Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Ένα ανέμελο καλοκαιρινό διήγημα... ή μήπως όχι;

Αύγουστος 2015. Είμαι χαρούμενη. Γύρισα από ένα αντιρατσιστικό κάμπινγκ που μου έδωσε ελπίδα και γέμισε τις μπαταρίες μου και μετά αποφάσισα να έρθω για μερικές ημέρες στη Χαλκιδική στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου, για να περάσω λίγο χρόνο μαζί με τους γονείς μου. Πήρα μαζί μου και το λάπτοπ, ευκαιρία για γράψιμο σκέφτηκα.

Όταν έφτασα ήταν από εκείνες τις μέρες που τίποτα δεν θα μπορούσε να επισκιάσει τη χαρά μου, τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Ούτε ακόμα και το ίντερνετ που δεν μπορούσε να εγκατασταθεί στο λάπτοπ μου. Η σκέψη ότι αντί να κάθομαι ήρεμη να διαβάζω και να γράφω θα έπρεπε να αναμείνω στην τηλεφωνική γραμμή της Vodafone για ποιος ξέρει πόση ώρα ώστε να επιλύσω τα τεχνικά προβλήματα της σύνδεσης, κανονικά θα έπρεπε να μου φέρνει ανατριχίλα. Όμως δεν με ένοιαζε και τόσο. Με τη σκέψη ότι αύριο είναι μια καινούρια μέρα και ό,τι και να γίνει θα συνεχίσω να είμαι χαρούμενη, έκλεισα το λάπτοπ και βγήκα μια βόλτα. Γύρισα και με μια κούραση που όμως με έκανε να νιώθω γεμάτη, αποκοιμήθηκα.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα και αποφάσισα να πάω στη θάλασσα. Καθώς έβαζα το μαγιό μου η τηλεόραση ανοιχτή κάτι μουρμούριζε απειλητικά στο άλλο δωμάτιο, σαν γκρίζα σύννεφα που σμίγουν πριν την καταιγίδα. «Μα καλά, πώς γίνεται να κάνετε διακοπές με την τηλεόραση ανοιχτή», πέταξα στους γονείς μου, μα κανείς μας δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία ούτε σε άλλα πράγματα. Τα παρατήρησα βέβαια, αλλά ένιωθα ότι δεν με άγγιζαν. Ούτε οι μεζονέτες με το τέλεια κοντοκουρεμένο γκαζόν, ούτε οι τύποι με τα σταυρουδάκια στο λαιμό και τα φουσκωμένα μπράτσα, ούτε οι ομπρέλες που πλημμύριζαν την αμμουδιά τόσο ασφυχτικά ώστε χάιδευαν περιπαιχτικά η μια τα κρόσσια της άλλης. Τα κοιτούσα όλα σαν καρτ ποστάλ. Το θέαμα μου φαινόταν απλώς αστείο, σκέφτηκα μάλιστα να βγάλω και μερικές φωτογραφίες. Κάθισα κάπου να πιω έναν espresso freddo. 4 ευρώ, μου φάνηκε λίγο ακριβός αλλά ούτε και αυτό διατάραξε την ηρεμία μου.

Αργότερα γύρισα σπίτι και η τηλεόραση ήταν ακόμα ανοιχτή. Ο μπαμπάς μου άρχισε να μου μιλά για μια επιχειρηματική δραστηριότητα που θα μπορούσε λέει να αποφέρει πολλά χρήματα. Ήμουν ακόμα χαρούμενη. Χαιρόμουν ακόμα και για το γεγονός ότι έκανα, ίσως και για πρώτη φορά από παιδί, διακοπές με τους γονείς μου, σκέψη που δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιούσε ποτέ ιδιαίτερα.

Το απόγευμα συνάντησα μια φίλη μου που ζει στην Ιταλία και είχα να τη δω καιρό. Κατά σύμπτωση, έχει κι εκείνης η οικογένεια εξοχικό στο διπλανό χωριό με το δικό μας. Συζητήσαμε για τα ερωτικά μας με μια χαρούμενη και πονηρή διάθεση που ξέρεις ότι μόνο με λίγους ανθρώπους μπορείς να έχεις την τύχη να το κάνεις. Όταν γύρισα σπίτι έκανα ένα μπάνιο και φόρεσα ένα φόρεμα. Είχαμε πει ότι θα βγούμε με τους γονείς μου να φάμε. Εκτός από χαρούμενη, ένιωθα και όμορφη.

Όμορφη.. αλήθεια πόσοι άνθρωποι έχουν την πολυτέλεια να νιώθουν όμορφοι; Το να νιώθουμε όμορφοι είναι ανθρώπινο δικαίωμα, σκέφτηκα, αλλά πόσοι άνθρωποι έχουν την τύχη να μπορούν να το νιώθουν; Ίσως αν οι συνθήκες της ζωής μας ήταν διαφορετικές, τότε να μπορούσαμε να το νιώθουμε όλοι/ες.

Φόρεσα λοιπόν το φόρεμα και βγήκαμε έξω. Στον δρόμο ο μπαμπάς μου μας έλεγε για ένα περιστατικό επίθεσης σκυλιού σε άνθρωπο στον Λ. Πύργο. Αλήθεια τι να έχει προηγηθεί στη ζωή του σκύλου για να φτάσει να επιτεθεί σε άνθρωπο; «Μόνο οι Έλληνες τον βοήθησαν» συμπλήρωσε ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε κανείς. «Είναι λογικό, γιατί οι ξένοι μισούν τους Έλληνες για τη ζωή που κάνουν και αυτά που έχουν». Η φράση αυτή έπεσε ανάμεσά μας σαν αστραπή σε μια φριχτή καταιγίδα. Ήταν ακριβώς αυτό που δεν θα άντεχα να ακούσω εκείνη τη στιγμή. Αυτό που με ενεργοποίησε. Η ρατσιστική αστραπή με συντάραξε και έκανε ολόκληρη τη σκέψη μου και το κορμί μου να συνοφρυώσουν. Άρχισα να φωνάζω στη μέση του δρόμου. Η μαμά μου με πήρε πιο πέρα για να με ηρεμήσει. Μην τον ακούς τώρα, είναι καλός άνθρωπος. Βοηθάει τους άλλους, έχει βοηθήσει και μετανάστες. «Και τι να το κάνω, αν είναι ρατσιστής;»

