Περιμένοντας το πλοίο

Τα πόδια μαζεμένα στο πεζούλι.

Η πλάτη πίσω στο σακίδιο.

Το βλέμμα βαρύ από την κούραση.

Αλλά η ψυχή ελαφριά σαν πούπουλο.

Ο καταπέλτης

Η στιγμή που κατεβαίνει 

ο καταπέλτης του πλοίου 

και εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου 

η πρώτη, μοναδική εικόνα

του μέρους 

που λαχταράς να επισκεφτείς.

Νιώθεις

ότι αγαπάς όλο τον κόσμο, 

από τον καμαρότο

που πηγαινοέρχεται 

μπροστά στην είσοδο του πλοίου, 

μέχρι τον διπλανό σου 

που περιμένει 

το ίδιο φορτωμένος με σένα.

Και βγαίνεις από το πλοίο 

με ένα χαμόγελο

καρφωμένο στο πρόσωπό σου.

Και περπατάς 

χωρίς να έχεις ιδέα 

που πηγαίνεις.

Μόνο ακολουθείς τον κόσμο 

με τους υπνόσακους και τα μεγάλα σακίδια.

Τα βήματα στο νησί

Κάθε σκαλί κι ένα πάτημα.

Κάθε πάτημα και μια ξερολιθιά.

Κάθε ξερολιθιά και μια σκέψη.

Κάθε σκέψη και μια στιγμή.

Κάθε στιγμή και μια αιωνιότητα.

Αυτά τα μέρη

Είναι κι αυτά τα μέρη

Που δεν μπορώ 

να τα φανταστώ

παρά μόνο

μαζί σου

Πρόσωπα

Πρόσωπα που κάθονται μαζί

πρόσωπα που συναντάς σκόρπια

Πρόσωπα οικεία πρόσωπα ξένα

Πρόσωπα πρόσχαρα πρόσωπα σοβαρά

Πρόσωπα εκφραστικά

και πρόσωπα ανέκφραστα.

Όλα έχουν κάτι να σου πουν

Αν κοιτάξεις

πίσω από τα πρόσωπά τους.

Μικρές στιγμές

Τη στιγμή που θα κάνουμε ντους και θα μου εξομολογηθείς ένα μυστικό σου

Τη στιγμή που θα καθίσουμε στο τραπέζι και θα μου πεις πόσο σου αρέσει να με κοιτάζεις να τρώω

Τη στιγμή που θα ξαπλώσουμε μετά από μια κουραστική μέρα και θα συνεχίσουμε να μιλάμε μέχρι το πρωί

Τη στιγμή που θα ανοίξουμε τα μάτια και θα σου πω καλημέρα

Τη στιγμή που τα βλέμματά μας θα διασταυρωθούν από μακριά

Τη στιγμή που θα μπω στο δωμάτιο και θα με κοιτάξεις με έκπληξη και χαρά

Τη στιγμή που θα διαγράφεις το πρόσωπό μου με τα δάχτυλά σου

Τη στιγμή που θα μου κάνεις έκπληξη και θα με φιλήσεις μόλις βγω από την τουαλέτα του μπαρ

Τη στιγμή που θα με φωτογραφίσεις εκεί που δεν το περιμένω

Τη στιγμή που θα με κοιτάς κλεφτά μέσα από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου

Τη στιγμή που θα με αποχαιρετάς από την προκυμαία, λίγο πριν φύγει το πλοίο

Τη στιγμή που θα είμαι άρρωστη και θα με χαϊδεύεις μέχρι να νιώσω καλά

Τη στιγμή που θα μου διαβάζεις τις ειδήσεις για να μάθω τι έγινε στον κόσμο

Τη στιγμή που θα με κοιτάς στα μάτια και θα ξέρω ότι με αγαπάς

Τη στιγμή που θα με ρωτήσεις τη γνώμη μου για κάτι σημαντικό

Τη στιγμή που θα μου λείπεις και θα σου το πω

Όσες μεγάλες στιγμές και να ζήσουμε μαζί,

τις μικρές, απλές στιγμές θα αναζητώ σε σένα.

Η βαρύτητα των λέξεων

Οι λέξεις έχουν βαρύτητα.

Χρησιμοποίησε τις κατάλληλες

για να μη χαραμίσεις

αυτό που θες να πεις.

Και στάσου ένα λεπτό 

να αναλογιστείς

τις λέξεις 

που χρησιμοποιούν οι άλλοι

για να σου πουν αυτό που θέλουν.

Οι λέξεις μπορούν να σου δώσουν

μεγάλη χαρά.

Οι λέξεις

έχουν τη σημασία τους.

Μικρές αχτίδες ποίησης στα ελληνικά και στα αγγλικά / Little rays of poetry in Greek and in English

Όταν έγραψα τα πρώτα μου μικρά ποιήματα σε κάποιες καλοκαιρινές μου διακοπές πριν από μερικά χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει τη δύναμη της ποίησης να σε σώζει.. από την τρέλα, την ηρεμία, τη σοβαρότητα, τον έρωτα, τη χαρά, τη λύπη.

Το γράψιμο είναι το μέρος όπου ξεκουράζονται οι σκέψεις μου όταν δε χορεύουν μέσα στο μυαλό μου, και το χαρτί η γέφυρα που περνάνε για να συναντήσουν τον υπόλοιπο κόσμο.

Θέλω να γράφω κυρίως για τους αδικημένους, τους καταπιεσμένους και τους φοβισμένους, και ελπίζω οι λέξεις μου να είναι αρκετά δυνατές για να τους φτάνουν, να τους αγγίζουν και να τους σώζουν, όπως και μένα.

Ελ

Αν αναζητάς την περιπέτεια, μην περιορίζεις τον εαυτό σου σε ένα μέρος.

Αν αναζητάς την ηρεμία, φτιάξε το μέρος που θα μείνεις το πιο όμορφο του κόσμου.

Αν είσαι φτιαγμένος και για τα δύο, τότε κυνήγησέ τα και τα δύο. Πυρπόλησε την ηρεμία και γλύκανε την περιπέτεια. Και μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο.

Αλλά θυμήσου, να μην παρακαλάς για τίποτα. Μόνο να διεκδικείς, ό,τι αξίζει να κερδίσεις.

Βγείτε από την πόρτα σας χωρίς να περιμένετε τίποτα, αλλά με την ψυχή σας ανοιχτή για όλες τις εκπλήξεις του κόσμου.

Να ‘χουμε μια αυλή και μια αιώρα. Και όταν δεν παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο να ξεκουραζόμαστε εκεί μέσα.

Μιλάμε και γελάνε όλα μας τα κύτταρα.

Γίνε ο άνθρωπος που λαχταράς να συναντήσεις.

Να μη λυπάσαι για τίποτα, παρά μόνο για την αγάπη που δεν έδωσες. Και όταν το συνειδητοποιήσεις και αυτό, να μη λυπάσαι ούτε γι’ αυτό. 

Αντισταθείτε στην επιλεκτική καλοσύνη και στην επιλεκτική αλληλεγγύη. 

Οι αγγελίες εύρεσης ερωτικού συντρόφου θα έπρεπε να λένε: ‘Αναζητώ κάποιον που θα με ερωτευτεί για την απλότητα της εμφάνισής μου και την πολυπλοκότητα του μυαλού μου’

Θα μου πιάσεις το χέρι και θα μου δείξεις όσα δεν έτυχε να δω. Θα σκύψω στο αυτί σου και θα σου πω όσα δεν έτυχε να ακούσεις.

Θα χρωματίζεις με πάθος τις σκέψεις μου. Θα ρίχνω ποίηση στα λόγια σου.

Ναι, μπορώ να κλαίω, να γελάω, να θυμώνω, να αντιστέκομαι, να αγαπάω. Και ναι, είμαι περήφανη για τα συναισθήματά μου γιατί είναι δικά μου. Και είναι ό,τι πιο κοντά σε ‘μου’ θα αποχτήσω ποτέ.

Πότε άρχισες να φοβάσαι;

Δεν μπορεί, ένα κομμάτι μαγείας θα πρέπει να κρύβεται ανάμεσα στις στρώσεις από κουβέρτες που πρωτοστρώνεις, κάθε φορά που έρχεται ο χειμώνας.

Είναι κι αυτά τα βράδια που πέφτεις να κοιμηθείς και οι σκέψεις πηδάν από το κεφάλι σου και μονομαχούν για να μπουν στο χαρτί.

Μόνο η τέχνη και η δημιουργία μπορούν να σε σώσουν τις πιο δύσκολες μέρες.

Μη σταματάς να πιστεύεις στον έρωτα, ακόμα και αν δε σου έχει μείνει κομμάτι ψυχής για να αγαπήσεις. Θα έρθει εκεί που δεν το περιμένεις και θα κάνει το φθινόπωρο να μοιάζει με άνοιξη.

Τι ωραίο πράγμα να ζητάς χρόνο από κάποιον και απλώς να σου τον δίνει. Απρόσκοπτα, χωρίς αντιστάσεις, παγίδες, και μικρά γράμματα.

Ποιος τόλμησε να σου πει ότι δεν μπορείς; Μπορείς να κάνεις τα πάντα, αν ξεκινάνε από σεβασμό στον εαυτό σου και εμπεριέχουν ευγένεια στους άλλους.

Γράφω για να αδειάσω το μυαλό μου από τις σκέψεις μου και να κάνω χώρο σε άλλες να μπουν μέσα.

Πόση ανακούφιση υπάρχει στη σκέψη ότι κάποιος σε αγαπάει τόσο, ώστε να μη σε αδικήσει.. να θυμώσει, να σου μιλήσει, να φωνάξει, να φύγει, αλλά να μη σε αδικήσει. Η αδικία, σε οποιαδήποτε μορφή της είναι η χειρότερη προσβολή για κάθε άνθρωπο.

Θέλω ανθρώπους γύρω μου που συνδυάζουν ισόποσες δόσεις τρέλας και ηρεμίας, όπως κι εγώ.. όταν στέκομαι ήρεμη να με ξυπνάν με τρέλα, όταν τρέχω με τρέλα, να με γαληνεύουν με ηρεμία.

Ο,τιδήποτε κάνουμε, οποιαδήποτε πράξη μας, να ακολουθείται από σκέψη. Όχι απαραίτητα βαθυστόχαστο νόημα, περισυλλογή ή σκοπό, αλλά σκέψη, σε οποιαδήποτε μορφή της. Η ζωή είναι πολύ μικρή και μας δίνεται μόνο μια φορά (τουλάχιστον σε αυτήν τη μορφή) για να τη σπαταλάμε χωρίς σκέψη.

Αχ αυτοί οι άντρες, που γράφουν, διαβάζουν και έχουν ευαίσθητη ψυχή.. και που έχουν πονέσει και έχουν κλάψει, που μιλάνε και ακούνε.. και που δεν ανταποκρίνονται στα 'ιδεώδη' πρότυπα ομορφιάς.. να ‘ξεραν πόσο ομορφαίνουν τον κόσμο! 
Όμως και όσοι ανταποκρίνονται σε πρότυπα, αλλά παρ' όλα αυτά αντιδρούν στα στερεότυπα, να 'ξεραν πόσο τον ομορφαίνουν με τον δικό τους τρόπο.

Η μέρα που δεν έγραψα για σένα πήγε χαμένη.

Ο κόσμος τα Χριστούγεννα είναι χωρισμένος σε αυτούς που διασκεδάζουν και σε αυτούς που εξυπηρετούν. Και είναι τόσο πολύ πιο ενδιαφέρον να γνωρίζεις τους δεύτερους.

En

Always see the good in people, even when this seems like the hardest option.

Do not be sorry for anything but the love you didn’t give.

Kind souls recognize each other even among a million others.

Kindness, love and art can pretty much save the world.

Dance with me to the wild side.

Embrace sadness and darkness in your life as something that can connect you with the most vulnerable, the most oppressed. And this is an opportunity that can enlighten your purpose in life.

Find the best out of every situation and squeeze it to the fullest.. till there is no other positiveness or negativeness left inside.

HIV: Ένα διαφορετικό πρόσημο και ένας άγνωστος κόσμος, τόσο μακριά τόσο κοντά.

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή μια σχετικά δυσάρεστη προσωπική μου εμπειρία . Και με αφορμή την 1^η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για τον HIV.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έμαθα ότι ένας πολύ καλός μου φίλος που αγαπώ πολύ είναι οροθετικός. Μου το είπε με ένα μήνυμα στο fb και όταν το διάβασα έπεσα από τα σύννεφα. Ξέρεις, είναι από αυτά τα πράγματα που καμιά φορά ανησυχείς ότι μπορεί και να τα πάθεις εσύ ή κάποιος που αγαπάς, αλλά στην πραγματικότητα δε φαντάζεσαι ποτέ ότι θα σου συμβεί στ’ αλήθεια. Γιατί είναι από αυτά που έχουμε μάθει να φοβόμαστε, να θεωρούμε ότι συμβαίνουν μόνο στους άλλους, ότι βρίσκονται μακριά από τα τακτοποιημένα μας σπίτια και τις βολικά κλειστές μας πόρτες.

Έπεσα λοιπόν από τα σύννεφα, αν και προσπάθησα να μην το δείξω γιατί δεν ήθελα να τον επιβαρύνω περισσότερο. Φοβήθηκα, στενοχωρήθηκα, αναρωτήθηκα. Πολλά συναισθήματα μαζί, σε μια στιγμή που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιο απ’ όλα υπερισχύει.  Ήθελα να το μοιραστώ, να το φωνάξω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι αφού μπορεί να συμβεί σε κάποιον που ξέρω, θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα. Εγωιστικό το ξέρω να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, όταν κάποιος άλλος έχει το πρόβλημα. Αλλά είναι τα αντανακλαστικά της επιβίωσης και ίσως να είναι και καλό που υπάρχουν. Φυσικά στενοχωρήθηκα πολύ για τον φίλο μου και ένιωσα μια έντονη ανάγκη να είμαι κοντά του, να του συμπαρασταθώ. Και εδώ  οφείλω να τονίσω το πόσο αξιοπρεπής ήταν. Δεν άφησε κανένα περιθώριο για λύπηση, αν και δεν υπήρχε λόγος άλλωστε για κάτι τέτοιο. Απλώς μου περιέγραψε τα συναισθήματά του και το πώς ένιωθε εκείνη την περίοδο. Με καθησύχασε επίσης ότι δεν ανήκω σε ομάδα υψηλού κινδύνου και άρα δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι ότι θα το πάθω επειδή το έπαθε κάποιος που γνωρίζω.

Μου έλυσε επίσης τις πρώτες απορίες μου και πρέπει να ομολογήσω ότι πολλά με εξέπληξαν. Συνειδητοποίησα πόσα λίγα γνωρίζω για τον HIV. Αμέσως πήρα τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού για εξέταση στο Thess Checkpoint, μια οργάνωση που έχει φέρει την επανάσταση σε αυτόν τον χώρο με την ενημερωτική και πρακτική της δράση. Έκλεισα ραντεβού για την επόμενη ημέρα για ένα τεστ που είναι ανώνυμο και δωρεάν, με το αποτέλεσμα να εμφανίζεται αμέσως (κάτι σαν το τεστ εγκυμοσύνης), αφαιρώντας την αγωνία και την ταλαιπωρία που συνόδευε τους παραδοσιακούς τρόπους εξέτασης μέχρι σήμερα. Το σημαντικότερο απ’ όλα όμως ήταν τα όσα έμαθα από την επίσκεψή μου. Συζήτησα με τους εθελοντές για πάρα πολύ ώρα σε μια στιγμή που δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν άλλον και μου μετέδωσαν απόλυτη εμπιστοσύνη και διακριτικότητα. Σήκωσαν ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Και εγώ τους είπα την ιστορία που δεν είπα σε κανέναν άλλον μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις λέξεις. Με άκουσαν ανάλαφρα, αλλά με σοβαρότητα και ενδιαφέρον. Και μου εξήγησαν τα πάντα. Τους τρόπους μετάδοσης, τα πρώτα συμπτώματα, τη θεραπεία.

Τι έμαθα λοιπόν από αυτήν την εμπειρία; Έμαθα ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, έμαθα ότι υπάρχει ένα μέρος όπου μπορείς να εξεταστείς ανώνυμα, γρήγορα και δωρεάν 5 μόλις εβδομάδες μετά την επικίνδυνη επαφή, έμαθα ότι ο HIV δεν μεταδίδεται με το σάλιο και ότι πεθαίνει μόλις έρθει σε επαφή με τον αέρα, έμαθα ότι η μολυσματικότητα του οροθετικού ατόμου εκμηδενίζεται σχεδόν όταν παίρνει θεραπεία,  έμαθα πόσο ακριβή είναι η θεραπεία αλλά ότι καλύπτεται πλήρως από το δημόσιο σύστημα υγείας. Έμαθα ότι μεταδίδεται και μέσω του στοματικού έρωτα αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ μικρότερες απ’ ότι με άλλους τρόπους έρωτα. Έμαθα ότι η προφύλαξη οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ερωτικής πράξης. Γιατί απλά μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μα πάνω απ’ όλα έμαθα να σέβομαι και να μη φοβάμαι τους οροθετικούς ανθρώπους. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, και να κάνω παρέα μαζί τους χωρίς να τους βαρύνει ένα διαφορετικό πρόσημο. Όπως απλά συνέχισα να κάνω με τον καλό μου φίλο που αγαπώ και είναι οροθετικός.

Για όλα αυτά που έμαθα και για όσα περιέγραψα αποφάσισα να συμμετέχω σε μια πολύ ιδιαίτερη εκδήλωση για τον HIV στο Θέατρο Φλέμιγκ την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου. Πρόκειται για την εκδήλωση ΓΥΜΝΟ ΓΕΥΜΑ, στα πλαίσια της οποίας πραγματοποιείται έκθεση φωτογραφίας που θα διαρκέσει μέχρι τις  21/12 , ενώ με τους δύο πειραματιστές του αστικού γυμνισμού θα πραγματοποιήσουμε συμβολική performance για τον HIV, τον κοινωνικό στιγματισμό, το σεβασμό και την αποδοχή. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των φωτογραφιών θα διατεθούν στη ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ (POSITIVE VOICE), το σύλλογο οροθετικών Ελλάδας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς θα υπάρχει ενημέρωση για την πρόληψη, αλλά και τον αγώνα κατά του AIDS από εκπροσώπους της Θετικής Φωνής, του Thess Checkpoint και του ΚΕΕΛΠΝΟ.

Και θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι όταν μίλησα στον φίλο μου για τη σκέψη μου να γράψω αυτό το κείμενο και ζήτησα τη άδειά του για να το δημοσιεύσω, μου απάντησε: Το καλύτερο δώρο θα μου κάνεις. Όπως μου έκανε κι εκείνος το δώρο της κινητοποίησης και της ενημέρωσης. Όπως ελπίζω να κάνει και το κείμενό μου στον κόσμο και στους αναγνώστες του.

Δημοσιεύτηκε στην Παράλλαξη την Παρ.28 Νοε 2014.

Δεν είναι καιρός

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ,

θα μαλακώσει η καρδιά μου

Και δεν είναι καιρός για μαλακές καρδιές αγάπη μου.

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

θα προτιμώ τη ζεστή σου αγκαλιά στο κρεβάτι, από τους δρόμους

Και δεν είναι καιρός για αγκαλιές αγάπη μου,

παρά μόνο στους δρόμους.

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ,

Θα θέλω να περνάω ώρες ατελείωτες μαζί σου το πρωί

Και δεν είναι καιρός για χάσιμο χρόνου αγάπη μου.

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ,

Θα γυρνάω πίσω να δω αν είσαι καλά

μέσα στους καπνούς από τα δακρυγόνα

Και δεν είναι καιρός για να κοιτάμε πίσω αγάπη μου,

αλλά μόνο μπροστά.

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα πονάω για τα χέρια σου που έχουν σημάδια από τη φωτιά

Και δεν είναι καιρός για πόνους αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα τραγουδώ τραγούδια αγάπης

Αλλά δεν είναι καιρός για τραγούδια αγάπη μου

Παρά μόνο αγωνιστικά

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα σκέφτομαι εσένα μέσα στον χαμό

Και δεν είναι καιρός για να αποσπάται η σκέψη μας αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα ξεφύγει ο νους μου στιγμιαία, και θα σκεφτεί το μέλλον

Αλλά μας έχουν κλέψει το μέλλον αγάπη μου

Και δεν είναι καιρός να σκεφτόμαστε γι’ αυτό

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα ερωτευτώ μαζί και όλο τον κόσμο

Τους ανθρώπους, τη φύση, το χώμα, τα παιδιά

Τον κόσμο που μας παίρνουν αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα ερωτευτώ μαζί και έναν καλύτερο κόσμο

Και αν τον ερωτευτώ θα προσπαθήσω να τον δημιουργήσω

Αλλά τότε θα κινδυνέψουμε και οι δυο αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Θα γεμίσει το μυαλό μας με ιδέες

Που θα πρέπει να τις κρύψουμε πολύ προσεχτικά

Γιατί αυτές είναι που κυνηγάνε αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Δεν θα με νοιάζει να χτυπήσω, να πέσω, να κυλιστώ

Γιατί δεν θα με νοιάζει να ρισκάρω

Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο αγάπη μου

Φοβάμαι, ότι αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Δεν θα με νοιάζει το αύριο παρά μόνο το σήμερα

Όμως το σήμερα είναι βομβαρδισμένο

Κι έχουμε μόνο το αύριο για να ελπίζουμε αγάπη μου

Γι’ αυτό, αν ποτέ σ’ ερωτευτώ

Μη μ’ αφήσεις να σταματήσω να ελπίζω να είμαι στους δρόμους να προσπαθώ

Μη μου αφήσεις το χέρι μέσα στον χαμό

Μην σταματήσεις να μου μιλάς για ιδέες

Μην με αφήσεις να κρυφτώ

Να μου θυμίζεις συνέχεια την ελπίδα τη λάμψη και το φως

Αυτά που βρήκαμε στους δρόμους και στα μάτια μας ένα πρωινό

Μην αφήσεις να με πάρουν

Κι αν με πάρουν μην αφήσεις να φοβηθώ

Γιατί αυτό φοβούνται περισσότερο αγάπη μου

Ότι θα σταματήσω να φοβάμαι

Αν ποτέ σ’ερωτευτώ

Να μιλάμε και να γελάνε όλα μας τα κύτταρα

… να μιλάμε και να γελάνε όλα μας τα κύτταρα, και να μου λες ιστορίες και να μην ξέρω τι απολαμβάνω περισσότερο, τις ιστορίες σου ή εσένα που μου τις λες, και να σου λέω ιστορίες και να μου χαμογελάς, και να με κοιτάς με προσοχή και μ’ εκείνο το βλέμμα, το μεγάλο, το ζεστό, το δεν είμαι σίγουρη αν καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω, αλλά είμαι σίγουρη ότι με αγαπάς βλέμμα…

… και να μου δίνεις από ένα φιλί στα μάγουλά μου που τονίζονται καθώς γελάω καθώς μου μιλάς, και να μου λες πόσο σου αρέσει να γελάω και να φουσκώνουν τα μαγουλά μου και να τα φιλάς, και να σκέφτομαι πόσο μου αρέσει που σου αρέσει που το κάνεις αυτό όταν γελάω όταν μου μιλάς…

… και να με λες ήλιε μου, και ηλιοβασιλεματάκι μου, και φεγγάρι μου, και λουλούδι μου, και να μου δίνεις ονόματα με όλα τα στοιχεία της φύσης…

… και να με φροντίζεις, και να με προσέχεις, και να μου δίνεις να φορέσω το μπουφάν σου όταν κρυώνω, και να μου δίνεις να πιω από την μπύρα σου όταν δεν έχω κάτι να πιω, και να προσπαθείς να κρατηθείς να μη με χαϊδέψεις, αλλά να μην τα καταφέρνεις, και να σου ξεφεύγει ένα φευγαλέο άγγιγμα στις άκρες των μαλλιών μου…

… και να λέω είμαι ανεξάρτητη, και να λέω μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου, αλλά παρ’ όλ’ αυτά να προτιμώ να με φροντίζεις, και να με προσέχεις, και να μου δίνεις να φορέσω το μπουφάν σου όταν κρυώνω, και να μου δίνεις να πιω από την μπύρα σου όταν δεν έχω κάτι να πιω…

… και να σκέφτομαι ότι έμαθα να τα βγάζω πέρα μόνη μου τον καιρό που δεν ήμασταν μαζί και περιμέναμε ο ένας τον άλλον, και να ξέρω τώρα ότι υπήρχε λόγος που περιμέναμε ο ένας τον άλλον, για να μάθω να τα κάνω όλα μόνη μου, αλλά παρ’ όλα αυτά να προτιμώ να με φροντίζεις, και να με προσέχεις, και να μου δίνεις να φορέσω το μπουφάν σου, και να μου δίνεις να πιω από την μπύρα σου…

… και να μου λες βρέχει δεν μπορώ να πάω σπίτι μου, να μείνω ακόμα ένα βράδυ στο δικό σου; κι εγώ να σκέφτομαι στιγμιαία τις δουλειές που έχω να κάνω το άλλο πρωί, και να μην κρατάει πάνω από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αυτή η σκέψη, και να μου αρέσει που το κάνεις αυτό, που κάνεις να μην κρατάει πάνω από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αυτή η σκέψη…

… και να ξεκλειδώνω την πόρτα, και να γελάμε, και να με φιλάς, και να μην μπορώ να βάλω το κλειδί στην κλειδαριά, και να σου λέω σταμάτα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, και να γελάω, και να συνεχίζεις να με φιλάς, και να σκέφτομαι πόσο δεν θέλω να σταματήσω να μην μπορώ να συγκεντρωθώ, επειδή γελάω επειδή με φιλάς…

… και να κάνεις το ίδιο όταν είμαστε οι δυο μας και σου μιλάω, και να κλείνω τα μάτια, και να σου λέω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ με αυτό που κάνεις, και να σκέφτομαι ότι είναι η μοναδική φορά, που δε με νοιάζει, που δεν μπορώ να σκεφτώ, όταν το κάνεις…

… και να ‘χουμε μια αυλή και μια αιώρα, και να λέμε όταν δεν παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να ξεκουραζόμαστε εκεί μέσα…

… και να βρισκόμαστε, και να μιλάμε, και να γελάμε, και να μην μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε και να γελάμε, και να σηκωνόμαστε να φύγουμε, και να συνεχίζουμε να μιλάμε και να γελάμε, και να προχωράμε λίγο ακόμα, και να ξανασταματάμε και να μιλάμε και να γελάμε, και να περνάνε ώρες, και να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, και να νομίζουμε ότι έχουν περάσει μόνο μερικά λεπτά, γιατί τόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος όταν μιλάμε και γελάμε…

… και όταν έχει γύρω κόσμο να σκέφτομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω να είμαι σοβαρή γιατί θα με βλέπουν και θα με κοροϊδεύουν που δεν μπορώ να σταματήσω να σου μιλάω και να γελάω, και μετά να σκέφτομαι τη χαρά που νιώθω όταν σου μιλάω και γελάω, που δεν μπορεί να καλυφθεί, δεν μπορεί να κρυφθεί η χαρά μου, και είναι μάταιο, είναι μάταιο να προσπαθώ να την κρύψω, γιατί είναι τόσο μεγάλη, που βρίσκεται παντού, γλιστράει από τα ακροδάχτυλά μας και ξεχειλίζει από παντού, σαν μπαλόνι που αν κάνεις να το πατήσεις από τη μία, εκείνο σου ξεφεύγει και φουσκώνει από την άλλη, και σε κοροϊδεύει, έτσι με κοροϊδεύει και μένα η χαρά μου όταν είμαι μαζί σου και προσπαθώ να την κρύψω, μαζί με τον κόσμο που νομίζω ότι με κοροϊδεύει γιατί όταν είμαι μαζί σου δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά μόνο να γελάω και να σου μιλάω…

… και να μου λες δε φαντάζεσαι πόσο μου έλειψες, και να μου λες λαχταρώ να σε δω, και να μη χορταίνω να το ακούω, και να σκέφτομαι ότι εσύ μου έλειψες περισσότερο, και να σκέφτομαι ότι μου αρέσει τόσο πολύ να σε σκέφτομαι όταν μου λείπεις όταν δε σε δω, που δε με πειράζει να περάσουν βδομάδες χωρίς να σε δω, και να σου το λέω, και να μην ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν σου το λέω, αν καταλαβαίνεις πόσο μου λείπεις αν δε σε δω, αλλά παρ’ όλα αυτά απολαμβάνω τόσο πολύ ότι σε σκέφτομαι όταν δε σε δω, και αυτός είναι ο λόγος που δε με πειράζει να περάσουν βδομάδες χωρίς να σε δω…

… και όταν  βρίσκομαι σε ταξίδια, και σε μέρη μακριά από σένα, να σκέφτομαι τι θα σκεφτόσουν και πόσο θα σου άρεσαν αν τα έβλεπες, και να σκέφτομαι, με τι τρόπο, και με τι λέξεις, και με τι εκφράσεις, θα σου τα περιγράψω όταν σε δω…

… και όταν βρίσκεσαι σε ταξίδια και σε μέρη μακριά από μένα, να μου στέλνεις μηνύματα για αυτά τα μέρη, και να είναι τα μηνύματα αυτά από τα πιο απλά που έχω λάβει από σένα, όμως να είναι από τα πιο σημαντικά, γιατί κρύβουν τη λαχτάρα σου να τα μοιραστείς μαζί μου, αυτά τα μέρη τα μακρινά, να μου τα περιγράψεις, τα μέρη τα απερίγραπτα, να τα φέρεις κοντά μου…

… και να ταξιδεύουμε ασταμάτητα, και να περπατάμε ξυπόλητοι σε καταρράχτες και σε φαράγγια, και να κάνουμε έρωτα μέσα σε σπηλιές, και να χανόμαστε σε δύσβατα μονοπάτια, και να ξαναβρίσκουμε τον δρόμο μας σε γωνιές γεμάτες εκπλήξεις, και να αποχαιρετιόμαστε από την προκυμαία του πλοίου, και να ξανασμίγουμε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, κάποτε και στην άλλη άκρη του κόσμου…

Ακτιβισμός ή Πολιτική; Δυο διαφορετικοί, ασύμβατοι δρόμοι ή απαραίτητα συστατικά στοιχεία για μια διαφορετική κοινωνία;

Πριν από μερικές ημέρες, στις 20 Σεπτεμβρίου, είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω σε μια πολύ σημαντική εκδήλωση-πρωτοβουλία του Greenwave Festival, όπου 8 αξιόλογοι ομιλητές του ακτιβιστικού ή/και πολιτικού χώρου καλέστηκαν να συμμετέχουν σε συζήτηση με το πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα:

«Ακτιβισμός ή πολιτική; Δύο διαφορετικοί, ασύμβατοι δρόμοι ή απαραίτητα συστατικά στοιχεία για μία διαφορετική κοινωνία;» 

Αν και αποκομμένη από τις υπόλοιπες τοποθετήσεις και την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε με την παρότρυνση του αγαπητού φίλου και ανήσυχου πνεύματος, δικηγόρου και συντονιστή της εκδήλωσης Παναγιώτη Λογγινίδη,  δεν έχει ίσως την ίδια ουσία, παρακάτω παραθέτω την τοποθέτησή μου στη συζήτηση αυτή, επειδή θεωρώ το θέμα ιδιαίτερα σημαντικό, αλλά και για όσους μου είπαν ότι θα ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση.

Παρακαλώ διαβάστε άφοβα, κρίνετε απρόσκοπτα και σχολιάστε με πάθος!

"Βρίσκομαι εδώ μάλλον περισσότερο ως εκπρόσωπος του ακτιβιστικού χώρου, αλλά θα ήθελα να μιλήσω γενικότερα για τη σχέση μεταξύ των δύο (του ακτιβισμού και της πολιτικής), τι μπορεί να μας προσφέρει το καθένα και πώς μπορούν και τα δύο να ενδυναμωθούν με τρόπο που να μπορούν να λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά και αυτό για μένα σημαίνει τρία πράγματα τα οποία είναι νομίζω το ζητούμενο και για τους δύο χώρους, δηλαδή και για τον ακτιβισμό και για την πολιτική:

1.      Να λειτουργήσουν προς όφελος της κοινωνίας, να γίνουν δηλαδή μοχλοί και εργαλεία της κοινωνίας παρά κάτι που υπάρχει έξω από αυτήν ή παράλληλα με αυτήν

2.       Με αυτό τον τρόπο να αποτελέσουν διόδους ενίσχυσης της δημοκρατίας, που η έλλειψη της είναι τόσο φανερή στην καπιταλιστική κοινωνία, η οποία λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των ενδιαφερόντων κάποιων συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων, ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση, και

3.      Να λειτουργήσουν με τρόπο που να μας κατευθύνουν προς την κοινωνία που οραματιζόμαστε, να γίνουν δηλαδή πεδία, με αφορμή τα οποία, ή μέσα στα οποία να συζητήσουμε και να δημιουργήσουμε την κοινωνία που θέλουμε.

Θα ήθελα κατ’ αρχήν να πω δυο λόγια για τη σημασία του καθένα ξεχωριστά, το τι μπορεί να μας προσφέρει το καθένα ξεχωριστά και μετά θα μιλήσω για το πώς μπορούν να συνδυαστούν.

Ο ακτιβισμός αναφέρεται σε συγκεκριμένα ζητήματα ή προβλήματα, συνήθως με τοπικό χαρακτήρα και μπορεί, ιδιαίτερα αν αποτελέσει μέρος ενός ευρύτερου κινήματος ή ευρύτερων κινημάτων, να προσφέρει μικρές νίκες σε συγκεκριμένα προβλήματα και άρα μικρές αλλαγές που είναι όμως πολύ σημαντικές στην καθημερινή μας ζωή. Μικρά παραδείγματα αποτελούν:

·      η διάσωση του πεζοδρόμου της Αγ. Σοφίας στο τόσο μολυσμένο κέντρο της Θεσσαλονίκης,

·  η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την (προσωρινή) διάσωση της κυριακάτικης αργίας,  

·        η απόφαση του ΤΑΙΠΕΔ να επανεξετάσει την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ μετά από το κίνημα που οργανώθηκε για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος για το νερό κτλ.

Η πολιτική από την άλλη μπορεί να κάνει προτάσεις και να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια γενικότερη αλλαγή στην κοινωνία, αλλαγή στους θεσμούς, στους νόμους και στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνίας γενικότερα. Φυσικά και τα δύο είναι σημαντικά, ιδιαίτερα στην περίοδο που βρισκόμαστε χρειαζόμαστε προφανώς και τις μικρές αλλά και τις μεγαλύτερες αλλαγές.

 Οπότε αν θέλαμε να συνοψίσουμε τη σημασία του ακτιβισμού και της πολιτικής σε συγκεκριμένες λέξεις κλειδιά, θα μπορούσαμε να πούμε:

ο Ακτιβισμός αναφέρεται στο τοπικό, ηΠολιτική αναφέρεται στο γενικό

ο Ακτιβισμός αποτελεί δράση για το τώρα, η Πολιτική αποτελεί όραμα για το αύριο

ο Ακτιβισμός μπορεί να οδηγήσει σε συγκεκριμένη αλλαγή, η Πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε γενικότερη αλλαγή.

Όμως εφόσον και τα δύο έχουν τη σημασία του και στην ουσία βλέπουμε ότι αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο, γιατί παρατηρείται αυτό το παράδοξο, δηλαδή ο κόσμος εκτιμάει και συμπαθεί τον ακτιβισμό, ενώ, τουλάχιστον ο περισσότερος κόσμος να μη φαίνεται να συμπαθεί καθόλου την πολιτική, και άρα να υπάρχουν τα φαινόμενα που γνωρίζουμε όλοι μας, δηλαδή της αποχής από τις εκλογές, της παθητικότητας, της ατομικότητας κτλ, γιατί δηλαδή ο κόσμος είναι γενικά θετικός για τη συλλογική δράση του ακτιβισμού, αλλά όχι για τη συλλογική δράση της πολιτικής, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι ο ακτιβισμός είναι πολιτική πράξη, και όχι μόνο ο ακτιβισμός αλλά η κάθε μας πράξη σχεδόν είναι πολιτική πράξη με την ευρεία έννοια.

Συγκεκριμένα ζούμε σε μια εποχή αμφισβήτησης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος (διανύοντας ίσως την περίοδο με τα πιο έντονα χαρακτηριστικά αυτής της κατάστασης, γεγονός το οποίο εκδηλώνεται επίσης με την δραματική άνοδο νεοφασιστικών οργανώσεων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη), ενώ παράλληλα υπάρχει άνθηση σε αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες πολιτών από τα κάτω με κινηματικά χαρακτηριστικά. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι από τη μια έχουμε την κατάρρευση της πολιτικής και από την άλλη την ανάδυση κινημάτων πολιτών και νέων μορφών ακτιβισμού με κινηματικό περιεχόμενο. Γιατί υπάρχει λοιπόν αυτή η  κατάσταση;

Αυτό συμβαίνει κατά τη γνώμη μου γιατί ο ακτιβισμός μπορεί να κάνει τα εξής:

Κατ’ αρχήν έχει κάτι να σου πει, και όχι μόνο έχει κάτι να σου πει αλλά σου το λέει με τρόπο που σε αγγίζει τώρα. Και όχι απλώς σου το λέει με τρόπο που σε αγγίζει τώρα, αλλά το λέει με τρόπο δυνατό, με τρόπο που θα σε κάνει να γυρίσεις το κεφάλι, που θα σου αφυπνίσει την προσοχή, με τρόπο που θα ξυπνήσει και θα εξελίξει τη συνείδησή σου, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πιο ιδιαίτερες ή πιο πρωτότυπες μορφές ακτιβισμού. Αλλά το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου είναι ότι δεν θα σου το πει μόνο, αλλά θα σε καλέσει να συμμετέχεις στη δράση, δηλαδή να γίνεις εσύ ο ίδιος μέρος της αλλαγής που θέλεις να φέρεις.

Έτσι λοιπόν, εάν η πολιτική δανειστεί μερικά από αυτά τα στοιχεία του ακτιβισμού, με τρόπο που να μπορέσει να αφουγκραστεί τις πραγματικές ανάγκες και τις προτάσεις του κόσμου, της κοινωνίας, θα μπορέσει και να αποκαταστήσει τη θέση της ανάμεσα στην κοινωνία, καθώς και να αποκαταστήσει την πίστη του κόσμου στη συλλογική πολιτική δράση, να τον κάνει να ενδιαφερθεί για τις πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του.

Όπως η πολιτική έχει να κερδίσει από την αμεσότητα του ακτιβισμού που τον κάνει προσιτό προς την κοινωνία, έτσι και ο ακτιβισμός έχει να κερδίσει από τη διαχρονικότητα της πολιτικής. Πρέπει δηλαδή να αρχίσει να σκέφτεται με πιο έντονο και ξεκάθαρο τρόπο ποιο είναι το είδος της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε, και να εντάξει τις δράσεις του στα πλαίσια ενός πιο μακροπρόθεσμου οράματος για αυτήν την κοινωνία.

Για να μπορέσει να συμβεί αυτό, δηλαδή και οι δύο χώροι του ακτιβισμού και της πολιτικής να δανειστούν στοιχεία ο ένας από τον άλλο ώστε να ενδυναμώσουν τις ρίζες τους μέσα στην κοινωνία, είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον ακτιβισμό, να συμμετέχουν επίσης σε πιο ευρύτερες πολιτικές διαδικασίες, να συμμετέχουν ενεργά σε συλλογικές πολιτικές δράσεις και φυσικά είναι πολύ σημαντικό οι διάφοροι ακτιβιστικοί χώροι και τα διάφορα κινήματα να στηρίζουν, να δικτυώνονται και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Αντίστοιχα είναι πολύ σημαντικό επίσης οι άνθρωποι στον χώρο της πολιτικής να συμμετέχουν ενεργά στον χώρο του ακτιβισμού και των κινημάτων.

Με αυτόν τον τρόπο και οι δύο χώροι μπορούν να λειτουργήσουν ενδυναμωτικά ο ένας για τον άλλον καθώς και να προσδώσουν ο ένας στον άλλον μεγαλύτερη αξιοπιστία. Η σύνδεση της πολιτικής με τα κινήματα πολιτών μπορεί να ξαναδώσει στην πολιτική τα ερείσματα που είχε χάσει μέσα στην κοινωνία, ενώ η σύνδεση των κινημάτων πολιτών με την πολιτική, οπωσδήποτε με τρόπο που δεν είναι καπελωτικός, μπορεί να προσδώσει στα κινήματα πολιτών και στις δράσεις ακτιβισμού ευρύτερο περιεχόμενο και ένα ευρύτερο σχέδιο δράσης, καθώς και να συμβάλλει επίσης στη σύνδεση των κινημάτων μεταξύ τους σε ένα πλαίσιο ευρύτερων διεκδικήσεων και συνολικότερων αλλαγών μέσα στην κοινωνία. Η σύνδεση και η υποστήριξη μεταξύ των κινημάτων είναι σημαντικό να γίνει σε τοπικό, εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Π.χ. σε περίπτωση ανόδου στην εξουσία αριστερής ή γενικότερα ριζοσπαστικής κυβέρνησης, αν δεν υπάρχουν τα κινήματα από πίσω, θα φτάσει μέχρι το σημείο που δεν διακινδυνεύει την ολική ρήξη με  κατεστημένα συμφέροντα. Μόνο μέσω της νομιμοποίησης και της στήριξης από την κοινωνία μέσω των μαζικών κινημάτων θα μπορέσει να τολμήσει βαθιές τομές. Δηλαδή τα κινήματα είναι αυτά που θα πιέσουν και θα ενδυναμώσουν ταυτόχρονα μια τέτοια κυβέρνηση να προχωρήσει, με πολύ μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη τόσο στο κοινοβούλιο, όσο και απέναντι στην Ε.Ε.

Έτσι οι δύο χώροι, του ακτιβισμού και της πολιτικής μπορούν να αποτελέσουν γέφυρες, ώστε το ένα να συνδεθεί με το άλλο, καθώς και να αποτελέσουν και τα δύο γέφυρες προς την κοινωνία για να ξαναβρούν τα ερείσματα μέσα σε αυτήν, κυρίως η πολιτική αλλά και ο ακτιβισμός ώστε να αποχτήσει μεγαλύτερη μαζικότητα και δύναμη.

Και θα ήθελα να κλείσω λέγοντας το εξής: μπορεί ο ακτιβισμός με τις μικρές, επιμέρους νίκες και τις αλλαγές στη συνείδηση να μην μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ή την κοινωνία γενικά ή ριζικά, μπορεί όμως να δημιουργήσει μια πολύ σημαντική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο και αυτή η προϋπόθεση είναι η ελπίδα: ελπίδα, αισιοδοξία και πίστη στον κόσμο για τη δύναμή του ότι μπορεί να δημιουργήσει μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία. Και ο συνδυασμός αυτών των τριών μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά, εάν εμβολιαστεί σε συλλογικές και δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες."

Εκμηδενίζοντας τα σύνορα και συνδέοντας αγώνες και συλλογικότητες με ένα ποδήλατο

Ecotopia Biketour?  Όταν η φίλη μου η Κλαίρη μου πρωτομίλησε γι’ αυτό πριν από περίπου 3 χρόνια, την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και της είπα: Υπέροχη ιδέα, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο!

Φέτος, μερικά χρόνια και αρκετά ποδηλατικά χιλιόμετρα αργότερα, ξαναθυμήθηκα για το Ecotopia Biketour με αφορμή το φετινό τους ταξίδι που είχε προγραμματισθεί να γίνει στη γειτονιά μας, στα νότια Βαλκάνια και στην Ελλάδα, ενώ η διοργάνωση και η προετοιμασία να έχουν έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα τους ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια αυτοοργανωμένη κολεκτίβα ανθρώπων που κάθε χρόνο ταξιδεύουν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης με το ποδήλατο, προωθώντας έναν αειφόρο και οικολογικό τρόπο ζωής και συναντώντας κοινότητες, κινήματα και συλλογικότητες στα μέρη απ’ όπου περνάνε. Επιπλέον κάθε χρόνο το Biketour επιλέγει ένα κεντρικό θέμα, το οποίο ταιριάζει στις αρχές και τους σκοπούς του και σύμφωνα με το οποίο οργανώνονται workshops ή αποφασίζονται τα μέρη και οι συλλογικότητες που θα συμπεριληφθούν στον χάρτη του ταξιδιού. Το θέμα για φέτος ήταν ‘Αυτονομία εναντίον Εκμετάλλευσης’ (Sovereignty versus Exploitation), ενώ για πέρσι είχαν επιλέξει ως θέμα τα ζητήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη πραγματικών ή και νοητών συνόρων στην Ευρώπη, με τίτλο ‘Beyond Borders’.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλοι οι συμμετέχοντες μπορούν να προτείνουν να πραγματοποιήσουν κάποιο workshop, και όλοι ενθαρρύνονται να συμμετέχουν και να βοηθούν στις συλλογικές διαδικασίες, από το μαγείρεμα και την καθαριότητα, μέχρι την επιλογή της ημερήσια διαδρομής και τις θέσεις ευθύνης, δηλαδή τους πρώτους και τους τελευταίους κατά τη διάρκεια της ποδηλατικής διαδρομής. Ο καθένας ποδηλατεί με τον ρυθμό που του ταιριάζει, γεγονός που εξασφαλίζει ότι δεν θα εξαντληθεί, αλλά ούτε θα καθυστερήσει και τους υπόλοιπους, και αυτό δημιουργεί ευχάριστες εναλλαγές κατά τη διάρκεια της μέρας γιατί μπορεί να ποδηλατίσεις μερικά χιλιόμετρα μόνος και πιο πέρα να συναντήσεις κάποιους από τους ποδηλάτες και να ποδηλατίσετε παρέα, ή να σταματήσεις μαζί με κάποιους άλλους για διάλειμμα και φαγητό.

Η διατροφή στο Ecotopia Biketour είναι πάντα αποκλειστικά vegan, ακόμα και αν η πλειοψηφία των συμμετεχόντων είναι μη χορτοφάγοι, γιατί ο συγκεκριμένος τρόπος διατροφής ταιριάζει στον χαρακτήρα της δράσης, αλλά και ως ελάχιστος κοινός παρονομαστής, ώστε όλοι οι συμμετέχοντες ανεξαρτήτως διατροφικών επιλογών να έχουν τη δυνατότητα να τρώνε στα τρία συλλογικά γεύματα της ημέρας.

