Εκμηδενίζοντας τα σύνορα και συνδέοντας αγώνες και συλλογικότητες με ένα ποδήλατο

Ecotopia Biketour?  Όταν η φίλη μου η Κλαίρη μου πρωτομίλησε γι’ αυτό πριν από περίπου 3 χρόνια, την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και της είπα: Υπέροχη ιδέα, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο!

Φέτος, μερικά χρόνια και αρκετά ποδηλατικά χιλιόμετρα αργότερα, ξαναθυμήθηκα για το Ecotopia Biketour με αφορμή το φετινό τους ταξίδι που είχε προγραμματισθεί να γίνει στη γειτονιά μας, στα νότια Βαλκάνια και στην Ελλάδα, ενώ η διοργάνωση και η προετοιμασία να έχουν έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα τους ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια αυτοοργανωμένη κολεκτίβα ανθρώπων που κάθε χρόνο ταξιδεύουν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης με το ποδήλατο, προωθώντας έναν αειφόρο και οικολογικό τρόπο ζωής και συναντώντας κοινότητες, κινήματα και συλλογικότητες στα μέρη απ’ όπου περνάνε. Επιπλέον κάθε χρόνο το Biketour επιλέγει ένα κεντρικό θέμα, το οποίο ταιριάζει στις αρχές και τους σκοπούς του και σύμφωνα με το οποίο οργανώνονται workshops ή αποφασίζονται τα μέρη και οι συλλογικότητες που θα συμπεριληφθούν στον χάρτη του ταξιδιού. Το θέμα για φέτος ήταν ‘Αυτονομία εναντίον Εκμετάλλευσης’ (Sovereignty versus Exploitation), ενώ για πέρσι είχαν επιλέξει ως θέμα τα ζητήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη πραγματικών ή και νοητών συνόρων στην Ευρώπη, με τίτλο ‘Beyond Borders’.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλοι οι συμμετέχοντες μπορούν να προτείνουν να πραγματοποιήσουν κάποιο workshop, και όλοι ενθαρρύνονται να συμμετέχουν και να βοηθούν στις συλλογικές διαδικασίες, από το μαγείρεμα και την καθαριότητα, μέχρι την επιλογή της ημερήσια διαδρομής και τις θέσεις ευθύνης, δηλαδή τους πρώτους και τους τελευταίους κατά τη διάρκεια της ποδηλατικής διαδρομής. Ο καθένας ποδηλατεί με τον ρυθμό που του ταιριάζει, γεγονός που εξασφαλίζει ότι δεν θα εξαντληθεί, αλλά ούτε θα καθυστερήσει και τους υπόλοιπους, και αυτό δημιουργεί ευχάριστες εναλλαγές κατά τη διάρκεια της μέρας γιατί μπορεί να ποδηλατίσεις μερικά χιλιόμετρα μόνος και πιο πέρα να συναντήσεις κάποιους από τους ποδηλάτες και να ποδηλατίσετε παρέα, ή να σταματήσεις μαζί με κάποιους άλλους για διάλειμμα και φαγητό.

Η διατροφή στο Ecotopia Biketour είναι πάντα αποκλειστικά vegan, ακόμα και αν η πλειοψηφία των συμμετεχόντων είναι μη χορτοφάγοι, γιατί ο συγκεκριμένος τρόπος διατροφής ταιριάζει στον χαρακτήρα της δράσης, αλλά και ως ελάχιστος κοινός παρονομαστής, ώστε όλοι οι συμμετέχοντες ανεξαρτήτως διατροφικών επιλογών να έχουν τη δυνατότητα να τρώνε στα τρία συλλογικά γεύματα της ημέρας.

