Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Σκέψεις από το μπαλκόνι μου ή αλλιώς σκέψεις για το Ecotopia Biketour project

Βγήκα να καθαρίσω το μπαλκόνι μου και στο απέναντι μπαλκόνι η γειτόνισσα καθαρίζει επίσης το δικό της. Η μυρωδιά από το απορρυπαντικό φτάνει μέχρι εδώ που βρίσκομαι και μου σπάει τη μύτη. Μυρίζει πολύ ωραία σκέφτομαι, άρωμα φρεσκάδας και καθαριότητας ενώ το δικό μου μπαλκόνι δε μυρίζει τίποτα από άλλα αυτά. Εκείνη το καθαρίζει με κάποιο από τα γνωστά super power απορρυπαντικά, που σου υπόσχονται ευωδιαστή μυρωδιά, αστραφτερή καθαριότητα και πιθανότατα θανατηφόρα χημικά. Εγώ το καθαρίζω με τριμμένο φυσικό σαπούνι με αιθέρια έλαια που είχα αγοράσει από την πανελλαδική Οικογιορτή που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν περίπου 3 χρόνια. Ένα χάρτινο σακουλάκι και ακόμα να μου τελειώσει, παρά το γεγονός ότι καθαρίζω το σπίτι και το μπαλκόνι μου με αυτό κάθε περίπου 2-3 εβδομάδες.

Ξαφνικά κάτω από το  μπαλκόνι ακούγονται φωνές. Είναι δύο γυναίκες που καυγαδίζουν για μία θέση στάθμευσης σε ένα από τα πιο στενά δρομάκια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου με το ζόρι χωράει να περάσει ένα αυτοκίνητο ανάμεσα από τα μονίμως παρκαρισμένα που βρίσκονται στις δύο μεριές του δρόμου. Μερικοί γείτονες και καταστηματάρχες βγαίνουν έξω να παρακολουθήσουν τι συμβαίνει, ενώ εν τω μεταξύ η μία εκ των καυγαδιαζομένων γυναικών έχει καλέσει και συνομιλεί με την αστυνομία. Χωρίς να παρακολουθώ τον καυγά και ενώ συνεχίζω να σκουπίζω το μπαλκόνι μου με μία σκούπα Tiger με υπέροχα σχεδιάκια που την απέχτησα με μόνο 5 ευρώ («άραγε τι εργασιακές συνθήκες επικρατούν στα Tiger… ; πρέπει να το ψάξω και αυτό» σκεφτόμουν μέσα στο κατάστημα ενώ χάζευα την ποικιλία με τα απίθανα πραγματάκια που υπόσχονται να φέρουν την επανάσταση στην καθημερινότητά σου με πρακτικές λύσεις που  δεν μπορείς παρά να θέλεις να αποχτήσεις), σκέφτομαι:

Πόσο πιο απλή, ανέμελη, όμορφη και 'καθαρή' θα ήταν η ζωή μας εάν όλοι χρησιμοποιούσαμε στο κέντρο της πόλης μόνο τα ποδήλατά μας και τα μέσα μαζικής μεταφοράς με πραγματικά φθηνό ή δωρεάν εισιτήριο, ενώ όσοι πραγματικά το χρειάζονταν για τις μετακινήσεις εκτός πόλης (μόνο όμως όσοι και όχι υποχρεωτικά όλοι σαν να θεωρείται η απόλυτα must προέκταση του εαυτού μας), να είχαν σταθμευμένα τα  αυτοκίνητά τους σε πολύ φθηνά ή δωρεάν πάρκινγκ που θα τα παρείχε ο δήμος και θα βρίσκονταν περιφερειακά της πόλης. Απλώς σκεφτείτε το. Και αν αρχίσετε να κάνετε σκέψεις του πώς θα μπορείτε να μεταφέρετε διάφορα πράγματα ή π.χ. την άρρωστη γιαγιά σας στον γιατρό με ένα απλό και ταπεινό ποδήλατο, να ξέρετε ότι υπάρχουν τρόποι να μεταφέρεις τα πάντα με αυτό το μέσο, αρκεί να έχεις τον κατάλληλο εξοπλισμό: υπάρχουν ειδικά τρέιλερ, καθώς και διπλά ή τριπλά ποδήλατα για όλη την οικογένεια, υπάρχουν ποδήλατα που αποσυναρμολογούνται και χωράνε σε μία τσάντα, ποδήλατα που σπάνε και θα μπορούσαν να μπαίνουν σε όλα τα μέσα μεταφοράς, όπως γίνεται σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, εάν το επέτρεπε η ελληνική νομοθεσία.