Ήμουν τόσο θυμωμένη που τους άφησα στη μέση του δρόμου και γύρισα σπίτι. Ένιωθα εξαντλημένη από θυμό, αγανάκτηση, φόβο και πήγα να κοιμηθώ νωρίς, πριν οι γονείς μου επιστρέψουν. Το πρωί, ήταν δεν ήταν 9 η ώρα, ξύπνησα από τις φωνές ενός τύπου σε ένα από τα διπλανά σπίτια. «Τα ζώα, έρχονται εδώ και τα κάνουν αυτά. Στις χώρες τους συμπεριφέρονται μια χαρά. Βόδια, κοπρόσκυλα». Δυσκολευόμουν να πιστέψω αυτό που άκουγα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ο τύπος έβριζε κάποιους ξένους τουρίστες που είχαν γυρίσει αργά, και σύμφωνα με τα λεγόμενά του πάντα, έπιναν και έκαναν φασαρία στη μέση της νύχτας. Φαντάσου να ήταν και μετανάστες... Περιέργως βέβαια εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα όλο το βράδυ. Σσσσσσς, έκανα θυμωμένη και οι φωνές περιορίστηκαν.

Εκείνη τη μέρα ένιωθα ζαλισμένη από αυτά τα δύο περιστατικά. Η απόγνωση και η αγανάκτηση είχαν αντικαταστήσει τη χαρά των προηγούμενων ημερών και ξαφνικά όλα με πείραζαν. Το τέλεια κοντοκουρεμένο γκαζόν, οι τύποι με τα σταυρουδάκια, οι αμέτρητες εμπριμέ ομπρελίτσες στην παραλία που χάιδευαν η μια τα κρόσσια της άλλης, η ανοιχτή τηλεόραση στο σπίτι, ο μπαμπά μου και οι ιδέες του, οι συζητήσεις για τους άγριους σκύλους που επιτίθενται σε ανθρώπους, η μαμά μου που ήταν χαρούμενη και δεν έδινε σημασία στα λεγόμενα του μπαμπά μου, τα ντάπα ντούπα στην παραλία από τα χιλιοκατακλυσμένα beach bars, οι καυτές χρωματιστές λαμαρίνες από τα αυτοκίνητα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.. Ξαφνικά όλα με πείραζαν και όλα συνδέονταν μεταξύ τους… Ήταν σαν να είχαν συμπληρωθεί όλα τα κομμάτια ενός εφιαλτικού παζλ!

Θυμήθηκα την πρώτη μέρα που έφτασα και έψαξα να βρω ένα μέρος για να πάω για τρέξιμο. Δεν υπήρχε κανένας ελεύθερος, δημόσιος χώρος. Ούτε για δείγμα. Όλα ιδιωτικά και περιφραγμένα. Ο δρόμος κατά μήκος της παραλίας γεμάτος τραπεζοκαθίσματα και από τις δυο πλευρές και η αμμουδιά γεμάτη ομπρέλες από τα beach bars. Μόνο που αυτές, δε χαϊδεύουν η μια την άλλη όπως οι εμπριμέ των λουόμενων. Είναι σοβαρές και μονόχρωμες, σε απόσταση ασφαλείας η μια από την άλλη.

Το σπίτι με τους άσπρους τοίχους και τα παντζούρια που ασφαλίζουν με κάτι μικρά ραβδάκια, να δεις πώς τα λένε.. μα τι άχρηστη λέξη αλήθεια!, με έπνιγε. Βγήκα έξω τρέχοντας, και περπάτησα για ώρα πολλή στην παραλία από την άλλη πλευρά, εκεί όπου τελειώνει το χωριό με τις μεζονέτες σε συγκροτήματα και αρχίζουν οι βίλες. Προσπέρασα και το τελευταίο beach bar βουτώντας τα πόδια μου στη θάλασσα για να μην σκοντάψω στις ξαπλώστρες που έφταναν μέχρι τα κύματα, και συνέχισα να προχωράω. Το συγκεκριμένο ήταν πιο hipster, σε έθνικ στυλ, γεμάτο νέους ανθρώπους. Ένα ζευγάρι φιλιόταν ξαπλωμένο στην ξαπλώστρα κάτω από τα ντάπα ντούπα του ηχείου. Μα πώς γίνεται να είναι τόσο στον κόσμο τους ρε γμτ, σκέφτηκα. Πώς μπορούν να φιλιούνται χωρίς να τους νοιάζει τι γίνεται γύρω τους; Γιατί, δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ έχω μια θεωρία. Τα φιλιά αποχτούν αξία ανάλογα με τα μέρη όπου πραγματοποιούνται. Είναι άλλο να φιλάς στη μέση μιας πορείας και άλλο κάτω από τα ντάπα ντούπα ενός beach bar. Φιλιά και στις δυο περιπτώσεις, αλλά καμία σχέση ως προς το αποτέλεσμα.

Στον δρόμο, προσπαθούσα να σκεφτώ πράγματα που μου δίνουν χαρά για να αποφύγω να απελπιστώ εντελώς.
Το γράψιμο μου δίνει χαρά.
Οι φίλες και οι φίλοι μου που με καταλαβαίνουν μου δίνουν χαρά.
Τα δέντρα με τις γενναιόδωρες σκιές τους μου δίνουν χαρά. Τα δέντρα δεν ξέρουν από διακρίσεις, προσφέρουν τη σκιά τους απλόχερα σε όποιον/α σταθεί από κάτω.
Μια βαρκούλα που πέτυχα στον δρόμο με το όνομα της αδελφής μου. Σκέφτηκα να τη βγάλω φωτογραφία και να της τη στείλω. Αυτό μου δίνει χαρά. Το να δίνω χαρά σε άλλους ανθρώπους.
Κάποτε που δεν ήμουν χαρούμενη, είχα γράψει ότι θα παίρνω και θα διοχετεύω χαρά από τους ανθρώπους γύρω μου που έχουν την ικανότητα να είναι χαρούμενοι, τώρα που δεν την έχω εγώ. Δεν είναι το ίδιο βέβαια με την αυτόφωτη χαρά, αλλά σίγουρα βοηθάει.

Όταν γύρισα σπίτι, ο μπαμπάς μου φαινόταν μετανιωμένος για το περιστατικό που είχε προηγηθεί. Προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν είναι ρατσιστής, γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ‘τι σημαίνει άραγε να είσαι ρατσιστής’. Τελικά αποφάσισα να συμφιλιωθώ με τους γονείς μου και να πάμε όλοι μαζί στην ταβέρνα με τη ζωντανή μουσική που τόσο ήθελαν να μου δείξουν το προηγούμενο βράδυ. Στο δρόμο, τους εξηγούσα ότι διαβάζω ένα βιβλίο με καταπληκτικά διηγήματα για την αλληλεγγύη, και ότι ένα από αυτά το έχει γράψει μία φίλη μου. «Έλα στη θέση μου» είναι ο τίτλος του συλλογικού βιβλίου με τα διηγήματα. Παρότρυνα και τη μητέρα μου να ασχοληθεί επιτέλους με εκείνα τα διηγήματα για μετανάστες που εδώ και καιρό μου έχει αναφέρει ότι έχει στο μυαλό της να γράψει.

Ο πατέρας μου πάλι, είχε μια άλλη ιδέα. Ένα βιβλίο-ντοκουμέντο με τις πραγματικές ιστορίες μεταναστών από διαφορετικές χώρες –το τόνισε αυτό με τις διαφορετικές χώρες – για να μάθει λέει ο κόσμος όσα έχουν ζήσει στις χώρες τους και στο ταξίδι τους προς την Ελλάδα ή/και την Ευρώπη. Η ιδέα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και με εντυπωσίασε. «Θα το προτείνω στην ομάδα δημιουργικής γραφής που έχουμε στο Στέκι Μεταναστών, να το εκδώσουμε σαν συλλογικό τόμο» του απάντησα.

Την άλλη μέρα περιμέναμε την αδελφή μου από μία κατασκήνωση όπου πήγε να προσφέρει τις υπηρεσίες της ως γιατρός για διαβητικά παιδιά. Βγήκαμε με τη μητέρα μου να πάμε στη στάση να την πάρουμε. Μέσα στην κάψα του καταμεσήμερου, η μαμά μου διέκοψε το βιαστικό μας περπάτημα σταματώντας κάτω από ένα δέντρο: «Αχ, έλα εδώ να πάρουμε μια ανασούλα! Δέντρο, τι σκιά είναι αυτή που μας προσφέρεις με τα φύλλα σου…!» Αυτή η μικρή και αναπάντεχη ωδή προς το δέντρο, με κατενθουσίασε. Και χάρη σε αυτήν, ένιωσα να αποκαθίσταται εν μέρει η δικαιοσύνη που είχε κλονιστεί προς στιγμή από τα άλλα δύο περιστατικά.

Προχωρήσαμε και είδαμε το λεωφορείο να φτάνει από μακριά. «Έρχεται το λεωφορείο, να’το!» αναφώνησε η μαμά μου. Εκείνη τη στιγμή μιλούσα με έναν φίλο μου στο κινητό. «Ένα παιδάκι φωνάζει ότι ήρθε το λεωφορείο» μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια. «Δεν είναι παιδάκι. Είναι η μαμά μου που όμως μερικές φορές έχει ψυχή και ενθουσιασμό μικρού παιδιού». Ξαφνικά, ένιωθα και πάλι χαρούμενη.




22ο κάμπινγκ YRE - Antinazi zone στη Θάσο: όλα τα κινήματα μαζί σε ένα νησί!



Πόσοι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο;
Και πόσοι από αυτούς μπορεί να βρεθούν μαζί σε ένα νησί;

Με αυτές τις 2 φράσεις θα μπορούσε κανείς να περιγράψει όλα τα αντιρατσιστικά κάμπινγκ που διοργανώνονται εδώ και 22 χρόνια από τη Νεολαία ενάντια στον Ρατσισμό στην Ευρώπη YRE και πιο πρόσφατα το Antinazi zone, συλλογικότητα που μάχεται κατά του φασισμού. Ειδικά όμως φέτος, ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο 22ο αντιρατσιστικό – αντιφασιστικό κάμπινγκ βούλιαξε κυριολεκτικά την παραλία του Πρίνου στη Θάσο.

Συναγωνιστές/ριες και φίλοι/ες από πολλά διαφορετικά κινήματα και συλλογικότητες του ριζοσπαστικού χώρου βρεθήκαμε μαζί για 10 ημέρες για να συζητήσουμε για τους προβληματισμούς μας του σήμερα και να ενώσουμε τις ελπίδες μας για το αύριο που ονειρευόμαστε. Εκείνο που χωράει τις διαφορετικές αποχρώσεις της αποδοχής, των μη διακρίσεων και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Από το κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές μέχρι την κατειλημμένη ΕΡΤ3 των κινημάτων και της κοινωνίας, από το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη που εδώ και 3 χρόνια παραμένει ανοιχτό στα χέρια των εργαζομένων κόντρα στις αντίξοες συνθήκες μέχρι τις αξιοθαύμαστες προσπάθειες της αυτοδιαχείρισης στον χώρο των ΜΜΕ για ανεξάρτητη ενημέρωση, από τους αγώνες των απολυμένων σχολικών φυλάκων μέχρι τους αγώνες των απολυμένων εργαζομένων στη Vodafone και την Diamant Α.Ε. όπου οι εργαζόμενες δουλεύουν σε καθεστώς σύγχρονης δουλείας, από τη συλλογικότητα Golden Dawn Watch και το Παρατηρητήριο κατά του φασιστικού και ρατσιστικού λόγου στα ΜΜΕ στα φαινόμενα του bullying και του ρατσισμού στην παιδική ηλικία, από τα γυναικεία κινήματα υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματος και του δικαιώματος στην έκτρωση στην Ιρλανδία μέχρι τα κινήματα LGBTQI στην Ελλάδα και την Ευρώπη, το δημοτικό κάμπινγκ του Πρίνου στη Θάσο βούλιαξε εκτός από κόσμο, και από αλληλεγγύη.

Το πρόγραμμα των συζητήσεων ήταν εξαιρετικά πλούσιο και ενδιαφέρον, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποικιλία και παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να προλάβεις να τις παρακολουθήσεις όλες, ο κόσμος ήταν τόσο ενθουσιασμένος που ζητούσε να προστεθούν περισσότερες συζητήσεις μέσα στην ημέρα. Όταν δεν παρακολουθούσαμε κάποια από τις συζητήσεις, συμμετείχαμε σε εργαστήρια όπως αυτά του παραδοσιακού τραγουδιού, θεάτρου του καταπιεσμένου, tango, προσωπικής έκφρασης και αυτοάμυνας ή χαζεύαμε τον πλούσιο πάγκο του βιβλιοπωλείου με τα μυθιστορήματα και τα βιβλία κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, ή ακόμα συνεισφέραμε σε βάρδιες στην κουζίνα και στο μπαρ, γεγονός που δημιουργούσε ανάμεσά μας μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα κοινότητας και έμπρακτης αλληλεγγύης. Υπήρχε επίσης και ομάδα διερμηνείας γιατί ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν και αρκετές ακτιβίστριες/ές από χώρες της Ευρώπης, όπως Γερμανία, Ιρλανδία, Βέλγιο και Ισπανία, οι οποίοι παρακολουθούσαν και συμμετείχαν στις συζητήσεις, μεταφέροντάς μας τις πολύτιμες εμπειρίες από τις δικές τους χώρες.

Και τα βράδια, μπροστά στην παραλία του Πρίνου δίπλα ακριβώς στο κύμα, το κάμπινγκ ζωντάνευε με χορούς, μουσικές και τραγούδια, όπου ενώναμε εκτός από τις ελπίδες μας και τις χαρές μας και ξεχνιόμασταν σε ξέφρενα γλέντια που κρατούσαν μέχρι το πρωί... με το ξημέρωμα να μας βρίσκει σε παρέες να παίζουμε παιχνίδια ή να συνεχίζουμε να συζητάμε για όλα τα θέματα που απασχολούν τις ζωές και τις ψυχές μας.

Και έτσι, οι δέκα μέρες κύλησαν σαν νερό. Και όταν τελείωσε το κάμπινγκ ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον δύναμη για τους αγώνες και την καθημερινότητα που έρχεται και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου με περισσότερη ελπίδα, νίκες στις διεκδικήσεις μας, σεβασμό και δικαιοσύνη για όλους/ες.

Μερικές ημέρες αργότερα πήγα να συνεχίσω τις διακοπές μου στη Χαλκιδική όπου βίωσα τη δυσάρεστη εμπειρία να ακούσω κάποιον να εκτοξεύει ρατσιστικό μίσος και να βρίζει κάποιους ξένους χρησιμοποιώντας εκφράσεις που το λιγότερο βάρβαρες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Παράλληλα, μαθαίνουμε αυτές τις μέρες για την πώληση της δημόσιας περιουσίας νευραλγικών για την οικονομία και τον τουρισμό της χώρας τομέων όπως τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, σε πολυεθνικές επιχειρήσεις. Τα περιστατικά αυτά μου δημιουργούν φόβο και με προβληματίζουν πολύ για τις ημέρες που έρχονται. Όμως το δεκαήμερο που πέρασα στο αντιρατσιστικό κάμπινγκ στη Θάσο με εξόπλισε με ελπίδα που θα ήταν δύσκολο να λυγίσει, ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες.

Τελικά το σπουδαιότερο πράγμα που μας έμαθε η εμπειρία από τις ημέρες που περάσαμε στη Θάσο ήταν να τολμήσουμε να ονειρευόμαστε, κόντρα στους καιρούς, ακόμα και σε μια περίοδο ζοφερή από πολλές απόψεις. 

Δημοσιεύτηκε στην Παράλλαξη το Σάβ. 22 Αυγ 2015. Αναδημοσιεύτηκε στη σελίδα του AntiNazi Zone.

Φωτογραφίες: Νίκος Αναστασιάδης












Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

What is facebook's problem with nipples?




Seriously, what is the problem with just a pair of brownish coloured areolas? After all, they are just a part of myself, of what my body looks like, of who I am without a shirt.

I am talking about facebook’s hypocritical and illogical terms of use policy which forbids the publication of nude photographs, irrespective of why they are being posted, who posts them and what they represent.

It is hypocritical because at the same time it forbids nudity, facebook allows the existence of commercial pages and private profiles with explicitly sexually provocative and/or pornographic content, just because nipples and penises may be airily covered or simply because these are paying facebook to promote their business activities.*

And while facebook allows and even promotes the existence of pages with explicit pornographic content, natural looking photos of nudity that are being taken by artists and photo reporters with the intention to inform about an activist action or a cause, are being banned on the grounds of nudity and/or pornographic content. Highly irrational, nevertheless part of facebook’s inviolable terms of use.

As a result, facebook deletes images, blocks accounts and permanently erases user profiles because of photos showing female breasts and other nude body parts. The same happened with my fb account as a result of a photo showing a side angle of my breasts during an interview I was giving about my participation at the World Naked Bike Ride (WNBR) in Brussels, Belgium.

The WNBR action is part of a global movement aiming at promoting the use of bicycle, a cleaner environment and sending a message against the incrimination of the naked body which is exactly what facebook is doing when deleting those photos and their users’ accounts. As a matter of fact, before facebook deleted my user account, it had previously blocked it on a number of occasions because of photos of nude or semi-nude content from the World Naked Bike Ride in Greece, which is self-organised by a group of activist cyclists in the city of Thessaloniki.

With the permanent erasure of my fb profile of 8 years, I lost around 1000 fb friends, photographs, articles, dialogues and important contact details, which made me feel as if losing part of my identity, since the way facebook dominates our lives today, entails that everything we do and everything we are is being recorded with or even without our consent within its ‘pages’.

And yes, by sustaining these terms of use and by deleting photos of natural nudity or nudity as a catalyst for a cause while at the same time allowing pornographic material to exist through its pages, Facebook tells us that it is ok when the female body is objectified, sexualized and pornified, but it is not ok when the same body becomes a means for activism, political action or a canvas for self-expression.

It tells us that it is ok for the media, the internet and the businesses to use female bodies in a sexualized way in order to make a profit, but it is not ok for the woman being in this body to use it as she, herself, sees fit.

In this way, facebook perpetuates a sexist, patriarchical and discriminatory culture that is being imposed on women by so many different sides and becomes responsible for the incrimination of their naked bodies that so well feeds the modern rape culture. A culture that also feeds many other small or bigger issues that are connected with the idea of our naked bodies being something ‘dirty’ or provocative  or as an object to be manipulated by and for men’s sexual desire or the industries’ beauty standards.

Sunday 23rd of August 2015 is international Go Topless Day, an action that promotes women’s right to go topless in public just like men, on gender equality grounds. On this occasion let’s reclaim back from facebook our naked bodies, identities and right for freedom of expression!

I would like to invite all fb users, especially women, whose fb accounts have been blocked or deleted for the same reasons as mine, to post their photos under #thisismybody or send them to christinnsa@gmail.com and I will upload them on my blog together with this text. You can post your photos that have been censored by fb or your stories under #thisismybody on facebook, twitter or/and instagram.

See the original story in English and in Greek on my blog, sun tousled: http://sun-tousled.blogspot.gr/

*PS: There is so many of them but here is a few that I was able to dig up with just a few clicks:



Ποιο είναι το πρόβλημα του facebook με τις γυναικείες ρώγες;




Σοβαρά, ποιο είναι το πρόβλημα με απλώς ένα ζευγάρι θηλές στο χρώμα του δέρματος; Στο κάτω κάτω αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου,  του πώς είναι το σώμα μου, αυτής που είμαι χωρίς μπλούζα.

Αναφέρομαι στους υποκριτικούς και παράλογους όρους χρήσης του facebook που απαγορεύουν τη δημοσίευση γυμνών φωτογραφιών, ανεξάρτητα από το γιατί δημοσιεύονται, ποιος/α τις δημοσιεύει και τι εκφράζουν.

Είναι υποκριτικό γιατί ενώ απαγορεύει την εμφάνιση του γυμνού σώματος, το facebook επιτρέπει την ύπαρξη εμπορικών σελίδων και προφίλ χρηστών με ξεκάθαρα σεξουαλικό, προκλητικό ή/και πορνογραφικό περιεχόμενο, μόνο και μόνο επειδή οι ρώγες και τα πέη μπορεί να είναι ελαφρώς καλυμμένα ή απλώς επειδή οι σελίδες αυτές πληρώνουν το facebook για την προώθηση των εμπορικών τους δραστηριοτήτων.*

Και ενώ το facebook επιτρέπει και μάλιστα προωθεί την ύπαρξη σελίδων με ξεκάθαρα πορνογραφικό περιεχόμενο, οι φυσικές φωτογραφίες που απεικονίζουν το γυμνό σώμα από καλλιτέχνες και φωτορεπόρτερς με σκοπό την ενημέρωση για μια ακτιβιστική δράση ή για έναν κοινωνικό σκοπό, απαγορεύονται  με το επιχείρημα του γυμνού και/ή πορνογραφικού υλικού. Ιδιαίτερα παράλογο, παρ’ όλα αυτά αποτελεί κομμάτι των  απαράβατων κανόνων χρήσης του facebook.

Σαν αποτέλεσμα, το facebook διαγράφει φωτογραφίες, μπλοκάρει λογαριασμούς και διαγράφει οριστικά προφίλ χρηστών, εξαιτίας φωτογραφιών που δείχνουν γυναικεία στήθη και άλλα γυμνά μέρη του σώματος. Το ίδιο συνέβη και με τον δικό μου fb λογαριασμό ως αποτέλεσμα μιας φωτογραφίας στην οποία φαινόταν το στήθος μου από το πλάι, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που έδινα για την συμμετοχή μου στη Διεθνή Γυμνή Ποδηλατοδρομία στις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο.

Η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία αποτελεί μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος που αποσκοπεί στην προώθηση της χρήσης του ποδηλάτου, σε ένα καθαρότερο περιβάλλον και στην αποστολή μηνύματος ενάντια στην ενοχοποίηση του γυμνού σώματος, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που κάνει το facebook όταν διαγράφει τέτοιες φωτογραφίες και τους λογαριασμούς των χρηστών που τις δημοσιεύουν.  Πριν το facebook διαγράψει τον λογαριασμό μου, τον είχε επίσης μπλοκάρει μερικές φορές εξαιτίας φωτογραφιών γυμνού ή ημίγυμνου περιεχομένου από τη Διεθνή Γυμνή Ποδηλατοδρομίαστην Ελλάδα, αυτο-οργανωμένη δράση που διοργανώνεται από μια ομάδα ακτιβιστών ποδηλατών στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Με την οριστική διαγραφή του fb προφίλ μου των 8 χρόνων, έχασα περίπου 1000 fb φίλους/ες, φωτογραφίες, άρθρα, διαλόγους και σημαντικά στοιχεία επικοινωνίας, γεγονός το οποίο με έκανε να νιώσω σαν να χάνω ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου, εφόσον ο τρόπος που το facebook έχει κυριαρχήσει στις ζωές μας σήμερα, σημαίνει ότι ο,τιδήποτε κάνουμε και ο,τιδήποτε είμαστε, καταγράφεται με ή ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεσή μας στις ‘σελίδες’ του.