Συνολικά, οι μέρες που πέρασα ταξιδεύοντας με το Ecotopia Biketour ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, με ελάχιστες κουραστικές ή δύσκολες στιγμές αλλά άπειρες στιγμές που σε αποζημιώνουν με υπέροχο τρόπο για την κούραση του ταξιδιού. Από αυτές θα ξεχώριζα και σίγουρα θα θυμάμαι: την κατασκήνωση δίπλα σε παραπόταμους του Βαρδαρ (στην Ελλάδα ο Αξιός) και το μπάνιο κάτω από την πανσέληνο, το πέρασμα από την ιδιαίτερα γραφική πόλη Βέλες πάνω στα βουνά της FYROM, το μάθημα ελληνικών που κάναμε εγώ και η Βέρα στους ξένους συμποδηλάτες μας, τα ακροβατικά μέσα στη λίμνη Δοϊράνη που μας έδειξε ένα ζευγάρι από τη Γερμανία, το πολύ ενδιαφέρον workshop για τη λήψη αποφάσεων με ομοφωνία (consensus decision making workshop) και την εξαιρετική συζήτηση για τον αγώνα κατά της εξόρυξης χρυσού με την δραστήρια πρωτοβουλία SOS Κιλκίς.

Γύρισα πίσω με ηλιοκαμένα μπουτάκια και μελανιές, αλλά θα ξαναέκανα με ενθουσιασμό κάθε χιλιόμετρο από αυτό το ιδιαίτερο και υπέροχο ταξίδι και είναι κάτι που θα το πρότεινα στον καθένα, ακόμα και σε όσους δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με το ποδήλατο. Είναι ένα ταξίδι που μπορεί να κάνει ο καθένας (αρκεί μια σχετική οργάνωση και προετοιμασία πριν την εκκίνηση), και χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις τα μέρη και τις αυθεντικές ομορφιές ενός τόπου.

Το Ecotopia Biketour φθάνει σήμερα Πέμπτη 21 Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη, όπου θα φιλοξενηθεί από την ΠΕΡ.ΚΑ. στο πρώην Στρατόπεδο Καρατάσιου για 5 περίπου ημέρες και είναι ευκαιρία για όποιον το επιθυμεί να τους γνωρίσει από κοντά. Στη συνέχεια θα  επισκεφτούν τις Σκουριές για να στηρίξουν τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής κατά της εξόρυξης χρυσού και μετά θα ξεκινήσουν προς της νότια Ελλάδα, περνώντας από την Εύβοια και τελειώνοντας το ταξίδι τους στην Αθήνα στα τέλη Σεπτεμβρίου. Για το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων τους στη Θεσσαλονίκη και για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους καθώς και τη σελίδα τους στο fb.

Δημοσιεύτηκε στην Παράλλαξη την Πέμ 21 Αυγ 2014.

Σκέψεις από το μπαλκόνι μου ή αλλιώς σκέψεις για το Ecotopia Biketour project

Βγήκα να καθαρίσω το μπαλκόνι μου και στο απέναντι μπαλκόνι η γειτόνισσα καθαρίζει επίσης το δικό της. Η μυρωδιά από το απορρυπαντικό φτάνει μέχρι εδώ που βρίσκομαι και μου σπάει τη μύτη. Μυρίζει πολύ ωραία σκέφτομαι, άρωμα φρεσκάδας και καθαριότητας ενώ το δικό μου μπαλκόνι δε μυρίζει τίποτα από άλλα αυτά. Εκείνη το καθαρίζει με κάποιο από τα γνωστά super power απορρυπαντικά, που σου υπόσχονται ευωδιαστή μυρωδιά, αστραφτερή καθαριότητα και πιθανότατα θανατηφόρα χημικά. Εγώ το καθαρίζω με τριμμένο φυσικό σαπούνι με αιθέρια έλαια που είχα αγοράσει από την πανελλαδική Οικογιορτή που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν περίπου 3 χρόνια. Ένα χάρτινο σακουλάκι και ακόμα να μου τελειώσει, παρά το γεγονός ότι καθαρίζω το σπίτι και το μπαλκόνι μου με αυτό κάθε περίπου 2-3 εβδομάδες.

Ξαφνικά κάτω από το  μπαλκόνι ακούγονται φωνές. Είναι δύο γυναίκες που καυγαδίζουν για μία θέση στάθμευσης σε ένα από τα πιο στενά δρομάκια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου με το ζόρι χωράει να περάσει ένα αυτοκίνητο ανάμεσα από τα μονίμως παρκαρισμένα που βρίσκονται στις δύο μεριές του δρόμου. Μερικοί γείτονες και καταστηματάρχες βγαίνουν έξω να παρακολουθήσουν τι συμβαίνει, ενώ εν τω μεταξύ η μία εκ των καυγαδιαζομένων γυναικών έχει καλέσει και συνομιλεί με την αστυνομία. Χωρίς να παρακολουθώ τον καυγά και ενώ συνεχίζω να σκουπίζω το μπαλκόνι μου με μία σκούπα Tiger με υπέροχα σχεδιάκια που την απέχτησα με μόνο 5 ευρώ («άραγε τι εργασιακές συνθήκες επικρατούν στα Tiger… ; πρέπει να το ψάξω και αυτό» σκεφτόμουν μέσα στο κατάστημα ενώ χάζευα την ποικιλία με τα απίθανα πραγματάκια που υπόσχονται να φέρουν την επανάσταση στην καθημερινότητά σου με πρακτικές λύσεις που  δεν μπορείς παρά να θέλεις να αποχτήσεις), σκέφτομαι:

Πόσο πιο απλή, ανέμελη, όμορφη και 'καθαρή' θα ήταν η ζωή μας εάν όλοι χρησιμοποιούσαμε στο κέντρο της πόλης μόνο τα ποδήλατά μας και τα μέσα μαζικής μεταφοράς με πραγματικά φθηνό ή δωρεάν εισιτήριο, ενώ όσοι πραγματικά το χρειάζονταν για τις μετακινήσεις εκτός πόλης (μόνο όμως όσοι και όχι υποχρεωτικά όλοι σαν να θεωρείται η απόλυτα must προέκταση του εαυτού μας), να είχαν σταθμευμένα τα  αυτοκίνητά τους σε πολύ φθηνά ή δωρεάν πάρκινγκ που θα τα παρείχε ο δήμος και θα βρίσκονταν περιφερειακά της πόλης. Απλώς σκεφτείτε το. Και αν αρχίσετε να κάνετε σκέψεις του πώς θα μπορείτε να μεταφέρετε διάφορα πράγματα ή π.χ. την άρρωστη γιαγιά σας στον γιατρό με ένα απλό και ταπεινό ποδήλατο, να ξέρετε ότι υπάρχουν τρόποι να μεταφέρεις τα πάντα με αυτό το μέσο, αρκεί να έχεις τον κατάλληλο εξοπλισμό: υπάρχουν ειδικά τρέιλερ, καθώς και διπλά ή τριπλά ποδήλατα για όλη την οικογένεια, υπάρχουν ποδήλατα που αποσυναρμολογούνται και χωράνε σε μία τσάντα, ποδήλατα που σπάνε και θα μπορούσαν να μπαίνουν σε όλα τα μέσα μεταφοράς, όπως γίνεται σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, εάν το επέτρεπε η ελληνική νομοθεσία.

Είναι δύσκολο να το σκεφτόμαστε κάθε στιγμή, όμως κάθε μας παραμικρή πράξη και κάθε μας επιλογή είναι προιόν ενός συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσης της καθημερινής μας ζωής, από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, που εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και συχνότατα μεγάλα συμφέροντα, και που διαιωνίζει αυτόν τον κατεστημένο τρόπο οργάνωσης. Και το σημαντικότερο, ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Από τη διατροφή μας, μέχρι τον τρόπο που διασκεδάζουμε, από τα προιόντα που χρησιμοποιούμε στο σπίτι μας, μέχρι τους τρόπους που επιλέγουμε για να μετακινούμαστε εντός και εκτός πόλης, όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, εάν υπήρχε η πολιτική βούληση και η συλλογική προσπάθεια από μέρους μας.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχαμε αυτοκίνητο (οι γονείς μου δεν έχουν καν δίπλωμα οδήγησης) και όταν ήμουν μικρή ένιωθα (και πολύ πιθανό να ίσχυε κι όλας) ότι ήμουν το μοναδικό παιδί στην πόλη που μεγάλωνε σε μια οικογένεια με αυτήν (ανάμεσα σε άλλες, π.χ. δεν είχαμε ούτε τηλεόραση στο σπίτι μας) την ιδιαιτερότητα. Και ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμουν, γιατί ήταν τόσο περίεργο και σπάνιο. Όμως καθώς πέρασαν τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε και να μην ήταν έτσι. Θα μπορούσα να μην ντρεπόμουν, θα μπορούσαν να υπήρχαν και άλλα παιδάκια που δεν μπαίνουν σχεδόν καθημερινά σε ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους. Αρκεί μόνο τα πράγματα να ήταν οργανωμένα διαφορετικά από την πλευρά της πολιτείας, αλλά και από την πλευρά των προσωπικών επιλογών του καθένα μας.