Είναι δύσκολο να το σκεφτόμαστε κάθε στιγμή, όμως κάθε μας παραμικρή πράξη και κάθε μας επιλογή είναι προιόν ενός συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσης της καθημερινής μας ζωής, από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, που εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και συχνότατα μεγάλα συμφέροντα, και που διαιωνίζει αυτόν τον κατεστημένο τρόπο οργάνωσης. Και το σημαντικότερο, ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Από τη διατροφή μας, μέχρι τον τρόπο που διασκεδάζουμε, από τα προιόντα που χρησιμοποιούμε στο σπίτι μας, μέχρι τους τρόπους που επιλέγουμε για να μετακινούμαστε εντός και εκτός πόλης, όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, εάν υπήρχε η πολιτική βούληση και η συλλογική προσπάθεια από μέρους μας.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχαμε αυτοκίνητο (οι γονείς μου δεν έχουν καν δίπλωμα οδήγησης) και όταν ήμουν μικρή ένιωθα (και πολύ πιθανό να ίσχυε κι όλας) ότι ήμουν το μοναδικό παιδί στην πόλη που μεγάλωνε σε μια οικογένεια με αυτήν (ανάμεσα σε άλλες, π.χ. δεν είχαμε ούτε τηλεόραση στο σπίτι μας) την ιδιαιτερότητα. Και ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμουν, γιατί ήταν τόσο περίεργο και σπάνιο. Όμως καθώς πέρασαν τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε και να μην ήταν έτσι. Θα μπορούσα να μην ντρεπόμουν, θα μπορούσαν να υπήρχαν και άλλα παιδάκια που δεν μπαίνουν σχεδόν καθημερινά σε ένα αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους. Αρκεί μόνο τα πράγματα να ήταν οργανωμένα διαφορετικά από την πλευρά της πολιτείας, αλλά και από την πλευρά των προσωπικών επιλογών του καθένα μας.

Αύριο, θα πάρω το ποδηλατάκι μου, θα προσπαθήσω να το βάλω μέσα στο τρένο (ελπίζω μόνο να με αφήσουν γιατί κανονικά δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο και μετά από ψάξιμο συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις το ποδήλατό σου από τη μία πόλη στην άλλη με τρένο ή με ΚΤΕΛ, ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο), και θα πάω στα Σκόπια να συναντήσω τους Ecotopian Biketourers που ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη μόνο με τα ποδήλατά τους, προωθώντας έναν πιο αειφορικό και οικολογικό τρόπο ζωής σε όλα τα επίπεδα.

Όταν μπήκα στην ιστοσελίδα τους για να διαβάσω τις βασικές οδηγίες και να προετοιμαστώ για το ταξίδι μου, εντυπωσιάστηκα με αυτά που γράφουν. Εκτός από το γεγονός ότι τα γεύματά τους αποτελούνται αποκλειστικά από διατροφή vegan οπότε επιτέλους θα βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θα νιώθω ότι με κοιτούν περίεργα και που δεν θα νιώθω ότι κάθε φορά η απόφαση για το τι θα φάω θα μοιάζει με σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες, είδα ότι ανάμεσα σε άλλα, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη χρήση πλαστικών συσκευασιών που χρησιμοποιούν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Μπήκα στη διαδικασία να το σκέφτομαι και μέσα σε μισή μόνο ημέρα συνειδητοποίησα πόσο πολύ πλαστικό χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας δραστηριότητες: από το πλαστικό σακουλάκι μέσα στο οποίο βρισκόταν οι μπάρες ενέργειας που αγόρασα από το Εν Καρπώ, μέχρι το πλαστικό κυπελάκι όπου ήπια τον καφέ μου, το πλαστικό είναι ένα υλικό που κυριαρχεί σε όλες μας τις επιλογές και δραστηριότητες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον, την οικονομία και τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα σε πλούσιες και φτωχές χώρες, μιας που ας μην ξεχνάμε ότι το πλαστικό παράγεται από πετρέλαιο και το πετρέλαιο αποτελεί έναν από τους πιο σπάνιους και ποθητούς φυσικούς πόρους.

Ελπίζω πως η γνωριμία μου και η συμμετοχή μου στο πολύ ενδιαφέρον Ecotopia Biketour θα είναι ευκαιρία να μάθω καινούριους τρόπους για να ζω σε μεγαλύτερη αρμονία με το περιβάλλον γύρω μου και να γνωρίσω ακόμα καλύτερα μια κουλτούρα που θα τοποθετείται ως αντίβαρο στην κουλτούρα της υπερκατανάλωσης, της υπερεκμετάλλευσης (ανθρώπων, ζώων και άψυχων αντικειμένων) και της αλόγιστης χρήσης πόρων, με την οποία έχουμε διαπαιδαγωγηθεί από μικρά παιδιά. 

Όταν γυρίσω, η περίοδος που θα ξεκινήσει θα ήθελα να είναι λίγο πιο δύσκολη αλλά γεμάτη από νέες ιδέες και νέους τρόπους, μικρούς και μεγάλους για το πώς μπορώ να αλλάξω την καθημερινότητά μου και πώς να μεταφέρω και σε άλλους ανθρώπους την εμπειρία μου. Ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε να ελπίζουμε όλοι μαζί, ότι αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να επιφέρουμε στον τρόπο ζωής μας να μη θεωρούνται πλέον δύσκολες ή κοπιαστικές ή επικίνδυνες ή ανέφικτες, παρά μόνο ότι αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για να ζούμε όμορφα, υγιεινά, σε αρμονία με τους υπόλοιπους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω μας, καθώς και με αλληλεγγύη και σεβασμό προς όλους, ενώ με τον ίδιο τρόπο θα μπορέσουν να ζήσουν και όσοι έχουν την τύχη ή την ατυχία (τι από τα δύο άραγε;) να ζήσουν μετά από εμάς.

The Ecotopia Biketour Project 2014 poster

Ο χάρτης που ζωγράφισα για να κυκλοφορήσω με το ποδήλατό μου στα Σκόπια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου