Can we learn to love again?

Θα μπορέσει άραγε να μάθει να αγαπάει ξανά; Σκέφτηκε τη στιγμή που στο ραδιόφωνο ακουγόταν το τραγούδι We can learn to love again. Το άκουγε με ερωτηματικό, Can we learn to love again? Μόλις είχε κατεβεί από το λεωφορείο με τα ακουστικά του κινητού κολλημένα στα αυτιά της. Ποια, εκείνη; Ήταν η σκέψη αμέσως μετά. Που συμβούλευε όλο τον κόσμο, που ακόμα συμβουλεύει όλο τον κόσμο, ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να κάνουν είναι να πιστέψουν ότι δεν θα ξαναερωτευτούν. Εκείνη που έλεγε ότι θα είναι ερωτευμένη ακόμα και στα ογδόντα.. πώς γίνεται; τις σκέψεις της διέκοψε ο παγωμένος αέρας που σφύριζε στα αυτιά της. Ax ξέχασα να πάρω σκούφο, οι ρεαλιστικές σκέψεις διαδεχόταν ρυθμικά τις αμέσως προηγούμενες, σαν μοτεράκι που κάνει έναν επαναλαμβανόμενο θόρυβο και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.

Και όμως, όσο η ψυχή της νέκρωνε άλλο τόσο το σώμα της  ήταν γεμάτο ζωή και ενέργεια. Κάθε φορά που ήθελε να ικανοποιήσει τον εαυτό της είχε όλο και περισσότερους οργασμούς. Κάθε φορά και μερικούς περισσότερους. Ήταν λες και κάθε φορά που ένα μικρό κομμάτι της ψυχής της πέθαινε, αυτό αντισταθμιζόταν με ένα κομμάτι του κορμιού της που ζωντάνευε γεμάτο νέα αποκαλυφθείσα ενέργεια.

Πώς γίνεται η ψυχή σου να είναι  πεθαμένη και το σώμα σου να παραμένει τόσο ζωντανό; Όπως γίνεται να είσαι δημιουργική κάθε μέρα, να έχεις όλες αυτές τις νέες ιδέες και την έμπνευση για δημιουργία που κάπου πρέπει να διοχετεύσεις, και την ίδια στιγμή να νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ότι πρέπει να τα κάνεις όλα μηχανικά, ότι δεν έχεις στην πραγματικότητα άλλη επιλογή από το να τα κάνεις, ότι δεν πρόκειται για ευτυχία, αλλά για αναγκαιότητα..

Πώς θα μπορέσει άραγε να μάθει να αγαπάει ξανά; θα δανείζεται αγάπη από αυτήν που νιώθουν οι υπόλοιποι γύρω της. Θα τη δανείζεται και μετά θα τη διοχετεύει στους ανθρώπους με τους οποίους θα δημιουργεί. Κάθε διάλογος, κείμενο, φωτογραφία, σκίτσο, ζωγραφιά, αντικείμενο, θα γίνεται κανάλι απορρόφησης και διοχέτευσης αγάπης.

Ενέσεις χαράς από φίλους που έχουν την ικανότητα να αγαπούν, τώρα που δεν την έχει εκείνη. Όπως λίγο καιρό πριν, που την είχε πάρει τηλέφωνο η φίλη της Ιόλη για να της πει ότι βρήκε τον έρωτα, εντελώς αναπάντεχα και ξαφνικά, τις πρώτες ημέρες του καινούριου χρόνου. Ενώ λίγες μέρες πριν από αυτό, είχε μάθει από τη φίλη της Άρτεμη που ζει στο εξωτερικό ότι πέθανε ο φίλος της από καρκίνο περίπου ένα μήνα πριν, και της διηγήθηκε την ιστορία των τριών τελευταίων μηνών που πέρασαν μαζί, πριν την αποχαιρετήσει.

Πώς λοιπόν μπορείς να νιώθεις την ψυχή σου κενή μπροστά σε αυτά τα περιστατικά; Δύο εντελώς άνισα, ακραία αντίθετα περιστατικά, που όμως εσωκλείουν αγάπη, είναι γεμάτα από τα ίχνη της.

Γίνεται να συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο ισόποσες δόσεις χαράς και θλίψης; Ήταν παραμονές Χριστουγέννων και έκανε βόλτες στους δρόμους που ήταν γεμάτοι κόσμο, νιώθοντας μια ξέφρενη ενέργεια που όμως δεν ήταν γεμάτη, που δεν περιείχε ευτυχία όπως άλλες χρονιές, όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ήταν περισσότερο μηχανική, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν ζωντανή, και ήταν εκεί. Κοιτούσε τους ανθρώπους γύρω της, χόρευαν, μιλούσαν, γελούσαν, οι περισσότεροι χαρούμενοι με μια χαρά γεμάτη, διαφορετική από τη δική της.

Κάπου στη στοά Μοδιάνο λίγο πιο αργά, αφού είχαν καταλαγιάσει κάπως ο θόρυβος και η μουσική, ένα ζευγάρι έτρωγε λίγο πιο πέρα στα όρθια, σε ένα ψηλό, ξύλινο σταντ. Έτρωγαν και δε μιλούσαν μεταξύ τους, ούτε κοιτάζονταν, ούτε χαμογελούσαν. Δεν επικοινωνούσαν λεκτικά ή εκφραστικά. Ξαφνικά θυμήθηκε πόσο πολύ λυπάται αυτούς τους ανθρώπους, πόσο απεχθάνεται αυτές τις σχέσεις.

«Την ελευθερία σου, τουλάχιστον έχεις την ελευθερία σου», της ψιθύρισε ο κρύος αέρας που σφύριζε στα αυτιά της. Πάλι είχε ξεχάσει να πάρει σκούφο. «Και με αυτό ως προϋπόθεση, οι δυνατότητες είναι αμέτρητες». Ήταν ένας αέρας που την ξυπνούσε και την έκανε να ξαναθυμηθεί τις άπειρες στιγμές που είχε εκτιμήσει αυτές τις λέξεις. Την ελευθερία σου, σκέφτηκε ξανά, και ξαφνικά τα Χριστούγεννα απέκτησαν μια επίστρωση μαγείας. Σαν άσπρο, απάτητο, στρωμένο χιόνι.