Αύριο, θα πάρω το ποδηλατάκι μου, θα προσπαθήσω να το βάλω μέσα στο τρένο (ελπίζω μόνο να με αφήσουν γιατί κανονικά δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο και μετά από ψάξιμο συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις το ποδήλατό σου από τη μία πόλη στην άλλη με τρένο ή με ΚΤΕΛ, ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο), και θα πάω στα Σκόπια να συναντήσω τους Ecotopian Biketourers που ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη μόνο με τα ποδήλατά τους, προωθώντας έναν πιο αειφορικό και οικολογικό τρόπο ζωής σε όλα τα επίπεδα.

Όταν μπήκα στην ιστοσελίδα τους για να διαβάσω τις βασικές οδηγίες και να προετοιμαστώ για το ταξίδι μου, εντυπωσιάστηκα με αυτά που γράφουν. Εκτός από το γεγονός ότι τα γεύματά τους αποτελούνται αποκλειστικά από διατροφή vegan οπότε επιτέλους θα βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θα νιώθω ότι με κοιτούν περίεργα και που δεν θα νιώθω ότι κάθε φορά η απόφαση για το τι θα φάω θα μοιάζει με σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες, είδα ότι ανάμεσα σε άλλα, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη χρήση πλαστικών συσκευασιών που χρησιμοποιούν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Μπήκα στη διαδικασία να το σκέφτομαι και μέσα σε μισή μόνο ημέρα συνειδητοποίησα πόσο πολύ πλαστικό χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας δραστηριότητες: από το πλαστικό σακουλάκι μέσα στο οποίο βρισκόταν οι μπάρες ενέργειας που αγόρασα από το Εν Καρπώ, μέχρι το πλαστικό κυπελάκι όπου ήπια τον καφέ μου, το πλαστικό είναι ένα υλικό που κυριαρχεί σε όλες μας τις επιλογές και δραστηριότητες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον, την οικονομία και τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα σε πλούσιες και φτωχές χώρες, μιας που ας μην ξεχνάμε ότι το πλαστικό παράγεται από πετρέλαιο και το πετρέλαιο αποτελεί έναν από τους πιο σπάνιους και ποθητούς φυσικούς πόρους.

Ελπίζω πως η γνωριμία μου και η συμμετοχή μου στο πολύ ενδιαφέρον Ecotopia Biketour θα είναι ευκαιρία να μάθω καινούριους τρόπους για να ζω σε μεγαλύτερη αρμονία με το περιβάλλον γύρω μου και να γνωρίσω ακόμα καλύτερα μια κουλτούρα που θα τοποθετείται ως αντίβαρο στην κουλτούρα της υπερκατανάλωσης, της υπερεκμετάλλευσης (ανθρώπων, ζώων και άψυχων αντικειμένων) και της αλόγιστης χρήσης πόρων, με την οποία έχουμε διαπαιδαγωγηθεί από μικρά παιδιά. 