Και ναι, διατηρώντας αυτούς τους όρους χρήσης, και διαγράφοντας φωτογραφίες φυσικού γυμνού σώματος ή γυμνού ακτιβισμού που λειτουργεί ως καταλύτης για κάποιον σκοπό, ενώ την ίδια στιγμή επιτρέπει πορνογραφικό υλικό να υπάρχει στις σελίδες του, το facebook μας λέει ότι είναι οκ όταν το γυναικείο γυμνό σώμα γίνεται αντικείμενο, σεξουαλικοποιείται και χρησιμοποιείται για πορνογραφική χρήση, αλλά δεν είναι οκ όταν το ίδιο σώμα γίνεται μέσο ακτιβισμού, πολιτικής δράσης ή καμβάς προσωπικής έκφρασης.

Μας λέει ακόμα ότι είναι οκ για τα ΜΜΕ, το ίντερνετ και τις βιομηχανίες να χρησιμοποιούν γυναικεία σώματα με έναν σεξουαλικοποιημένο τρόπο για να αποκομίσουνκέρδος, αλλά δεν είναι οκ για τη γυναίκα που βρίσκεται μέσα σε αυτό το σώμα να το χρησιμοποιεί όπως η ίδια επιθυμεί.

Με αυτόν τον τρόπο, το facebook διαιωνίζει μια σεξιστική, πατριαρχική και μεροληπτική στάση που επιβάλλεται στις γυναίκες από τόσες διαφορετικές πλευρές και γίνεται υπεύθυνη για την ενοχοποίηση του γυμνού σώματος που τόσο ιδανικά ευνοεί την σύγχρονη κουλτούρα βιασμού (rape culture). Μια κουλτούρα που επίσης ευνοεί/ευνοείται από πολλά άλλα μικρά ή μεγαλύτερα ζητήματα που συνδέονται γενικότερα με την ιδέα ότι το γυμνό μας σώμα είναι κάτι ‘βρώμικο’ ή προκλητικό ή αντικείμενο χειραγώγησης από και για την αρσενική σεξουαλική επιθυμία ή τα πρότυπα ομορφιάς των βιομηχανιών.

Την Κυριακή 23 Αυγούστου είναι η διεθνής Go Topless Day, μια δράση που υποστηρίζει το δικαίωμα των γυναικών στη δημόσια τόπλες εμφάνιση όπως και οι άντρες, στη βάση της ισότητας των δύο φύλων.  Με αυτήν την αφορμή μπορούμε να διεκδικήσουμε από το facebook τα γυμνά μας σώματα, την ταυτότητά μας και το δικαίωμά μας για ελευθερία έκφρασης!

Θα ήθελα λοιπόν να προσκαλέσω όλες και όλους τους χρήστες fb, κυρίως τις γυναίκες, που οι λογαριασμοί τους στο fb μπλοκαρίστηκαν ή διαγράφηκαν για τους ίδιους λόγους, να ποστάρουν τις φωτογραφίες τους στο #thisismybody ή να τις στείλουν στο e-mail christinnsa@gmail.com  και θα τις ανεβάσω στο μπλογκ μου μαζί με αυτό το κείμενο. Μπορείτε να ποστάρετε τις λογοκριμένες φωτογραφίες ή τις ιστορίες σας στο #thisismybody στο facebook, twitter ή/και instagram.

Δείτε το αρχικό κείμενο στα αγγλικά και στα ελληνικά στο μπλογκ sun tousled: http://sun-tousled.blogspot.gr/

*PS: Είναι πάρα πολλές, αλλά εδώ μπορείτε να δείτε μερικές σελίδες του facebook που μπόρεσα να ανακαλύψω μόνο με μερικά clicks:




Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Σκέφτηκες ποτέ κορίτσι;

Σκέφτηκες ποτέ κορίτσι την ικανότητά σου να φωτίσεις τον κόσμο;

Μην αφήσεις τίποτα και κανέναν να ρουφήξει όλα αυτά που σημαίνουν τον άνθρωπο που είσαι και αυτήν που μπορείς να γίνεις: την ενέργεια, την καρδιά, το μυαλό σου, και πάνω απ’ όλα τα συναισθήματά σου, γιατί είναι ό,τι πιο κοντά σε ‘σου’ θα αποχτήσεις ποτέ.

Να είσαι πάντα κορίτσι το ίδιο σθεναρά περήφανη για τη δημιουργικότητα και την ενέργειά σου, αλλά και για τις ρωγμές και τη θλίψη που νιώθεις μέσα στην ψυχή σου. Ο,τιδήποτε νιώθεις, το παραμικρό κομματάκι της ψυχής σου, το παραμικρό αποτύπωμα στο κορμί σου αντανακλάει αυτό που είσαι και εξελίσσει τον άνθρωπο που μπορείς να γίνεις.

Μην ξοδέψεις ούτε ένα δευτερόλεπτο κορίτσι για να αναρωτηθείς αν θα σε πάρει τηλέφωνο ή γιατί δεν σου έστειλε μήνυμα. Ο λόγος που βρίσκεσαι σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι για να αναρωτιέσαι, αλλά για να τον φωτίσεις και για να εμψυχώσεις άλλες και άλλους να φωτίσουν τον δικό τους κόσμο.

Μην περάσεις ούτε ένα λεπτό κορίτσι για να αναρωτιέσαι γιατί υπάρχει σκοτάδι στον κόσμο. Δεν θα φωτίσεις τον κόσμο ψάχνοντας στο σκοτάδι, αλλά ρίχνοντας φως εκεί όπου μπορείς να το ρίξεις.

Και προπαντός κορίτσι μην σκεφτείς ότι φταις. Να είσαι ευγενική με τους ανθρώπους και να προσπαθείς να εξελίσσεις τον άνθρωπο που μπορείς να γίνεις, όμως μην κατηγορήσεις ποτέ τον εαυτό σου για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις. Και αν μπορείς να τα αλλάξεις, μην τον κατηγορήσεις ούτε τότε. Άλλαξέ τα με όλους τους δυνατούς τρόπους που περνάνε από το χέρι σου.