Συνολικά, οι μέρες που πέρασα ταξιδεύοντας με το Ecotopia Biketour ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, με ελάχιστες κουραστικές ή δύσκολες στιγμές αλλά άπειρες στιγμές που σε αποζημιώνουν με υπέροχο τρόπο για την κούραση του ταξιδιού. Από αυτές θα ξεχώριζα και σίγουρα θα θυμάμαι: την κατασκήνωση δίπλα σε παραπόταμους του Βαρδαρ (στην Ελλάδα ο Αξιός) και το μπάνιο κάτω από την πανσέληνο, το πέρασμα από την ιδιαίτερα γραφική πόλη Βέλες πάνω στα βουνά της FYROM, το μάθημα ελληνικών που κάναμε εγώ και η Βέρα στους ξένους συμποδηλάτες μας, τα ακροβατικά μέσα στη λίμνη Δοϊράνη που μας έδειξε ένα ζευγάρι από τη Γερμανία, το πολύ ενδιαφέρον workshop για τη λήψη αποφάσεων με ομοφωνία (consensus decision making workshop) και την εξαιρετική συζήτηση για τον αγώνα κατά της εξόρυξης χρυσού με την δραστήρια πρωτοβουλία SOS Κιλκίς.

Γύρισα πίσω με ηλιοκαμένα μπουτάκια και μελανιές, αλλά θα ξαναέκανα με ενθουσιασμό κάθε χιλιόμετρο από αυτό το ιδιαίτερο και υπέροχο ταξίδι και είναι κάτι που θα το πρότεινα στον καθένα, ακόμα και σε όσους δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με το ποδήλατο. Είναι ένα ταξίδι που μπορεί να κάνει ο καθένας (αρκεί μια σχετική οργάνωση και προετοιμασία πριν την εκκίνηση), και χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις τα μέρη και τις αυθεντικές ομορφιές ενός τόπου.

Το Ecotopia Biketour φθάνει σήμερα Πέμπτη 21 Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη, όπου θα φιλοξενηθεί από την ΠΕΡ.ΚΑ. στο πρώην Στρατόπεδο Καρατάσιου για 5 περίπου ημέρες και είναι ευκαιρία για όποιον το επιθυμεί να τους γνωρίσει από κοντά. Στη συνέχεια θα  επισκεφτούν τις Σκουριές για να στηρίξουν τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής κατά της εξόρυξης χρυσού και μετά θα ξεκινήσουν προς της νότια Ελλάδα, περνώντας από την Εύβοια και τελειώνοντας το ταξίδι τους στην Αθήνα στα τέλη Σεπτεμβρίου. Για το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων τους στη Θεσσαλονίκη και για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους καθώς και τη σελίδα τους στο fb.

Δημοσιεύτηκε στην Παράλλαξη την Πέμ 21 Αυγ 2014.

Σκέψεις από το μπαλκόνι μου ή αλλιώς σκέψεις για το Ecotopia Biketour project

Βγήκα να καθαρίσω το μπαλκόνι μου και στο απέναντι μπαλκόνι η γειτόνισσα καθαρίζει επίσης το δικό της. Η μυρωδιά από το απορρυπαντικό φτάνει μέχρι εδώ που βρίσκομαι και μου σπάει τη μύτη. Μυρίζει πολύ ωραία σκέφτομαι, άρωμα φρεσκάδας και καθαριότητας ενώ το δικό μου μπαλκόνι δε μυρίζει τίποτα από άλλα αυτά. Εκείνη το καθαρίζει με κάποιο από τα γνωστά super power απορρυπαντικά, που σου υπόσχονται ευωδιαστή μυρωδιά, αστραφτερή καθαριότητα και πιθανότατα θανατηφόρα χημικά. Εγώ το καθαρίζω με τριμμένο φυσικό σαπούνι με αιθέρια έλαια που είχα αγοράσει από την πανελλαδική Οικογιορτή που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν περίπου 3 χρόνια. Ένα χάρτινο σακουλάκι και ακόμα να μου τελειώσει, παρά το γεγονός ότι καθαρίζω το σπίτι και το μπαλκόνι μου με αυτό κάθε περίπου 2-3 εβδομάδες.

Ξαφνικά κάτω από το  μπαλκόνι ακούγονται φωνές. Είναι δύο γυναίκες που καυγαδίζουν για μία θέση στάθμευσης σε ένα από τα πιο στενά δρομάκια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου με το ζόρι χωράει να περάσει ένα αυτοκίνητο ανάμεσα από τα μονίμως παρκαρισμένα που βρίσκονται στις δύο μεριές του δρόμου. Μερικοί γείτονες και καταστηματάρχες βγαίνουν έξω να παρακολουθήσουν τι συμβαίνει, ενώ εν τω μεταξύ η μία εκ των καυγαδιαζομένων γυναικών έχει καλέσει και συνομιλεί με την αστυνομία. Χωρίς να παρακολουθώ τον καυγά και ενώ συνεχίζω να σκουπίζω το μπαλκόνι μου με μία σκούπα Tiger με υπέροχα σχεδιάκια που την απέχτησα με μόνο 5 ευρώ («άραγε τι εργασιακές συνθήκες επικρατούν στα Tiger… ; πρέπει να το ψάξω και αυτό» σκεφτόμουν μέσα στο κατάστημα ενώ χάζευα την ποικιλία με τα απίθανα πραγματάκια που υπόσχονται να φέρουν την επανάσταση στην καθημερινότητά σου με πρακτικές λύσεις που  δεν μπορείς παρά να θέλεις να αποχτήσεις), σκέφτομαι:

Πόσο πιο απλή, ανέμελη, όμορφη και 'καθαρή' θα ήταν η ζωή μας εάν όλοι χρησιμοποιούσαμε στο κέντρο της πόλης μόνο τα ποδήλατά μας και τα μέσα μαζικής μεταφοράς με πραγματικά φθηνό ή δωρεάν εισιτήριο, ενώ όσοι πραγματικά το χρειάζονταν για τις μετακινήσεις εκτός πόλης (μόνο όμως όσοι και όχι υποχρεωτικά όλοι σαν να θεωρείται η απόλυτα must προέκταση του εαυτού μας), να είχαν σταθμευμένα τα  αυτοκίνητά τους σε πολύ φθηνά ή δωρεάν πάρκινγκ που θα τα παρείχε ο δήμος και θα βρίσκονταν περιφερειακά της πόλης. Απλώς σκεφτείτε το. Και αν αρχίσετε να κάνετε σκέψεις του πώς θα μπορείτε να μεταφέρετε διάφορα πράγματα ή π.χ. την άρρωστη γιαγιά σας στον γιατρό με ένα απλό και ταπεινό ποδήλατο, να ξέρετε ότι υπάρχουν τρόποι να μεταφέρεις τα πάντα με αυτό το μέσο, αρκεί να έχεις τον κατάλληλο εξοπλισμό: υπάρχουν ειδικά τρέιλερ, καθώς και διπλά ή τριπλά ποδήλατα για όλη την οικογένεια, υπάρχουν ποδήλατα που αποσυναρμολογούνται και χωράνε σε μία τσάντα, ποδήλατα που σπάνε και θα μπορούσαν να μπαίνουν σε όλα τα μέσα μεταφοράς, όπως γίνεται σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, εάν το επέτρεπε η ελληνική νομοθεσία.

Είναι δύσκολο να το σκεφτόμαστε κάθε στιγμή, όμως κάθε μας παραμικρή πράξη και κάθε μας επιλογή είναι προιόν ενός συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσης της καθημερινής μας ζωής, από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, που εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και συχνότατα μεγάλα συμφέροντα, και που διαιωνίζει αυτόν τον κατεστημένο τρόπο οργάνωσης. Και το σημαντικότερο, ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Από τη διατροφή μας, μέχρι τον τρόπο που διασκεδάζουμε, από τα προιόντα που χρησιμοποιούμε στο σπίτι μας, μέχρι τους τρόπους που επιλέγουμε για να μετακινούμαστε εντός και εκτός πόλης, όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, εάν υπήρχε η πολιτική βούληση και η συλλογική προσπάθεια από μέρους μας.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχαμε αυτοκίνητο (οι γονείς μου δεν έχουν καν δίπλωμα οδήγησης) και όταν ήμουν μικρή ένιωθα (και πολύ πιθανό να ίσχυε κι όλας) ότι ήμουν το μοναδικό παιδί στην πόλη που μεγάλωνε σε μια οικογένεια με αυτήν (ανάμεσα σε άλλες, π.χ. δεν είχαμε ούτε τηλεόραση στο σπίτι μας) την ιδιαιτερότητα. Και ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμουν, γιατί ήταν τόσο περίεργο και σπάνιο. Όμως καθώς πέρασαν τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε και να μην ήταν έτσι. Θα μπορούσα να μην ντρεπόμουν, θα μπορούσαν να υπήρχαν και άλλα παιδάκια που δεν μπαίνουν σχεδόν καθημερινά σε ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους. Αρκεί μόνο τα πράγματα να ήταν οργανωμένα διαφορετικά από την πλευρά της πολιτείας, αλλά και από την πλευρά των προσωπικών επιλογών του καθένα μας.

Αύριο, θα πάρω το ποδηλατάκι μου, θα προσπαθήσω να το βάλω μέσα στο τρένο (ελπίζω μόνο να με αφήσουν γιατί κανονικά δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο και μετά από ψάξιμο συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις το ποδήλατό σου από τη μία πόλη στην άλλη με τρένο ή με ΚΤΕΛ, ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο), και θα πάω στα Σκόπια να συναντήσω τους Ecotopian Biketourers που ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη μόνο με τα ποδήλατά τους, προωθώντας έναν πιο αειφορικό και οικολογικό τρόπο ζωής σε όλα τα επίπεδα.

Όταν μπήκα στην ιστοσελίδα τους για να διαβάσω τις βασικές οδηγίες και να προετοιμαστώ για το ταξίδι μου, εντυπωσιάστηκα με αυτά που γράφουν. Εκτός από το γεγονός ότι τα γεύματά τους αποτελούνται αποκλειστικά από διατροφή vegan οπότε επιτέλους θα βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θα νιώθω ότι με κοιτούν περίεργα και που δεν θα νιώθω ότι κάθε φορά η απόφαση για το τι θα φάω θα μοιάζει με σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες, είδα ότι ανάμεσα σε άλλα, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη χρήση πλαστικών συσκευασιών που χρησιμοποιούν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Μπήκα στη διαδικασία να το σκέφτομαι και μέσα σε μισή μόνο ημέρα συνειδητοποίησα πόσο πολύ πλαστικό χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας δραστηριότητες: από το πλαστικό σακουλάκι μέσα στο οποίο βρισκόταν οι μπάρες ενέργειας που αγόρασα από το Εν Καρπώ, μέχρι το πλαστικό κυπελάκι όπου ήπια τον καφέ μου, το πλαστικό είναι ένα υλικό που κυριαρχεί σε όλες μας τις επιλογές και δραστηριότητες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον, την οικονομία και τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα σε πλούσιες και φτωχές χώρες, μιας που ας μην ξεχνάμε ότι το πλαστικό παράγεται από πετρέλαιο και το πετρέλαιο αποτελεί έναν από τους πιο σπάνιους και ποθητούς φυσικούς πόρους.

Ελπίζω πως η γνωριμία μου και η συμμετοχή μου στο πολύ ενδιαφέρον Ecotopia Biketour θα είναι ευκαιρία να μάθω καινούριους τρόπους για να ζω σε μεγαλύτερη αρμονία με το περιβάλλον γύρω μου και να γνωρίσω ακόμα καλύτερα μια κουλτούρα που θα τοποθετείται ως αντίβαρο στην κουλτούρα της υπερκατανάλωσης, της υπερεκμετάλλευσης (ανθρώπων, ζώων και άψυχων αντικειμένων) και της αλόγιστης χρήσης πόρων, με την οποία έχουμε διαπαιδαγωγηθεί από μικρά παιδιά. 

Όταν γυρίσω, η περίοδος που θα ξεκινήσει θα ήθελα να είναι λίγο πιο δύσκολη αλλά γεμάτη από νέες ιδέες και νέους τρόπους, μικρούς και μεγάλους για το πώς μπορώ να αλλάξω την καθημερινότητά μου και πώς να μεταφέρω και σε άλλους ανθρώπους την εμπειρία μου. Ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε να ελπίζουμε όλοι μαζί, ότι αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να επιφέρουμε στον τρόπο ζωής μας να μη θεωρούνται πλέον δύσκολες ή κοπιαστικές ή επικίνδυνες ή ανέφικτες, παρά μόνο ότι αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για να ζούμε όμορφα, υγιεινά, σε αρμονία με τους υπόλοιπους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω μας, καθώς και με αλληλεγγύη και σεβασμό προς όλους, ενώ με τον ίδιο τρόπο θα μπορέσουν να ζήσουν και όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία (τι από τα δύο άραγε;) να ζήσουν μετά από εμάς.

The Ecotopia Biketour Project 2014 poster

Ο χάρτης που ζωγράφισα για να κυκλοφορήσω με το ποδήλατό μου στα Σκόπια

Η πρώτη μου γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη ένα Αυγουστιάτικο βράδυ πέρσι το καλοκαίρι

Στη 1 Αυγούστου πέρσι το καλοκαίρι έκανα την πρώτη γυμνή μου βόλτα μέσα στην πόλη παρέα με τον Μιχάλη και τον Γιάννη στα πλαίσια του κινήματος του αστικού γυμνισμού.

Μέσα στα πλαίσια της δράσης ο Μιχάλης και ο Γιάννης πραγματοποιούν ολιγόλεπτες γυμνές βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με σκοπό την αποδοχή του γυμνού τόσο στο ύπαιθρο, όσο και στο αστικό τοπίο. Την επόμενη μέρα της δράσης έγραψα ένα κείμενο για να περιγράψω τη δική μου εμπειρία από την γυμνή μας βόλτα και να μιλήσω για τη σημασία της απο-ενοχοποίησης του γυμνού σώματος γενικά, αλλά και ειδικότερα μέσα από τη ματιά μιας γυναίκας. Αυτό είναι το κείμενο που έγραψα πέρσι τον Αύγουστο για την πρώτη μου γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη:

Αποφάσισα να συμμετέχω στη δράση για να διεκδικήσω την από-ενοχοποίηση και του γυναικείου γυμνού σώματος. Το γυμνό μας σώμα γίνεται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ΜΜΕ, τον χώρο της διαφήμισης, το lifestyle, τη βιομηχανία του γυμνού και της πορνογραφίας με σκοπό τη δημιουργία κέρδους, ενώ παράλληλα οδηγεί στην κατασκευή προτύπων ομορφιάς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, ούτε με τη φυσικότητα και την αθωότητα του γυμνού μας σώματος. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το γεγονός ότι το κατασκευασμένο, προκλητικό γυμνό που αποσκοπεί στη δημιουργία κέρδους υπάρχει γύρω μας παντού και θεωρείται φυσιολογικό και αποδεκτό, ενώ ταυτόχρονα το αθώο γυμνό, είτε στο ύπαιθρο, είτε στο αστικό τοπίο, θεωρείται παράνομο, διώκεται και γίνεται αντικείμενο κριτικής και σχολίων.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να αντιμετωπίζουμε το γυμνό μας σώμα με ντροπή, ενοχές, ανασφάλειες και άγχος, να καταπιεζόμαστε, και να οδηγούμαστε σε ακραίες συμπεριφορές που είτε είναι επικίνδυνες για την υγείας μας, όπως π.χ. τα φαινόμενα της ανορεξίας που αντιμετωπίζουν πολλά κορίτσια στην εφηβεία, είτε που μας μειώνουν σαν ανθρώπινο είδος και είναι επικίνδυνες για τους ανθρώπους γύρω μας, όπως τα κρούσματα βιασμού σε γυναίκες που θεωρούνται ντυμένες προκλητικά. Εκτός από τις παραπάνω ακραίες συμπεριφορές, η ενοχοποίηση του γυμνού σώματος συνδέεται και με άλλα, λιγότερο ακραία αλλά εξίσου αρνητικά φαινόμενα, όπως:

• η αρνητική εικόνα και η ντροπή που μπορεί να νιώθουμε για το σώμα μας,
• η συνεχής προσπάθεια συμμόρφωσης σε κανόνες και πρότυπα ομορφιάς που μας επιβάλλονται χωρίς της θέλησή μας, και που ιδιαίτερα για εμάς τις γυναίκες μπορεί να γίνεται εις βάρος της εξέλιξής μας ως προσωπικότητες και ως άνθρωποι, δημιουργώντας τις λεγόμενες ‘γυναίκες – γλάστρες’.
• η αδυναμία κοινωνικής ένταξης και κοινωνικοποίησης από ανθρώπους που μπορεί να μην εντάσσονται στα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται από τα ΜΜΕ αλλά παρ’ όλα αυτά μπορεί να είναι εξαιρετικά όμορφοι και αξιόλογοι με τον δικό τους τρόπο και με διαφορετικά, υποκειμενικά κριτήρια.
• η σεξουαλική καταπίεση και η προσπάθεια συμμόρφωσης στα πρότυπα που προβάλλονται από τη βιομηχανία του πορνό και του σεξ, με αποτέλεσμα το άγχος για την σεξουαλική μας απόδοση και την εμφάνιση επιθετικής ή προσβλητικής συμπεριφοράς είτε προς εμάς τους ίδιους είτε προς τον σύντροφό μας.

Θεωρώ ότι τόσο οι γυναίκες, όσο και οι άντρες, έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας στην επιλογή να φορούν το είδος, το στυλ και την ποσότητα των ρούχων που επιθυμούν, χωρίς όμως η επιλογή αυτή να γίνεται με βάση συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς και lifestyle με τα οποία οφείλουν να συμμορφωθούν, αλλά επειδή αυτό τους εκφράζει και τους κάνει να νιώθουν άνετα και όμορφα με το σώμα τους. Ταυτόχρονα είναι εξίσου σημαντικό να μπορούν να κυκλοφορούν με όσα λίγα ή όσα πολλά ρούχα επιθυμούν χωρίς να νιώθουν ανασφάλεια και φόβο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προκαλούν σεξουαλικά, και χωρίς να γίνονται αντικείμενο κριτικής και σεξιστικών σχολίων, είτε θετικών είτε αρνητικών.

Κατά συνέπεια θεωρώ σημαντική την από-ενοχοποίηση του γυμνού μας σώματος, η οποία έχει διαβρωθεί από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας στην οποία ζούμε και που είναι άρα σημαντικό να επαναδιεκδικήσουμε μέσα από παρόμοιες δράσεις γυμνού ακτιβισμού. Συμμετέχω επίσης στη Διεθνή Γυμνή Ποδηλατοδρομία που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη κάθε πρώτη Παρασκευή του Ιούνη. Ελπίζω ότι μέσα από αυτές τις δράσεις, περισσότεροι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, θα μπορέσουν να αποδεχθούν και να αγαπήσουν το γυμνό τους σώμα και να αισθανθούν τη χαρά που συνδέεται με την ανάγκη όλων μας να νιώσουμε όμορφα και άνετα μέσα στο ίδιο μας το σώμα, το οποίο είναι ό,τι πιο φυσικό και αθώο διαθέτουμε.

Η εμπειρία συμμετοχής μου σε μια γυμνή βόλτα μέσα στην πόλη επιβεβαίωσε τα παραπάνω συναισθήματα και με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα, να νιώσω ελεύθερη και να έρθω πιο κοντά στο σώμα μου. Αν είχαμε τη δυνατότητα και μπορούσε να θεωρηθεί αποδεκτό, θα ήθελα να συνεχίζαμε τη γυμνή βόλτα για περισσότερη ώρα. Επιπλέον είναι μια εμπειρία που θα τη συνιστούσα να τη δοκιμάσουν όλοι, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και σωματικής διάπλασης!

Θα χαμογελάς

-Ψιτ..

-Τι θέλεις;

-Έλα να σου πω τι πρέπει να κάνεις.

-Τι;

-Να ανοίξεις έναν βαθύ λάκκο μέσα στο χώμα και να κρύψεις εκεί τα συναισθήματά σου.

-Γιατί να το κάνω αυτό;

-Γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή, είναι που πρέπει.

-Μα καλά… εσύ δεν ήσουν που έλεγες τα θέλω να μην υποκύπτουν στα πρέπει και να ακούμε την καρδιά και λιγότερο τη λογική;

-Συγγνώμη, δεν είχα ιδέα τότε..

-Δεν είχες ιδέα τι;

-Δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί.

-Και πώς θα μπορέσω να το κάνω αυτό;

-Δεν είναι τίποτα θα δεις. Θα γίνει αμέσως, θα κλείσεις τα μάτια και θα πάρεις μια βαθιά αναπνοή. Θα κρατήσει μόνο μια στιγμή. Μόνο πρόσεξε να τα κλείσεις πολύ καλά εκεί μέσα, να μην αφήσεις χαραμάδες στο χώμα και βρούνε μονοπάτι ο ήλιος και ο άνεμος και ταξιδέψουν μέχρι να τα βρουν.

-Γιατί;

-Γιατί αν τα χαϊδέψουν οι αχτίνες του ήλιου και τους σιγοτραγουδήσει το σφύριγμα του ανέμου, τότε μπορεί να ξυπνήσουν.

-Και τι θα γίνει τότε;

-Τότε ο ήλιος θα τα ζεστάνει και ο άνεμος θα τα δροσίσει και μπορεί να μεγαλώσουν, να βγάλουν ρίζες στο χώμα και να ανθίσουν σαν λουλούδι.

-Μα ο ήλιος βρίσκει τρόπο και περνάει και ζεσταίνει αυτό που βρίσκεται κάτω από το χώμα, ακόμα και αν δεν υπάρχουν χαραμάδες.

-Ο ήλιος βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ.

-Και πες μου, χωρίς τα συναισθήματά μου τι θα έχω τότε;

-… δεν ξέρω να σου απαντήσω σε αυτό…

-Και τι θα κάνω;

-Θα χαμογελάς, πάντα θα χαμογελάς.

-Μα αυτό δεν θα μπερδεύει τους ανθρώπους;

-Ναι μπορεί να τους μπερδεύει, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να μου υποσχεθείς, υποσχέσου μου ότι θα χαμογελάς.

-Θα χαμογελώ.

-Πότε;

-Πάντα.

Illustration by Christina Tsevis, from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3

Illustration by Christina Tsevis, from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3

Υπάρχουν οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Και να τα πεις όλα. Αν θέλεις. Αν δε θέλεις μπορείς και να μην πεις τίποτα. Και να μετράει το ίδιο. Να αρκεί μόνο ένα εκκωφαντικό γέλιο μαζί τους για να ξεχάσεις όλες σου τις έγνοιες. Ή να πάρεις μια αναζωογονητική ανάσα για να πας να τις αντιμετωπίσεις.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που τους ξέρεις ελάχιστα. Που θα τους γνωρίσεις μόνο για λίγο, ή που τους ξέρεις καιρό αλλά τους συναντάς τυχαία και σπάνια. Που θα σου χαρίσουν ένα αυτοσχέδιο δώρο, όπως ένα φύλλο δένδρου με το κέντρο του κομμένο σε σχήμα καρδιάς. Για να σου δείξουν ότι νοιάζονται χωρίς να περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα.

Που θα σου πουν μια κουβέντα που δεν θα περιμένεις και η ψυχή σου θα αναθαρρέψει σαν μικρό παιδί που χαμογελάει μετά από χτύπημα στο γόνατο. Όπως  ένας παλιός φίλος που συνάντησα σε ένα σκαλοπάτι τυχαία και κοντοστάθηκα με τη σκέψη ότι θα βοηθήσω έναν φίλο που δε νιώθει καλά. Και ανάμεσα σε όλα όσα μου εξιστορούσε για τη ζωή του, μου είπε: «Ίσως να φαίνεσαι φοβισμένη, αλλά βλέπω ότι κρύβεις μέσα σου έναν μικρό πολεμιστή». Κουβέντα που δε σου αφήνει το περιθώριο παρά να φανταστείς τον εαυτό σου ακριβώς έτσι, που σε βοηθάει άθελά της όσο σε προσκαλεί να  βοηθήσεις κι εσύ.

Και πώς αλλιώς μπορεί να είναι παρά να προσελκύουμε τις καταστάσεις, τις συναντήσεις και τα λόγια που θέλουμε να ακούσουμε κάθε στιγμή. Αν κουνήσουμε λίγο το δαχτυλάκι μας και αφήσουμε την ψυχή μας ανοιχτή να αφουγκραστεί.

Note: Αφιερωμένο σε φίλους και ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να μας βοηθούν χωρίς καν να το καταλάβουν.

Illustration by Christina Tsevis,
from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3.

Κρέμασα στο λαιμό μου ένα κοχύλι

Κρέμασα στο λαιμό μου ένα κοχύλι,

για να βάψω το στήθος μου με τις μυρωδιές και τα χρώματα της θάλασσας

για να δροσίζει με τον αγέρα του τα διψασμένα μου μάγουλα

για να του μιλάω για όσα μέρη επισκέφτηκα πριν το συναντήσω και για όσα μέρη θα επισκεφτώ μετά

για να σκεπάζει με τη γαλήνη του τα ανήσυχα βράδια μου

για να με καλεί η ομορφιά του να δημιουργώ τις πιο δύσκολες μέρες

για να μου μαθαίνει η απλότητά του πόσο όμορφος μπορεί να γίνει ο κόσμος

γιατί κρύβει μέσα του τα μυστικά των ανθρώπων που ξάπλωσαν δίπλα του

γιατί κουβαλάει πάνω του τη σκόνη των ανθρώπων που περπάτησαν ξυπόλητοι

για να μου υπόσχεται τις εκπλήξεις που θα συναντήσω στα επόμενα ταξίδια μου

για να είναι η πυξίδα μου σε όσα μέρη μου είπες ότι θα με πας αλλά δεν πρόλαβες ακόμα

για να γίνει το μοναδικό αντικείμενο που θα με συνοδεύει όταν περπατάω δίπλα στη θάλασσα

για να αντικρίζω την αντανάκλαση των αστεριών που έχουν καθρεφτισθεί πάνω του

για όλα τα πρωινά που ξυπνήσαμε χαϊδεμένοι από την αλμύρα της θάλασσας

για να ρίχνει θαλασσινό νερό πάνω στο ζεσταμένο από τον ήλιο μέτωπό μου,

για να ιχνηλατήσω μαζί του τις γραμμές του προσώπου σου και του σώματος,

για να ψιθυρίζει όλα όσα δεν μπορείς να με ρωτήσεις και όλα αυτά που δεν μπορώ να σου πω

για να με ξυπνάει με ιστορίες από όλα τα μέρη του κόσμου

για να αφυπνίσει με το κύμα του τα πιο τρελά μου όνειρα

για να δαμάσει με την όψη του την αγριάδα του κορμιού μου

για να μου τραγουδάει με τις μουσικές και με τις γλώσσες των ανθρώπων σε άλλα μέρη

για να μυρίζω πάνω του τη μυρωδιά σου και τη γεύση σου

για να γράφω το όνομά σου με τους κόκκους άμμου που έχουν κρυφτεί μέσα του

για να το πάρω μαζί μου στα ταξίδια μου να συναντήσει τα κοχύλια που θα βρω σε άλλες παραλίες

γιατί κλείνει μέσα του ένα κομμάτι από τα μέρη που επισκέφτηκα ως σήμερα και με κάνει να ανυπομονώ για όσα θα επισκεφτώ αύριο

για να με καλεί με το σφύριγμά του σε προορισμούς που δεν έμαθα τίποτα ακόμα

για να συναγωνίζεται με τον ήχο του τον ήχο από τους χτύπους της καρδιάς μου

γιατί μόνο αυτό ξέρει να μου τραγουδάει τα τραγούδια και τις ιστορίες των σειρήνων

γιατί είμαι παιδί της θάλασσας και αδερφή όλων των κοχυλιών του κόσμου

για να πιάνω με αυτό τα μαλλιά μου όταν δεν μου τα χαϊδεύουν τα χέρια σου ή ο αλατισμένος αέρας του πλοίου

για να μου θυμίζει το μήνυμα που μου έστειλες από την παραλία ‘στη μέση του πουθενά’

γιατί έχει ακούσει τα Σ’ αγαπώ σε όλες τις γλώσσες του κόσμου

για να μου μιλάει και να με χαϊδεύει τα βράδια που θέλω να μείνω ξύπνια μέχρι το πρωί

για να μου μεταφέρει τις σοφίες και τους θρύλους της θάλασσας

για να ακούω το γέλιο και το κλάμα των ανθρώπων που ταξιδεύουν χωρίς πατρίδα

για να εξαγνίσει από πάνω μου την αδικία του κόσμου που δεν μπορώ να αλλάξω

για να μου λέει ότι τα ωραιότερα μέρη είναι όσα δεν επισκεφτήκαμε ακόμα, και τα ωραιότερα πράγματα είναι όσα δε ζήσαμε ακόμα.

http://www.iloveshelling.com/blog/