ανθρώπους που κοιτούν μπροστά αλλά βλέπουν πίσω
που δεν τόλμησαν να προχωρήσουν για να μην κατρακυλήσουν
που δεν έζησαν για να μην πεθάνουν

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν πάλεψαν με νύχια και με δόντια για ό,τι άξιζε
που άφησαν στη μέση έναν παθιασμένο έρωτα
που μίλησαν γι’ αγάπη αλλά δεν την έζησαν

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν φοβήθηκαν μπροστά στον φόβο των άλλων
που δε σκούπισαν το δάκρυ όσων έκλαψαν δίπλα τους
που γνώριζαν αλλά έμειναν σιωπηλοί

Φοβάμαι τους ανθρώπους που κεντάνε τη ζωή τους με προσεχτικά μετρημένες  θηλιές
που ξέχασαν τα παιδικά τους καμώματα
που προτίμησαν την ασφάλεια της ρουτίνας από το ρίσκο μιας χιλιοτραγουδισμένης ζωής                             
                    
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δε φόρεσαν ποτέ ένα τσαλακωμένο πουκάμισο
που δεν έσπασαν ποτέ ένα βάζο
που δε στάθηκαν ποτέ γυμνοί μπροστά στον καθρέφτη

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν κάθισαν ποτέ γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο ανθρώπους
που αγάπησαν και δεν το είπαν
που αγαπήθηκαν και δεν το έμαθαν

Φοβάμαι τους ανθρώπους που κρίνουν τους άλλους μόνο με τα δικά τους μάτια
που δεν σε αγγίζουν όταν σε φιλούν
που δεν αφήνουν το αποτύπωμά τους όταν σε χαϊδεύουν

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έτρεξαν ποτέ καταπάνω σε μια ανοιχτή αγκαλιά
που δεν έμπλεξαν ποτέ μαλλιά με χέρια
που δε σιγοτραγούδησαν ποτέ σε κάποιο αυτί                                                           

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν ξάπλωσαν πάνω στο υγρό χώμα
που δε μέτρησαν ποτέ τ’ αστέρια
που δεν κολύμπησαν ποτέ βουτηγμένοι στη σκιά του φεγγαριού

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν ξεκαρδίστηκαν ποτέ στα γέλια
που δεν τυφλώθηκαν ποτέ από το λαμπύρισμα της καρδιάς τους
που κοιτούν τον ουρανό και βλέπουν σκόνη και βροχή αντί για ήλιο και αστέρια
         
Φοβάμαι τους ανθρώπους που οι πτυχώσεις των φτερών τους έχουν κολλήσει από τη σκόνη
που δεν ακονίζουν κάθε μέρα τις λεπίδες του μυαλού τους
που έμειναν σκιές ενώ θα μπορούσαν να είναι φλόγες. 

"Leap into the blue" photography by J. P. Bourdier


"Leap into the blue" photography by J. P. Bourdier


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου