Έφθασα στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στις 6.00 το απόγευμα και γύρισα στο σπίτι μου στις 4.00 τα ξημερώματα, συμπληρώνοντας πάνω από 10 ώρες ορθοστασίας μέσα στο τσουχτερό κρύο. Το περπάτημα όμως που έκανα στον γυρισμό ήταν το πιο ανάλαφρο και ζεστό που έχω κάνει εδώ και καιρό. Η βραδιά ήταν μαγική από κάθε άποψη: η ατμόσφαιρα μέσα στο στρατόπεδο, το πλήθος του κόσμου, τα χαμόγελα, οι φίλοι και οι γνωστοί που συναντούσες σε κάθε σου βήμα, ο αριθμός και η διάθεση των εθελοντών, τα λόγια και το πάθος των καλλιτεχνών, οι χαιρετισμοί των αγωνιστών, τα τραγούδια, η μουσική, ο χορός.

Κι ας κουραστήκαμε από το ατελείωτο πήγαινε έλα ανάμεσα στη λαοθάλασσα, από το σερβίρισμα σε χιλιάδες κόσμο, από την ορθοστασία μέσα στο κρύο. Άλλωστε τι σημασία έχουν αυτά, όταν γνωρίζεις ότι αποτελείς μέρος ενός τεράστιου και δίκαιου αγώνα για τη ζωή και τον τόπο χιλιάδων ανθρώπων, το περιβάλλον και την υγεία τους, τις μελλοντικές γενιές, την τοπική οικονομία ενός τόπου που εξυμνούμε με τη φράση που έχει περάσει από τα χείλια όλων μας: «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει»! Όταν ο παλμός ενός από τα δυναμικότερα κινήματα των τελευταίων ετών στη Θεσσαλονίκη έχει γίνει ένα με τον παλμό της δικής σου καρδιάς, όταν έχεις ανέβει στον Κάκαβο και έχεις ενώσει τη γροθιά σου με τη γροθιά των κατοίκων της Χαλκιδικής, όταν έχεις δακρύσει και έχεις τρέξει μαζί τους για να σωθείς από τα δακρυγόνα και τα γκλομπς των αστυνομικών μέσα στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών.

Θυμάμαι έντονα την απογοήτευση το βράδυ της 21^ης Οκτωβρίου 2012, μετά από το ανθρωποκυνηγητό μέσα στο δάσος. Την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν δίκαιο και ειρηνικό αγώνα που φαίνεται πολύ αδύναμος για να εναντιωθεί μπροστά στα ογκολιθικά συμφέροντα της πολυεθνικής εταιρείας και όσων την στηρίζουν, μπροστά στον εξοπλισμό και την απανθρωπιά των αστυνομικών που έχουν πάρει διαταγές να συντρίψουν το κίνημα πάσει θυσία. Κι όμως τα γεγονότα και η τεράστια κινητοποίηση που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες διέψευσαν παταγωδώς αυτήν την αίσθηση. Με επισφράγισμα την προχθεσινή συναυλία στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά. Μια συναυλία που ανάγκασε όλους να μιλήσουν γι’ αυτήν. Ακόμα και όσους μέχρι τώρα κρατούσαν ουδέτερη στάση ή απέφευγαν να πάρουν θέση απέναντι στην εξόρυξη χρυσού, ακόμα και δημοσιογραφικά μέσα που ασκούν επιλεκτική δημοσιογραφία, ακόμα και το Mega που γελοιοποιήθηκε μετρώντας 2000 θεατές σε μια συναυλία που ξεπερνούσε τους 30000 σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις.

Στο ξεκίνημα της συναυλίας ο Αποστολάκης από τους Χαίνηδες έκλεισε τον συγκινητικό χαιρετισμό του προς τον κόσμο με τα εξής λόγια: «Δεν θα σας ευχηθώ να έχετε τίποτα. Αυτό που έχουμε είναι μονάχα ό,τι κερδίζουμε.» Το κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική το γνωρίζει πολύ καλά και το έχει κάνει πράξη με τον πιο συνεπή και αυθεντικό τρόπο. Γι’ αυτό και έχει κερδίσει την μαζική και πιστή υποστήριξη τόσου κόσμου.

Photos by ChristinSa