Μη γίνεις ποτέ ανταγωνιστική κορίτσι με τα υπόλοιπα κορίτσια. Μη γίνεις ανταγωνιστική ούτε με τα αγόρια. Ταυτόχρονα όμως να μην ανέχεσαι τίποτα που νιώθεις ότι σε μειώνει, σε προσβάλει ή σε κάνει να νιώθεις άβολα. Να αμφισβητείς τα στερεότυπα, να πολεμάς τον σεξισμό και την πατριαρχία όπου και αν βρεθείς, με όποιον τρόπο μπορείς. Χωρίς να κατηγορείς τους άλλους, αλλά εξηγώντας τους γιατί πιστεύεις σε έναν πιο δίκαιο και ισότιμο κόσμο και πώς μπορεί αυτός να δημιουργηθεί. Χωρίς να τους πιέζεις να αλλάξουν, αλλά δίνοντας το παράδειγμα με τις δικές σου πράξεις.

Να ακολουθείς πάντα την καρδιά σου κορίτσι, χωρίς να ξεχνάς τις καρδιές όλων των υπολοίπων. Να είσαι και να συμπεριφέρεσαι όπως ακριβώς γουστάρεις, με μοναδική προϋπόθεση ότι δεν προσβάλεις και δεν κάνεις κακό σε άλλους. Να μην ξεχνάς ποτέ κορίτσι ότι είναι δικαίωμά σου και μόνο δικό σου να είσαι όσο σεμνή, προκλητική, απλή, περιποιημένη, σέξυ, ομιλητική, ήσυχη, αστεία, παιχνιδιάρα ή σοβαρή γουστάρεις εσύ. Και μόνο εσύ. Το σώμα σου ανήκει μόνο σε σένα και σε κανέναν άλλον/η.

Μην αλλάξεις το στυλ σου για τίποτα και για κανέναν κορίτσι, παρά μόνο αν εκφράζει εσένα. Και μόνο εσένα. Μόνο αν σε κάνει να νιώθεις υπέροχα με τον εαυτό σου και τίποτα λιγότερο.

Μην ξεχνάς κορίτσι ότι η επιλογή σου να έχεις έναν ή κανέναν ή πολλούς/ές ερωτικούς συντρόφους πρέπει να συνοδεύεται από την επιθυμία σου και τη συναίνεσή σου μόνο, καθώς και αυτήν των ανθρώπων με τους οποίους εμπλέκεσαι με οποιονδήποτε τρόπο ή τρόπους. Μην ξεχνάς ότι δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν/μια. Μην ξεχνάς ότι δεν είσαι υποχρεωμένη σε κανέναν/μια. Μην ξεχνάς ότι δεν είσαι υποχρεωμένη να είσαι ευγενική με κανέναν αν σε κάνει να νιώσεις άβολα ή διεκδικήσει ο,τιδήποτε από σένα χωρίς τη συναίνεσή σου.

Το φλερτ δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό ακριβώς που είναι. Δεν αποτελεί συμβόλαιο για σεξ. Ούτε πρόσκληση για οποιαδήποτε δράση που δεν είναι πέρα ως πέρα συναινετική. Το ίσως δε σημαίνει ναι και το όχι δε σημαίνει ίσως. Ποτέ.

Μη δέχεσαι ποτέ κορίτσι κανέναν/μια να κριτικάρει το ντύσιμό σου, όσο ‘βαρύ’ ή ‘ελαφρύ’ και να είναι αυτό. Το προκλητικό ντύσιμο δεν έχει καμία σχέση με χαρακτηρισμούς για την προσωπικότητά σου, δεν υπονοεί τίποτα για το ποια είσαι ή τι θέλεις και κυρίως δεν σε κάνει λιγότερο ικανή να φωτίσεις τον κόσμο και δεν σε υποχρεώνει να γίνεσαι αντικείμενο σεξιστικής κριτικής, τόσο δήθεν θετικής, όσο και αρνητικής.

Μη δέχεσαι ποτέ κορίτσι λέξεις και όρους που είναι ξεκάθαρα σεξιστικοί, εφόσον υπάρχουν για να περιγράψουν τη γυναικεία συμπεριφορά και μόνο. Μη σταματάς να αναρωτιέσαι και να καταδικάζεις το γεγονός ότι υπάρχουν λέξεις με αρνητική χροιά χωρίς αρσενική εκδοχή. Μη δέχεσαι ποτέ χαρακτηρισμούς και μη χρησιμοποιήσεις ποτέ τις λέξεις  ‘αναύτρα’ και ‘τσούλα’ για να χαρακτηρίσεις άλλα κορίτσια. Δεν υπάρχουν αναύτρες και δεν υπάρχουν τσούλες, οι λέξεις αυτές είναι κοινωνικά κατασκευάσματα μιας πατριαρχικής κοινωνίας και τίποτα άλλο κορίτσι, να το θυμάσαι αυτό πάντα.

Και τέλος, πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι κορίτσι…
πως ό,τι και να σου έχει συμβεί ή σου συμβαίνει ακόμα,
θα ξυπνήσεις μια μέρα ανάλαφρη σαν πουλί,
και τα βάρη που κάποτε κουβάλησες στους ώμους σου,

θα στα θυμίζουν μόνο τα πούπουλα στα φτερά σου.


Δημοσιεύτηκε στο Μωβ το Σάβ. 15 Αυγ 2015.

Illustration by Christina Tsevis

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Τι αγαπάνε οι ψυχές που ερωτεύονται δυνατά;

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ερωτευόμαστε;  Ή γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μας έλκουν πολύ δυνατά, πολλές φορές για φαινομενικά ανεξήγητους λόγους; Μην μου πείτε τα κοινά ενδιαφέροντα, η εμφάνιση.. όχι, δεν μπορεί η εξήγηση στο πιο περίεργο και μυστήριο πράγμα του κόσμου να είναι τόσο απλοϊκή .. γιατί τι είναι ο έρωτας αν όχι το πιο περίεργο πράγμα που μπορεί να σου τύχει.. γιατί αυτόν/ήν; γιατί τόσο δυνατά; γιατί με τη συγκεκριμένη διάρκεια, πολύ ή λίγο;..

Και μην μου πείτε ότι δεν αναρωτηθήκατε κι εσείς: Γιατί υπάρχουν περίοδοι που είναι τόσο δύσκολο να ερωτευτείς; και μετά μονομιάς μπαμ! και βρίσκεσαι ερωτευμένος βαθιά, απρόσμενα, απόλυτα.

Δεν έχει να κάνει με τα κοινά ενδιαφέροντα, τα κοινά χόμπυ, την ίδια μουσική, το ίδιο στυλ.. Όχι όχι, ερωτευόμαστε τους ανθρώπους που οι ψυχές μας αγαπάνε τα ίδια πράγματα! Και όταν λέω οι ψυχές μας αγαπάνε, μιλάω για μια αγάπη που τυλίγει ολόκληρη την ύπαρξή μας, που κατευθύνει τη στάση ζωής μας, τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, και φυσικά την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μας.

Και για να εξηγηθώ: δύο άνθρωποι μπορεί να αγαπάνε τα ταξίδια, ή τη θάλασσα, ή μια αθλητική δραστηριότητα.. τι είναι όμως αυτό που αγαπάνε οι ψυχές τους και εκφράζεται με αυτές, και πολλές άλλες διαφορετικές συνήθειες; Σίγουρα πρόκειται για κάτι αρκετά πιο βαθύ και πολύ λιγότερο προφανές . Και αυτό είναι που έχει σημασία, όχι ο τρόπος που εκδηλώνεται  μέσω μιας συνήθειας ή δραστηριότητας. Γι’ αυτό και άνθρωποι με κοινές δραστηριότητες μπορεί να μην ταιριάζουν καθόλου, ενώ άλλοι με εντελώς διαφορετικές συνήθειες να ερωτευτούν πολύ δυνατά.

Είναι λοιπόν όταν οι ψυχές μας αγαπάνε τα ίδια πράγματα. Ένας μεγάλος έρωτας μπορεί π.χ. να γεννηθεί εάν μία ψυχή που αγαπάει τους ανθρώπους συναντήσει μια άλλη ψυχή που αγαπάει τους ανθρώπους. Η αγάπη  αυτή μπορεί να εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους στον καθένα, και να δημιουργεί διαφορετικές προσωπικότητες. Αλλά οι ψυχές που αγαπάνε τους ανθρώπους, εάν είναι τυχερές και συναντηθούν, θα αναγνωριστούν και θα αγαπηθούν, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν το γιατί, και ίσως χωρίς να συνειδητοποιούν τι είναι αυτό που κάνει τον έρωτά τους δυνατό. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με τις ψυχές που αγαπάνε τη ζωή. Τις ψυχές που αγαπάνε το ρίσκο ή εκείνες που αγαπάνε τον πόνο. Τις ψυχές που αγαπάνε την ευγένεια ή τη δικαιοσύνη.

Τι αγαπούσαν οι ψυχές του Johnny Cash και της June Carter και αγαπήθηκαν με αυτόν τον τρόπο; Προφανώς και ήταν η μουσική και το τραγούδι που τους έφεραν κοντά, αλλά τι αγαπούσαν οι ψυχές τους; Ίσως να αγαπούσαν τη γενναιοδωρία και να ήθελαν να δίνουν χαρά στον κόσμο με τις συναυλίες τους. Η αίθουσα άλλωστε ηλεκτριζόταν από ενέργεια όταν ανέβαιναν επί σκηνής. Και αυτό θέλησαν να το μεταδώσουν γυρίζοντας με τις περιοδείες τους ολόκληρο τον κόσμο και ηχογραφώντας δίσκους για τους κρατουμένους μέσα σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Δεν είναι καθόλου εύκολο η αλήθεια είναι, να δώσει κανείς παραδείγματα για το τι μπορεί να αγαπάνε οι ψυχές που ερωτεύονται δυνατά.. Μήπως άραγε γνωρίζουμε κι εμείς οι ίδιοι τι αγαπάνε οι ψυχές μας; μπορεί να ξέρουμε ότι μας αρέσουν τα ταξίδια, ο χορός, η τέχνη, το γράψιμο, τα βιβλία.. αλλά τι αγαπάνε οι ψυχές μας βαθιά, και πέρα από απλές φαινομενικές εκδηλώσεις;

Ίσως τελικά η απάντηση να μην είναι τόσο απλή, για να παραμένει και ο έρωτας τόσο ανεξήγητος. Αν η απάντηση ήταν προφανής, τότε θα τον αναγνωρίζαμε εύκολα και θα ήταν εύκολο να τον ζήσουμε και να τον διατηρήσουμε ζωντανό. Όμως έτσι, θα έχανε την αξία του.

Νομίζω πως το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε κάποιον άνθρωπο που η αγάπη της ψυχής μας δεν μπορεί να εκφραστεί μαζί του. Που πνίγεται ή που δεν μπορεί να αναγνωριστεί. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο δύσκολο να ξέρουμε τι αγαπάνε οι ψυχές μας και οι ψυχές των άλλων ανθρώπων, γι’ αυτό και να είναι τόσο δύσκολο πράγμα ο έρωτας.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου συμβεί με κάποιον είναι να καταλάβει τι είναι αυτό που αγαπάει η ψυχή σου, ακόμα και αν δεν το έχεις καταλάβει εσύ. Να σε αγαπήσει ακριβώς γι’ αυτό, επειδή και η δική του/της ψυχή αγαπάει το ίδιο, ακόμα και αν δεν μπορεί να το κατονομάσει, ακόμα και αν του/της πάρει καιρό να το αναγνωρίσει συνειδητά. Τότε μπορεί να γεννηθούν έρωτες πολύ δυνατοί και δημιουργικοί.

Μπορεί τελικά οι σπάνιοι και ελάχιστοι έρωτες που παραμένουν δυνατοί για καιρό, να είναι αυτοί που χρειάζεσαι καιρό για να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε οδηγεί σε αυτούς. Σας εύχομαι λοιπόν να βρείτε τους ανθρώπους που οι ψυχές τους αγαπάνε τα ίδια πράγματα με τις δικές σας. Και να είναι ο έρωτας μαζί τους ένα διαρκές ταξίδι αποκάλυψης για όλα όσα αγαπάνε οι ψυχές σας.