Υπάρχουν οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Και να τα πεις όλα. Αν θέλεις. Αν δε θέλεις μπορείς και να μην πεις τίποτα. Και να μετράει το ίδιο. Να αρκεί μόνο ένα εκκωφαντικό γέλιο μαζί τους για να ξεχάσεις όλες σου τις έγνοιες. Ή να πάρεις μια αναζωογονητική ανάσα για να πας να τις αντιμετωπίσεις.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που τους ξέρεις ελάχιστα. Που θα τους γνωρίσεις μόνο για λίγο, ή που τους ξέρεις καιρό αλλά τους συναντάς τυχαία και σπάνια. Που θα σου χαρίσουν ένα αυτοσχέδιο δώρο, όπως ένα φύλλο δένδρου με το κέντρο του κομμένο σε σχήμα καρδιάς. Για να σου δείξουν ότι νοιάζονται χωρίς να περιμένουν τίποτα σε αντάλλαγμα.

Που θα σου πουν μια κουβέντα που δεν θα περιμένεις και η ψυχή σου θα αναθαρρέψει σαν μικρό παιδί που χαμογελάει μετά από χτύπημα στο γόνατο. Όπως  ένας παλιός φίλος που συνάντησα σε ένα σκαλοπάτι τυχαία και κοντοστάθηκα με τη σκέψη ότι θα βοηθήσω έναν φίλο που δε νιώθει καλά. Και ανάμεσα σε όλα όσα μου εξιστορούσε για τη ζωή του, μου είπε: «Ίσως να φαίνεσαι φοβισμένη, αλλά βλέπω ότι κρύβεις μέσα σου έναν μικρό πολεμιστή». Κουβέντα που δε σου αφήνει το περιθώριο παρά να φανταστείς τον εαυτό σου ακριβώς έτσι, που σε βοηθάει άθελά της όσο σε προσκαλεί να  βοηθήσεις κι εσύ.

Και πώς αλλιώς μπορεί να είναι παρά να προσελκύουμε τις καταστάσεις, τις συναντήσεις και τα λόγια που θέλουμε να ακούσουμε κάθε στιγμή. Αν κουνήσουμε λίγο το δαχτυλάκι μας και αφήσουμε την ψυχή μας ανοιχτή να αφουγκραστεί.

Note: Αφιερωμένο σε φίλους και ανθρώπους που έχουν το χάρισμα να μας βοηθούν χωρίς καν να το καταλάβουν.

Illustration by Christina Tsevis,
from:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.285772414840466.69046.172000316217677&type=3.