Όταν γυρίσω, η περίοδος που θα ξεκινήσει θα ήθελα να είναι λίγο πιο δύσκολη αλλά γεμάτη από νέες ιδέες και νέους τρόπους, μικρούς και μεγάλους για το πώς μπορώ να αλλάξω την καθημερινότητά μου και πώς να μεταφέρω και σε άλλους ανθρώπους την εμπειρία μου. Ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε να ελπίζουμε όλοι μαζί, ότι αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να επιφέρουμε στον τρόπο ζωής μας να μη θεωρούνται πλέον δύσκολες ή κοπιαστικές ή επικίνδυνες ή ανέφικτες, παρά μόνο ότι αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για να ζούμε όμορφα, υγιεινά, σε αρμονία με τους υπόλοιπους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω μας, καθώς και με αλληλεγγύη και σεβασμό προς όλους, ενώ με τον ίδιο τρόπο θα μπορέσουν να ζήσουν και όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία (τι από τα δύο άραγε;) να ζήσουν μετά από εμάς.

The Ecotopia Biketour Project 2014 poster

Ο χάρτης που ζωγράφισα για να κυκλοφορήσω με το ποδήλατό μου στα Σκόπια

Η πρώτη μου γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη ένα Αυγουστιάτικο βράδυ πέρσι το καλοκαίρι

Στη 1 Αυγούστου πέρσι το καλοκαίρι έκανα την πρώτη γυμνή μου βόλτα μέσα στην πόλη παρέα με τον Μιχάλη και τον Γιάννη στα πλαίσια του κινήματος του αστικού γυμνισμού.

Μέσα στα πλαίσια της δράσης ο Μιχάλης και ο Γιάννης πραγματοποιούν ολιγόλεπτες γυμνές βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με σκοπό την αποδοχή του γυμνού τόσο στο ύπαιθρο, όσο και στο αστικό τοπίο. Την επόμενη μέρα της δράσης έγραψα ένα κείμενο για να περιγράψω τη δική μου εμπειρία από την γυμνή μας βόλτα και να μιλήσω για τη σημασία της απο-ενοχοποίησης του γυμνού σώματος γενικά, αλλά και ειδικότερα μέσα από τη ματιά μιας γυναίκας. Αυτό είναι το κείμενο που έγραψα πέρσι τον Αύγουστο για την πρώτη μου γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη:

Αποφάσισα να συμμετέχω στη δράση για να διεκδικήσω την από-ενοχοποίηση και του γυναικείου γυμνού σώματος. Το γυμνό μας σώμα γίνεται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ΜΜΕ, τον χώρο της διαφήμισης, το lifestyle, τη βιομηχανία του γυμνού και της πορνογραφίας με σκοπό τη δημιουργία κέρδους, ενώ παράλληλα οδηγεί στην κατασκευή προτύπων ομορφιάς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, ούτε με τη φυσικότητα και την αθωότητα του γυμνού μας σώματος. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το γεγονός ότι το κατασκευασμένο, προκλητικό γυμνό που αποσκοπεί στη δημιουργία κέρδους υπάρχει γύρω μας παντού και θεωρείται φυσιολογικό και αποδεκτό, ενώ ταυτόχρονα το αθώο γυμνό, είτε στο ύπαιθρο, είτε στο αστικό τοπίο, θεωρείται παράνομο, διώκεται και γίνεται αντικείμενο κριτικής και σχολίων.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να αντιμετωπίζουμε το γυμνό μας σώμα με ντροπή, ενοχές, ανασφάλειες και άγχος, να καταπιεζόμαστε, και να οδηγούμαστε σε ακραίες συμπεριφορές που είτε είναι επικίνδυνες για την υγείας μας, όπως π.χ. τα φαινόμενα της ανορεξίας που αντιμετωπίζουν πολλά κορίτσια στην εφηβεία, είτε που μας μειώνουν σαν ανθρώπινο είδος και είναι επικίνδυνες για τους ανθρώπους γύρω μας, όπως τα κρούσματα βιασμού σε γυναίκες που θεωρούνται ντυμένες προκλητικά. Εκτός από τις παραπάνω ακραίες συμπεριφορές, η ενοχοποίηση του γυμνού σώματος συνδέεται και με άλλα, λιγότερο ακραία αλλά εξίσου αρνητικά φαινόμενα, όπως:

• η αρνητική εικόνα και η ντροπή που μπορεί να νιώθουμε για το σώμα μας,
• η συνεχής προσπάθεια συμμόρφωσης σε κανόνες και πρότυπα ομορφιάς που μας επιβάλλονται χωρίς της θέλησή μας, και που ιδιαίτερα για εμάς τις γυναίκες μπορεί να γίνεται εις βάρος της εξέλιξής μας ως προσωπικότητες και ως άνθρωποι, δημιουργώντας τις λεγόμενες ‘γυναίκες – γλάστρες’.
• η αδυναμία κοινωνικής ένταξης και κοινωνικοποίησης από ανθρώπους που μπορεί να μην εντάσσονται στα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται από τα ΜΜΕ αλλά παρ’ όλα αυτά μπορεί να είναι εξαιρετικά όμορφοι και αξιόλογοι με τον δικό τους τρόπο και με διαφορετικά, υποκειμενικά κριτήρια.
• η σεξουαλική καταπίεση και η προσπάθεια συμμόρφωσης στα πρότυπα που προβάλλονται από τη βιομηχανία του πορνό και του σεξ, με αποτέλεσμα το άγχος για την σεξουαλική μας απόδοση και την εμφάνιση επιθετικής ή προσβλητικής συμπεριφοράς είτε προς εμάς τους ίδιους είτε προς τον σύντροφό μας.

Θεωρώ ότι τόσο οι γυναίκες, όσο και οι άντρες, έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας στην επιλογή να φορούν το είδος, το στυλ και την ποσότητα των ρούχων που επιθυμούν, χωρίς όμως η επιλογή αυτή να γίνεται με βάση συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς και lifestyle με τα οποία οφείλουν να συμμορφωθούν, αλλά επειδή αυτό τους εκφράζει και τους κάνει να νιώθουν άνετα και όμορφα με το σώμα τους. Ταυτόχρονα είναι εξίσου σημαντικό να μπορούν να κυκλοφορούν με όσα λίγα ή όσα πολλά ρούχα επιθυμούν χωρίς να νιώθουν ανασφάλεια και φόβο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προκαλούν σεξουαλικά, και χωρίς να γίνονται αντικείμενο κριτικής και σεξιστικών σχολίων, είτε θετικών είτε αρνητικών.

Κατά συνέπεια θεωρώ σημαντική την από-ενοχοποίηση του γυμνού μας σώματος, η οποία έχει διαβρωθεί από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας στην οποία ζούμε και που είναι άρα σημαντικό να επαναδιεκδικήσουμε μέσα από παρόμοιες δράσεις γυμνού ακτιβισμού. Συμμετέχω επίσης στη Διεθνή Γυμνή Ποδηλατοδρομία που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη κάθε πρώτη Παρασκευή του Ιούνη. Ελπίζω ότι μέσα από αυτές τις δράσεις, περισσότεροι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, θα μπορέσουν να αποδεχθούν και να αγαπήσουν το γυμνό τους σώμα και να αισθανθούν τη χαρά που συνδέεται με την ανάγκη όλων μας να νιώσουμε όμορφα και άνετα μέσα στο ίδιο μας το σώμα, το οποίο είναι ό,τι πιο φυσικό και αθώο διαθέτουμε.

Η εμπειρία συμμετοχής μου σε μια γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη επιβεβαίωσε τα παραπάνω συναισθήματα και με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα, να νιώσω ελεύθερη και να έρθω πιο κοντά στο σώμα μου. Αν είχαμε τη δυνατότητα και μπορούσε να θεωρηθεί αποδεκτό, θα ήθελα να συνεχίζαμε τη γυμνή βόλτα για περισσότερη ώρα. Επιπλέον είναι μια εμπειρία που θα τη συνιστούσα να τη δοκιμάσουν όλοι, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και σωματικής διάπλασης!